ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΠΛΕ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥΣ

ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΠΛΕ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥΣ
Η όμορφη πλευρά της θάλασσας που όμως κρύβει τον θανατο. 

Το μέγεθός του είναι περίπου 12-20 εκατοστά, χρωματιστό με όμορφους μπλε δακτυλίους που το κάνουν απίστευτα ελκυστικό. Παράλληλα είναι και ένα απίστευτα ήσυχο πλάσμα της θάλασσας αλλά...... Προσοχή μεγάλη!
Πρόκειται για ένα από τα πιο δηλητηριώδη θαλάσσια πλάσματα. Πρόκειται για ένα χταπόδι, του οποίου το δηλητήριο είναι τόσο ισχυρό ώστε να σκοτώσει  σε ελάχιστο χρόνο έναν άνθρωπο. 
Υπάρχουν τέσσερα τέτοια είδη χταποδιών, που ζουν στους κοραλλιογενείς ύφαλους του Ειρηνικού και του Ινδικού ωκεανού. Ξεχωρίζουν από το κιτρινωπό δέρμα τους και τους μαύρους ή μπλε δακτυλίους. Όταν το χταπόδι ενοχλείται ή απειλείται, οι καφέ κηλίδες στο δέρμα του σκουραίνουν και εμφανίζονται οι ιριδίζοντες μπλε δακτύλιοι, οι οποίοι πάλλονται και προειδοποιούν. Περίπου 50 έως 60 μπλε δακτύλιοι καλύπτουν την ραχιαία και τις πλευρικές επιφάνειες του μανδύα.

Είναι νυχτόβια πλάσματα και περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κρυμμένα στη φωλιά τους. Τρέφονται με μικρά καβούρια και γαρίδες, αλλά και με ψάρια. Επιτίθενται  στο θήραμά τους, το αρπάζουν με τους βραχίονες τους και το οδηγούν στο στόμα τους. Αμέσως απελευθερώνουν το δηλητήριό τους και παραλύουν το θύμα τους.

Τόσο το αρσενικό όσο και το θηλυκό πεθαίνουν μετά την αναπαραγωγική διαδικασία. Το αρσενικό πεθαίνει αμέσως μετά το ζευγάρωμα. Το θηλυκό γεννά 50-100 αυγά, τα οποία στην συνέχεια φυλάει με την ίδια του τη ζωή, κυριολεκτικά. Δεν τρώει σε όλη τη διάρκεια της κύησης, η οποία  διαρκεί 1-2 μήνες κι έτσι στο τέλος της περιόδου κύησης πεθαίνει.

Το χταπόδι με τους μπλε δακτυλίους παράγει ένα δηλητήριο το οποίο περιέχει και τετροδοτοξίνη και για το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα αντίδοτο. Το δηλητήριο  παράγεται από βακτήρια στους σιελογόνους αδένες του χταποδιού. Παράλυση, αναπνευστική και καρδιακή ανακοπή προκαλούνται άμεσα. Ο θάνατος μπορεί να επέλθει μέσα σε ελάχιστα λεπτά.

Ένα δάγκωμα από ένα τέτοιο χταπόδι μπορεί να παραλύσει εντελώς και να σκοτώσει έναν ενήλικο άνθρωπο μέσα σε λίγα λεπτά. Το δηλητήριό του είναι 10 χιλιάδες φορές πιο ισχυρό από το υδροκυάνιο. Ένα μεσαίου μεγέθους χταπόδι έχει αρκετές τοξίνες για να σκοτώσει 26 ενήλικους ανθρώπους με τη μία. Τα δαγκώματά του είναι μικρά και ανώδυνα και πολλά θύματα δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν δηλητηριαστεί, μέχρι να φανούν τα συμπτώματα τα οποία είναι πάντα άμεσα.

ΑΣΙΑΤΙΚΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

ΑΣΙΑΤΙΚΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ
Το λιοντάρι των Ινδιών

Το ασιατικό λιοντάρι (Panthera leo persica - Πάνθηρας ο λέων ο περσικός), επίσης γνωστό και ως ινδικό ή ευρασιατικό λιοντάρι, είναι διαφοροποιημένο υποείδος του αφρικανικού λιονταριού (Panthera leo - Πάνθηρας ο λέων). Το μόνο μέρος όπου συναντάται ελεύθερο σήμερα στην άγρια φύση είναι το δάσος της Γκιρ στην Ινδία, η οποία αποτελεί το μόνο καταφύγιο του ωραίου και δυνατού ζώου που κάποτε ήταν κοινό σε ολόκληρη την Ινδία. Το 2010 η κυβέρνηση της Καθιαβάρ επισήμανε ότι 411 ασιατικά λιοντάρια είχαν θεαθεί στο δάσος της Γκιρ, αυξημένα κατά 52 από την τελευταία καταγραφή το 2005.

Παλιά η έκταση εξάπλωσης του ασιατικού λιονταριού ήταν μεγάλη με ανατολικότερο όριο την Ινδία, δυτικότερο την Ελλάδα και βορειότερο το όρος Καύκασος. Στην πραγματικότητα αρκετές τοποθεσίες απολιθωμάτων έχουν ανακαλυφθεί σε όλη την Αφρική, την Μέση Ανατολή, την Σιβηρία, την Αλάσκα και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.

Τα ασιατικά λιοντάρια σε σχέση με τους αδερφούς τους της Αφρικής παρουσιάζουν μερικές διαφορές που δικαιολογούν το γεγονός ότι θεωρούνται υποείδος. Στο ασιατικό λιοντάρι είναι πιο μεγάλη η φούντα της ουράς και πιο μεγάλες επίσης οι φούντες στους αγκώνες, ενώ τα μικρά έχουν τρίχωμα λίγο πιο διαφορετικό από τα αφρικανικά. Η τυμπανική μεμβράνη είναι πιο εξογκωμένη και το κρανίο πιο κοντό. Το μέγεθος αναλογεί σε αυτό των κεντροαφρικανικών λιονταριών και κυμαίνεται στα αρσενικά από 1,90 μέτρα σε 2,80 και στα θηλυκά από 1,60 σε 2,50. Διακριτικό χαρακτηριστικό θεωρείται επίσης και η χαίτη του αρσενικού η οποία έχει μικρότερο μήκος από αυτή του αφρικανικού. Το βάρος για τα αρσενικά κυμαίνεται από 160 κιλά ως 190 και στα θηλυκά από 110-120. Το τρίχωμα κυμαίνεται από ένα σκούρο διάστικτο μαύρο σε ένα γκριζοκανελί χρώμα. Τα ασιατικά λιοντάρια είναι μικρότερα κι ελαφρύτερα από τους Αφρικανούς συγγενείς τους αλλά το ίδιο επιθετικά. Η τροφή τους αποτελείται από αντιλόπες, αγριόχοιρους, νεροβούβαλους και κατοικίδια ζώα. Τα ασιατικά λιοντάρια είναι πολύ κοινωνικά ζώα, που ζουν σε αγέλες. Αυτές είναι μικρότερες από αυτές των αφρικανικών λιονταριών με μέσο όρο δύο θηλυκών, ενώ των αφρικανικών είναι 4-6.

Το εθνικό πάρκο της Γκιρ της δυτικής Ινδίας έχει 411 λιοντάρια (απογραφή Απρίλιος 2011) που ζουν σε μια έκταση 1.412 τετραγωνικών χιλιομέτρων κυκλωμένα από ανοιχτή βλάστηση. Μέχρι 150 με 200 χρόνια πριν, η τίγρη της Βεγγάλης μαζί με τις ινδικές λεοπαρδάλεις μοιράζονταν το περιβάλλον, όπου τα ασιατικά λιοντάρια βρίσκονταν σε μεγάλους αριθμούς μαζί με τον ασιατικό γατόπαρδο. Οπωσδήποτε οι ασιατικοί γατόπαρδοι προτιμούσαν τα ανοιχτά λιβάδια, και τα ασιατικά λιοντάρια τα ανοιχτά δάση, όπου επίσης ζούσαν τίγρεις και λεοπαρδάλεις. Παλιότερα ίσως τα λιοντάρια και οι τίγρεις να ανταγωνίζονταν για το φαγητό και την περιοχή. Τα ασιατικά λιοντάρια που ζούσαν έξω από τη ζούγκλα έβλεπαν τα θηράματα να γίνονται πιο εύκολα με την κτηνοτροφία, κι επιδόθηκαν αμέσως σε αυτού το είδος το κυνήγι. Φυσικά, μπήκαν αμέσως στο στόχαστρο των κυνηγών, αποίκων και ντόπιων. Οι συνηθέστεροι τρόποι εξόντωσης ήταν με πυροβόλα όπλα και το κυριότερο με δηλητήριο. Οι ανοιχτές εκτάσεις όπου ζουν τα έκαναν πιο τρωτά. Διηγήσεις Άγγλων κυνηγών μας πληροφορούν για πραγματικές σφαγές. Ένας μόνο κυνηγός σκότωσε πάνω από 300 ζώα, ενώ ένας άλλος πάνω από 90. Διηγήσεις τέτοιου είδους αποτελούν τις αποδείξεις του κυκλώνα που σχεδόν έδιωξε το λιοντάρι από την ασιατική ήπειρο.

Τα λιοντάρια συναντιούνταν και στην Ευρώπη. Ο Αριστοτέλης κι ο Ηρόδοτος αναφέρουν την παρουσία του λιονταριού στα Βαλκάνια. Όταν ο βασιλιάς Ξέρξης πέρασε από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία το 480 π.Χ, αρκετές από τις καμήλες του κατασπαράχτηκαν από τα λιοντάρια. Λιοντάρια πιστεύεται ότι υπήρχαν στην Ελλάδα τουλάχιστον μέχρι το «Σωτήριον Έτος»(80-100 μ.Χ). Το λιοντάρι της Νεμέας αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξάπλωσης των λιονταριών στην Ευρώπη. Τα λιοντάρια επιβίωσαν στον Καύκασο μέχρι και το δέκατο αιώνα(αυτό ήταν και το βορειότερο όριο εξάπλωσής τους). Αυτά τα λιοντάρια εξαφανίστηκαν από την Αρμενία το έτος 100 και στο Αζερμπαϊτζάν και στην Ουκρανία το δέκατο αιώνα.

Το ασιατικό λιοντάρι κατέχει μια πολύ σημαντική θέση στην τέχνη και τη θρησκεία, όπου συμβολίζει και συμβολίζεται με ποικίλους τρόπους. Οι διάφορες θρησκείες έχουν συμβολίσει μεγάλα γεγονότα με το βασιλιά των ζώων. Το λιοντάρι της Νεμέας που έπνιξε ο Ηρακλής αξιώθηκε να το περιλάβει ο Δίας στους θεούς του Ολύμπου. Το άρμα της Κυβέλης σερνόταν από λιοντάρια, ο Δανιήλ γοητεύει και τιθασεύει τα λιοντάρια, λιοντάρια φυλάνε τους ναούς Ινδουιστών και βουδιστών κι υπηρετούν τους θεούς τους. Το ίδιο και στην τέχνη. Οι Σπαρτιάτες για να τιμήσουν τον Λεωνίδα κατασκεύασαν το άγαλμα ενός λιονταριού. Τα μακεδονικά ψηφιδωτά της Πέλλας απεικονίζουν υπέροχες παραστάσεις λιονταριών, όπως και τα ελληνικά αγγεία,ακροκέραμα και ζωοφόρους. Η σκυθική τέχνη από την Ουκρανία τον τέταρτο π.Χ αιώνα,δείχνει ρεαλιστικές παραστάσεις κυνηγιού λιονταριών. Οι Πέρσες, οι Σουμμέριοι κι οι Βαβυλώνιοι το απεικόνισαν αμέτρητες φορές στα ανάγλυφά τους. Καθ' όλη την πορεία των αιώνων το λιοντάρι δεν έπαψε να εμφανίζεται στην τέχνη και να επιδρά σε αυτήν.