ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ
Ένα τρομακτικό μέρος για γερά νεύρα.
Ένα ερωτικό Παρίσι με τον Πύργο του Άιφελ, την Παναγία των Παρισίων, το Λούβρο, τα ρομαντικά καφέ, τον ποταμό Σηκουάνα και..... από κάτω.... τις τρομακτικές και μακάβριες κατακόμβες!
Κάτω από την αχανής πόλη του Παρισιού βρίσκεται μια δεύτερη πόλη, που εύκολα θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το «Το Βασίλειο των Νεκρών», οι κατακόμβες που απλώνονται στα υπόγεια της πύλης είναι τεράστιες και άκρως τρομακτικές.
Οι κατακόμβες του Παρισιού είναι ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα από υπόγειες σήραγγες κάτω από την πόλη. Οι τοίχοι αυτών των σηράγγων καλύπτονται από τα οστά των νεκρών του Παρισιού. Άνοιξε στα τέλη του 18ου αιώνα, το υπόγειο νεκροταφείο έγινε τουριστικό αξιοθέατο σε μικρή κλίμακα από τις αρχές του 19ου αιώνα και έχει ανοίξει για το κοινό σε τακτική βάση από το 1867.
Η ιστορία των κατακομβών ξεκινά με την άνθηση του πληθυσμού του Παρισιού. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλημμύρισαν την πυκνοκατοικημένη πόλη, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τον υπερπληθυσμό των νεκροταφείων. Γύρω από το 12ο αιώνα, το πρόβλημα αυτό έγινε περισσότερο πιο σοβαρό. Οι πλούσιοι μπορούσαν να αντέξουν ακόμη να θάβουν τους δικούς τους σε ακριβά νεκροταφεία , αλλά τα σώματα των φτωχών είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους και ως λύση δημιουργήθηκαν νεκροταφεία για τους φτωχούς. Οι φτωχοί θάφτηκαν σε σάκους και τα πτώματα ρίχνονταν σε έναν μαζικό τάφο.
Ωστόσο, από τον 17ο αιώνα, ακόμη και στους μαζικούς τάφους των άστεγων υπήρχε πρόβλημα χωρητικότητας και οι συνθήκες υγιεινής γινόταν τραγικά αφόρητες. Τα οστά των ηλικιωμένων νεκρών που είχαν εκταφεί μαζεύτηκαν σε σωρούς για να δημιουργηθεί χώρος για νέα πτώματα, έτσι ώστε τα νεκροταφεία των φτωχών να μην είναι φορτωμένα με τα άταφα λείψανα των νεκρών.
Ο Alexandre Lenoir είχε πρώτος την ιδέα να χρησιμοποιούνται οι κενές υπόγειες σήραγγες στα περίχωρα της πρωτεύουσας ως οστεοφυλάκιο. Ο διάδοχός του, Thiroux de Crosne, διάλεξε ένα μέρος για την εκταφή και μεταφορά όλων των νεκρών του Παρισιού » και έτσι ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Στην αρχή οι κατακόμβες ήταν απλώς ένα μέρος για να τοποθετούνται τα οστά των νεκρών.
Κατόπιν ο Louis-Etienne de Héricart Thury ανέλαβε την ευθύνη για το οστεοφυλάκιο όπου έγινε ένα έργο τέχνης. Έχουν τοποθετηθεί εκ νέου τα κρανία και τα οστά έτσι ώστε να δημιουργούν συμβολισμούς εντός της σήραγγας και προστέθηκαν επίσης παλιές διακοσμήσεις στο υπόγειο του νεκροτομείου ώστε να μετατραπεί σε αυτό που βλέπουμε σήμερα στις κατακόμβες.
Ένα τρομακτικό μέρος για γερά νεύρα.
Ένα ερωτικό Παρίσι με τον Πύργο του Άιφελ, την Παναγία των Παρισίων, το Λούβρο, τα ρομαντικά καφέ, τον ποταμό Σηκουάνα και..... από κάτω.... τις τρομακτικές και μακάβριες κατακόμβες!
Κάτω από την αχανής πόλη του Παρισιού βρίσκεται μια δεύτερη πόλη, που εύκολα θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το «Το Βασίλειο των Νεκρών», οι κατακόμβες που απλώνονται στα υπόγεια της πύλης είναι τεράστιες και άκρως τρομακτικές.
Οι κατακόμβες του Παρισιού είναι ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα από υπόγειες σήραγγες κάτω από την πόλη. Οι τοίχοι αυτών των σηράγγων καλύπτονται από τα οστά των νεκρών του Παρισιού. Άνοιξε στα τέλη του 18ου αιώνα, το υπόγειο νεκροταφείο έγινε τουριστικό αξιοθέατο σε μικρή κλίμακα από τις αρχές του 19ου αιώνα και έχει ανοίξει για το κοινό σε τακτική βάση από το 1867.
Η ιστορία των κατακομβών ξεκινά με την άνθηση του πληθυσμού του Παρισιού. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλημμύρισαν την πυκνοκατοικημένη πόλη, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τον υπερπληθυσμό των νεκροταφείων. Γύρω από το 12ο αιώνα, το πρόβλημα αυτό έγινε περισσότερο πιο σοβαρό. Οι πλούσιοι μπορούσαν να αντέξουν ακόμη να θάβουν τους δικούς τους σε ακριβά νεκροταφεία , αλλά τα σώματα των φτωχών είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους και ως λύση δημιουργήθηκαν νεκροταφεία για τους φτωχούς. Οι φτωχοί θάφτηκαν σε σάκους και τα πτώματα ρίχνονταν σε έναν μαζικό τάφο.
Ωστόσο, από τον 17ο αιώνα, ακόμη και στους μαζικούς τάφους των άστεγων υπήρχε πρόβλημα χωρητικότητας και οι συνθήκες υγιεινής γινόταν τραγικά αφόρητες. Τα οστά των ηλικιωμένων νεκρών που είχαν εκταφεί μαζεύτηκαν σε σωρούς για να δημιουργηθεί χώρος για νέα πτώματα, έτσι ώστε τα νεκροταφεία των φτωχών να μην είναι φορτωμένα με τα άταφα λείψανα των νεκρών.
Ο Alexandre Lenoir είχε πρώτος την ιδέα να χρησιμοποιούνται οι κενές υπόγειες σήραγγες στα περίχωρα της πρωτεύουσας ως οστεοφυλάκιο. Ο διάδοχός του, Thiroux de Crosne, διάλεξε ένα μέρος για την εκταφή και μεταφορά όλων των νεκρών του Παρισιού » και έτσι ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Στην αρχή οι κατακόμβες ήταν απλώς ένα μέρος για να τοποθετούνται τα οστά των νεκρών.
Κατόπιν ο Louis-Etienne de Héricart Thury ανέλαβε την ευθύνη για το οστεοφυλάκιο όπου έγινε ένα έργο τέχνης. Έχουν τοποθετηθεί εκ νέου τα κρανία και τα οστά έτσι ώστε να δημιουργούν συμβολισμούς εντός της σήραγγας και προστέθηκαν επίσης παλιές διακοσμήσεις στο υπόγειο του νεκροτομείου ώστε να μετατραπεί σε αυτό που βλέπουμε σήμερα στις κατακόμβες.
