Τα τέσσερα βιβλία που προκαλούν τρόμο.
Αυτά είναι τα 4 βιβλία που όποιος τα διαβάσει χάνει τα λογικά του!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που κατέληξαν με σαλεμένο μυαλό, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν τα μηνύματά τους…
Κάποιοι θεωρούν ότι είναι ευλογημένα από τον ίδιο τον Εωσφόρο. Άλλοι ότι η αξιοποίηση τους ανοίγει τις πύλες της επικοινωνίας με αυτόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν αποδεδειγμένα άνθρωποι που κατέληξαν με σαλεμένο μυαλό, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν τα μηνύματά τους.
Και μόνο για αυτό έχουν εντυπωθεί στις συνειδήσεις πολλών πιστών ως καταραμένα. Δεν είναι φυσικά τα μοναδικά – άλλωστε έχουν γραφτεί πάμπολλα συγγράμματα «μαγικού» περιεχομένου με σκοπό την επίκληση δαιμόνων η πνευμάτων, γνωστά ως Γριμόρια – αλλά είναι τα τέσσερα πιο διάσημα.
Οι φράσεις που περικλείονται εντός τους είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες να διαβάσεις σε μια σκοτεινή, υπαίθρια περιοχή, όπου μόνο το θρόισμα των φύλλων διαταράσσει την απόλυτη σιγή. Για να δούμε ποια βιβλία ΔΕΝ θα έπαιρνες de facto μαζί σου σε μια τέτοια περίσταση.
1. Η Κλείδα του Σολομώντος – Η Πραγματική Σολομωνική
Αναμφισβήτητα το πιο διαβόητο σύγγραμμα δαιμονολογίας, έχει χτίσει το δικό του, αξεπέραστο, μύθο στα βάθη σχεδόν τεσσάρων αιώνων. Το όνομα του απηχεί στο θρύλο που θέλει να έχει γραφτεί από τον ίδιο το Βασιλιά Σολομώντα, όταν αυτός θέλησε να καταγράψει όλη τη δύναμη και τη σοφία που απέκτησε με τη δύναμη του Θεού, μέσω ενός δαχτυλιδιού που του παραδόθηκε από έναν αρχάγγελο. Αυτό το δαχτυλίδι παρείχε δήθεν και την απόκρυφη γνώση υποταγής των δαιμόνων, την οποία ο τελευταίος βασιλιάς το ενιαίου Ισραήλ – ανέβηκε στο θρόνο περί το 970 π.χ. και στα 40 χρόνια που ηγήθηκε γιγάντωσε το βασίλειο του – μετέδωσε μέσω του εν λόγω κειμένου.
Πρόκειται για μύθο, αφού οι τίτλοι ευγένειας των Δαιμόνων ήταν άγνωστοι εκείνη την εποχή όπως και οι προσευχές στον Χριστό και την Αγία Τριάδα που περιλαμβάνονται στο κείμενο.
Η Κλείδα του Σολομώντος, ή αλλιώς Lemegeton Clavicula Salomonis, είναι ένα ανώνυμο Γριμόριο του 17ου Αιώνα, ωστόσο αρκετά από τα περιεχόμενά του πάρθηκαν από προγενέστερα Γριμόρια του Μεσαίωνα. Φαίνεται πως το εν λόγω βιβλίο επηρεάστηκε επίσης από βιβλία Εβραίων Καμπαλιστών και Μουσουλμάνων Μυστικιστών. Αρκετό από το Υλικό που βρίσκεται στην πρώτη ενότητα από τις 5 συνολικές ενότητες που αποτελούν την πραγματική Σολομωνική και σχετίζονται με τις επικλήσεις των Δαιμόνων χρονολογούνται στον 14ο Αιώνα ή και νωρίτερα.
Η Κλείδα του Σολομώντος αποτελείται από δύο βιβλία και 5 ενότητες και περιλαμβάνει λεπτομερείς περιγραφές των «Δαιμονικών» Πνευμάτων και τα τελετουργικά που απαιτούνται ώστε κάποιος να μπορέσει να τα επικαλεστεί και να τα αναγκάσει να λειτουργήσουν όπως εκείνος θελήσει (εκείνος που επικαλείται τους Δαίμονες αναφέρεται μέσα στο βιβλίο ως «Εξορκιστής»). Παρουσιάζει τα προστατευτικά σύμβολα και τα τυπικά που χρειάζονται, τις πράξεις που απαιτούνται έτσι ώστε να μην αποκτήσουν δύναμη τα πνεύματα, καθώς και οδηγίες για την δημιουργία των εργαλείων που απαιτούνται για την χρήση των τελετουργικών.Το βιβλίο θεωρείται ότι μπορεί να ασκήσει μεγάλη επιρροή στη σκέψη και το υποσυνείδητο του αναγνώστη, ενώ η φήμη του ως εγχειρίδιο των θιασωτών της Μαύρης Μαγείας είναι υπεύθυνη για την ονομαστική αναγωγή του σε «Μαύρη Βίβλο». Οι διαδόσεις και οι θρύλοι περί τραγικής κατάληξης όσων παρερμήνευσαν το στόχο αποκωδικοποίησης του και αποπειράθηκαν να χρησιμοποιήσουν με λάθος τρόπο τη γνώση που κρύβει, είναι αυτές που δικαιώνουν όσους το θεωρούν «καταραμένο».
2. Νεκρονομικόν
Διάσημο όσο πολύ λίγα, αλλά το αυθεντικό πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε μια ολόκληρη μυθολογία δεν… γράφτηκε ποτέ. Υποτίθεται ότι είναι βασισμένο στη μυθολογία Κθούλου, την οποία ωστόσο επινόησε ο ιδιοφυής Αμερικανός συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ για να προσδώσει ψήγματα πραγματικότητας σε ένα φανταστικό βιβλίο. «Όλες μου οι ιστορίες, αν και είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, βασίζονται στη θεμελιώδη παράδοση ότι τούτος ο κόσμος κατοικείτο κάποτε από πλάσματα κάποιας άλλης ράτσας, που επειδή ασκούσαν Μαύρη Μαγεία έχασαν τη θέση τους και εξορίστηκαν. Ωστόσο εξακολουθούν να ζουν κάπου έξω από τον κόσμο, πάντοτε έτοιμα να ξανακάνουν δική τους τούτη τη Γη».
Έτσι περιγράφεται από τον συγγραφέα αυτή η αλλόκοτη και τρομερή μυστική παράδοση που διατρέχει σαν υπόγειο ρεύμα ολόκληρη την ανθρωπότητα, από τις αρχές ακόμη της γέννησης της. Συμπληρώνοντας ότι αυτά τα πλάσματα «δεν έπαψαν ποτέ να προσπαθούν να ξαναγυρίσουν στη Γη, περνώντας μέσα από κάποιες Πύλες. Για να το πετύχουν αυτό, χρησιμοποίησαν (και χρησιμοποιούν) κάποιους ανθρώπους οι οποίοι επηρεάστηκαν από τις ξένες οντότητες και τις λάτρεψαν σαν θεούς ή δαίμονες. Τους ανθρώπους αυτούς, οι Μεγάλοι Παλιοί επηρεάζουν μέσω αποκαλυπτικών ονείρων». Οι Μεγάλοι Παλιοί, οι Πύλες και η επικοινωνία μαζί τους μέσω αυτών είναι τα τρία βασικά συστατικά της μυθολογίας Κθούλου, που επηρέασε βαθύτατα μέσω του Λάβκραφτ τους αποκρυφιστές και τους μαθητευόμενους μάγους αυτού του κόσμου.Το Νεκρονομικόν έλαβε διαστάσεις αληθινού συγγράμματος και εν τέλει η προσπάθεια αποκωδικοποίησης των δήθεν μεγάλων μυστικών που περιέχει απέδωσε κάποιες πολύ φιλότιμες προσπάθειες. Τόσο φιλότιμες που λέγεται ότι οδήγησαν σε καταστάσεις αληθινής μαγείας. Λευκής, ή… Μαύρης εξαρτάται από τον εκάστοτε χρήστη αυτών των μυστικών.
3. «Codex Gigas»
Για τη δημιουργία του υπολογίζεται ότι χρειάστηκε να χρησιμοποιηθούν τα δέρματα 160 ζώων. Με πάχος 22 εκ. και ύψος σχεδόν ένα μέτρο πρόκειται για το μεγαλύτερο μεσαιωνικό χειρόγραφο που έχει διασωθεί.
Το… ξεφύλλισμα του βιβλίου που ζυγίζει 74 κιλά, απαιτεί τη συνδρομή τουλάχιστον δύο ανθρώπων για να γυριστούν οι κατασκευασμένες από δέρμα, βαριές σαν περγαμηνές, σελίδες του.
Στις σελίδες του αναγράφεται ολόκληρη η Βίβλος, καθώς και πέντε ακόμη μακροσκελή κείμενα. Δεν είναι όμως το μέγεθος που καθιστά τον «Κώδικα Γίγα» (Codex Gigas) ως ένα από τα πιο ιδιαίτερα συγγράμματα στον κόσμο, αλλά η ιστορία του. Από αυτήν προέρχεται και η εναλλακτική ονομασία του: «Αγία Γραφή του Διαβόλου»…
Στις σελίδες του βιβλίου, το οποίο φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης, δεσπόζει ένα περίτεχνο σκίτσο του Εωσφόρου, που σύμφωνα με το θρύλο αποτύπωσε εκεί ο ίδιος ο… άρχοντας του σκότους.
Στο έγχρωμο σκίτσο ο Διάβολος απεικονίζεται σε άδειο φόντο, ανάμεσα σε δύο μεγάλους πύργους.
Κανείς δεν γνωρίζει ποιος το δημιούργησε, σύμφωνα με το θρύλο ωστόσο γράφτηκε από έναν μοναχό σε μια μόλις βραδιά. Ο ιερωμένος είχε παραβιάσει τους κανονισμούς του μοναστηριού, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε θάνατο. Η καταδίκη του ήταν φριχτή, καθώς οι άλλοι μοναχοί θα τον έχτιζαν ζωντανό σε έναν τοίχο του κτιρίου. Για να γλιτώσει την καταδίκη, ο μοναχός υποσχέθηκε πως θα ετοίμαζε σε μια βραδιά ένα βιβλίο που θα περιείχε μέσα όλη την ανθρώπινη γνώση, πρόταση που βρήκε σύμφωνους τους άλλους καλόγερους. Ο άνδρας έγραφε πυρετωδώς όλο το βράδυ, όμως τα μεσάνυχτα διαπίστωσε πως για να προλάβει να ολοκληρώσει το χειρόγραφο ως το ξημέρωμα, θα έπρεπε να απευθυνθεί σε σκοτεινές δυνάμεις. Στράφηκε λοιπόν στον Εωσφόρο, ο οποίος όχι μόνο του παρείχε βοήθεια, με αντάλλαγμα φυσικά την ψυχή του, αλλά σχεδίασε και την μορφή του σε μία από τις σελίδες για να αφήσει το στίγμα του.Σύμφωνα με ένα παλιό ρεπορτάζ του «National Geographic», ο παλαιογράφος Μάικλ Γκούλικ της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Σουηδίας, επιβεβαίωσε ότι το ύψους 92 εκατοστών χειρόγραφο δημιουργήθηκε από μόνο έναν άνθρωπο. Επιπλέον, μια προσπάθεια απομίμησης της καλλιγραφίας της «Αγίας Γραφής του Διαβόλου», έδειξε πως για την ολοκλήρωση του βιβλίου θα έπρεπε κάποιος να γράφει ασταμάτητα επί πέντε ολόκληρα χρόνια!
Το χειρόγραφο έχει την υπογραφή «Hermanus inclusus». Αρχικά, πολλοί πίστευαν πως η λέξη inclusus σημαίνει «τιμωρία», όμως η πραγματική ερμηνεία της λέξης είναι «ερημίτης». Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, σημαίνει πως το έργο δημιουργήθηκε από έναν ερημίτη μοναχό που αφιέρωσε την ζωή του σε αυτό το χειρόγραφο.
Για τους πιστούς αποτελεί φυσικά ιδανικό λόγο για… ξόρκι, καθότι η συγκεκριμένη ζωγραφιά το κατατάσσει στον κατάλογο των «καταραμένων».
4. Σατανική Βίβλος
Πρόκειται για το δημιούργημα του διαβόητου Άντον Λαβέι, πατέρα του Σατανισμού και ιδρυτή της «Εκκλησίας του Σατανά». Ο Λαβέι ξεκίνησε τον Σατανισμό ως οργανωμένη θρησκεία το 1966, πετυχαίνοντας την αναγνώριση και νομιμοποίηση του. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 ίδρυσε το «Μαγικό Κύκλο» και η απήχηση του ήταν τέτοια που η όλο και αυξανόμενη δυναμική οδήγησε στην ίδρυση της «Εκκλησίας του Σατανά», τον Απρίλιο του ‘66. Τρία χρόνια αργότερα εξέδωσε τη «Σατανική Βίβλο». Μια προσπάθεια να οριοθετήσει τη σύγχρονη ενσάρκωση του οργανωμένου Σατανισμού, ως σημείο τομής του αποκρυφισμού με τον αθεϊστικό ουμανισμό.
Ίσως βέβαια το βιβλίο δεν θα έπρεπε να θεωρείται τόσο taboo, καθώς ο μακαρίτης από το 1997 Βάλεϊ δεν πίστευε ούτε στο Διάβολο, ούτε φυσικά σε θυσίες και Μαύρη Μαγεία. Σύμφωνα με την «Εκκλησία του Σατανά» ο Σατανάς δεν υπάρχει. Είναι ένα αρχέτυπο, ένα σύμβολο εγωισμού, μία αντιπροσώπευση συγκεκριμένων ιδιοτήτων που ο Σατανιστής ενσωματώνει συμπεριλαμβανομένων της ορθολογικής ιδιοτέλειας, αποφυγή καταπιεστικών νοοτροπιών, την αμφισβήτηση όλων, και την επιμονή προς την επιτυχία και την ανθρώπινη δυναμική.
«Δεν υπάρχει Θεός. Μόνο ένας λυτρωτής υπάρχει, το ίδιο το μυαλό, το πνεύμα και το σώμα σας. Ο Σατανάς είναι ένα σύμβολο του εγώ. Ο Σατανισμός είναι εγωισμός», υποστήριζε ο Λαβέι, που μέσω της βίβλου του θέλησε να μεταδώσει τις τέσσερις βασικές αρχές της θρησκείας του.
– Ο Σατανάς συμβολίζει τον άνθρωπο που ζει με υπερηφάνεια όπως η σαρκική του φύση ορίζει και δε πιστεύει σε φρούδες ελπίδες για μετά θάνατον ζωή.
– Ο Σατανάς δεν είναι μια συνειδητή οντότητα που μπορεί να λατρευτεί, αλλά μια αποθήκη δύναμης που μπορεί να αξιοποιηθεί κατά βούληση.
– Οι Σατανιστές δε πιστεύουν στο υπερφυσικό, ούτε στο θεό, ούτε στο διάβολο. Ο κάθε Σατανιστής είναι θεός του εαυτού του.
– Ο Αληθινός Σατανισμός απαγορεύει τις θυσίες και σέβεται τους ανθρώπους και τα ζώα.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Λαβέι χρησιμοποίησε αυτές τις αρχές ως καμουφλάζ για άνομες δράσεις, ή αν οι αρχές αυτές παρερμηνεύτηκαν από πολλούς οπαδούς του στο «μπορώ να κάνω ότι θέλω» έτσι ώστε να διαπραχθούν δολοφονίες (δήθεν ανθρώπινες θυσίες) στο όνομα του Σατανισμού. Η δεύτερη εκδοχή μοιάζει και η πιθανότερη. Άλλωστε η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει από φαινόμενα παρερμηνείας των θρησκειών, που οδήγησαν και εξακολουθούν να οδηγούν, όχι μόνο σε μεμονωμένα εγκλήματα, αλλά σε μαζικές, ιστορικές, εκτελέσεις.
