ΤΙΓΡΗΣ ΤΗΣ ΤΑΣΜΑΝΙΑΣ
Ένα εξαφανισμένο είδος από τον πλανήτη μας
Θυλακίνος
Θυλακίνος (διωνυμική ονομασία: Thylacinus cynocephalus, ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας) ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο μαρσιποφόρο της σύγχρονης εποχής. Είναι επίσης γνωστό και ως Τίγρη της Τασμανίας λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως Λύκος της Τασμανίας. Ζούσε στην ηπειρωτική Αυστραλία, Τασμανία, και Νέα Γουινέα, και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της οικογενείας των Θυλακινιδών (Thylacinidae), ενώ δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και από την πρώιμη Μειόκαινο εποχή.
Ο θυλακίνος είχε γίνει εξαιρετικά σπάνιος ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του διάβολου της Τασμανίας. Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση του, αλλά πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην εξαφάνιση του, όπως η εισαγωγή σκύλων από τους βρετανούς άποικους, και η γενικότερη ανθρώπινη παρουσία στον βιότοπό του. Παρά την επίσημη κατηγοριοποίηση του ως εξαφανισμένου, εξακολουθούν να αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις του, αν και ουδεμία έχει αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα.
Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με μέγεθος περίπου όσο ενός μεσαίου/μεγάλου σκύλου. Η ουρά του ήταν δύσκαμπτη, διέθετε μάρσιπο, αρκετά παρόμοιου με του καγκουρό -ο οποίος όμως εμφανιζόταν και στα αρσενικά πέρα από τα θηλυκά-, και είχε μια σειρά από σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του σώματός του, που θύμιζαν τις λωρίδες της τίγρης.
Όπως οι τίγρεις και οι λύκοι του Βορείου Ημισφαιρίου, είδη από τα οποία και απέκτησε δύο από τις κοινές ονομασίες του, ο θυλακίνος ήταν αρπακτικό στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Ως μαρσιποφόρο, δε σχετίζεται στενά με τα θηλαστικά αυτά που διαθέτουν πλακούντα, αλλά λόγω της συγκλίνουσας εξέλιξης που απέκτησαν στο κοινό τους περιβάλλον, μοιράζεται κάποια στοιχεία της μορφής και των προσαρμογών τους. Τα κοντινότερα συγγενικά του αρτίγονα είδη θεωρούνται, είτε ο διάβολος της Τασμανίας είτε το Νούμπατ. Ο θυλακίνος είναι μαζί με το Οπόσουμ του νερού τα μόνα μαρσιποφόρα τα οποία διαθέτουν μάρσιπο και στα δύο φύλα. Το αρσενικό διέθετε μάρσιπο ο οποίος χρησίμευε ως προστατευτική θήκη που κάλυπτε τα εξωτερικά όργανα αναπαραγωγής του, καθώς έτρεχε μέσα στην άγρια βλάστηση. Ο θυλακίνος έχει περιγραφεί ως εξαιρετικά ικανός θηρευτής, λόγω της ικανότητάς του να επιζεί και να κυνηγάει την λεία του σε εξαιρετικά αραιοκατοικημένες περιοχές.
Ο θυλακίνος είναι ένα από τα υποψήφια είδη για κλωνοποίηση καθώς και άλλα εγχειρήματα της μοριακής επιστήμης, μια και εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα και διασώζονται πολλά καλοδιατηρημένα δείγματά του.
Ένα εξαφανισμένο είδος από τον πλανήτη μας
Θυλακίνος
Θυλακίνος (διωνυμική ονομασία: Thylacinus cynocephalus, ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας) ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο μαρσιποφόρο της σύγχρονης εποχής. Είναι επίσης γνωστό και ως Τίγρη της Τασμανίας λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως Λύκος της Τασμανίας. Ζούσε στην ηπειρωτική Αυστραλία, Τασμανία, και Νέα Γουινέα, και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της οικογενείας των Θυλακινιδών (Thylacinidae), ενώ δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και από την πρώιμη Μειόκαινο εποχή.
Ο θυλακίνος είχε γίνει εξαιρετικά σπάνιος ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του διάβολου της Τασμανίας. Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση του, αλλά πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην εξαφάνιση του, όπως η εισαγωγή σκύλων από τους βρετανούς άποικους, και η γενικότερη ανθρώπινη παρουσία στον βιότοπό του. Παρά την επίσημη κατηγοριοποίηση του ως εξαφανισμένου, εξακολουθούν να αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις του, αν και ουδεμία έχει αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα.
Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με μέγεθος περίπου όσο ενός μεσαίου/μεγάλου σκύλου. Η ουρά του ήταν δύσκαμπτη, διέθετε μάρσιπο, αρκετά παρόμοιου με του καγκουρό -ο οποίος όμως εμφανιζόταν και στα αρσενικά πέρα από τα θηλυκά-, και είχε μια σειρά από σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του σώματός του, που θύμιζαν τις λωρίδες της τίγρης.
Όπως οι τίγρεις και οι λύκοι του Βορείου Ημισφαιρίου, είδη από τα οποία και απέκτησε δύο από τις κοινές ονομασίες του, ο θυλακίνος ήταν αρπακτικό στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Ως μαρσιποφόρο, δε σχετίζεται στενά με τα θηλαστικά αυτά που διαθέτουν πλακούντα, αλλά λόγω της συγκλίνουσας εξέλιξης που απέκτησαν στο κοινό τους περιβάλλον, μοιράζεται κάποια στοιχεία της μορφής και των προσαρμογών τους. Τα κοντινότερα συγγενικά του αρτίγονα είδη θεωρούνται, είτε ο διάβολος της Τασμανίας είτε το Νούμπατ. Ο θυλακίνος είναι μαζί με το Οπόσουμ του νερού τα μόνα μαρσιποφόρα τα οποία διαθέτουν μάρσιπο και στα δύο φύλα. Το αρσενικό διέθετε μάρσιπο ο οποίος χρησίμευε ως προστατευτική θήκη που κάλυπτε τα εξωτερικά όργανα αναπαραγωγής του, καθώς έτρεχε μέσα στην άγρια βλάστηση. Ο θυλακίνος έχει περιγραφεί ως εξαιρετικά ικανός θηρευτής, λόγω της ικανότητάς του να επιζεί και να κυνηγάει την λεία του σε εξαιρετικά αραιοκατοικημένες περιοχές.
Ο θυλακίνος είναι ένα από τα υποψήφια είδη για κλωνοποίηση καθώς και άλλα εγχειρήματα της μοριακής επιστήμης, μια και εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα και διασώζονται πολλά καλοδιατηρημένα δείγματά του.
Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνεται ο τελευταίος τίγρης της Τασμανίας σε αιχμαλωσία.
