Angel Falls

Angel Falls
Καταρράκτης Έιντζελ
Ο ψηλότερος καταρράκτης στον κόσμο.

Πρόκειται για τον ψηλότερο καταρράκτη του κόσμου που λέγεται Angel Falls ή και Salto Angel. Ο εντυπωσιακός καταρράκτης με ύψος 979 μέτρα και με ελεύθερη πτώση 807 μέτρων, βρίσκεται στην άκρη του υψιπέδου Αουγιάν-Τεπούι, στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα της Βενεζουέλας το οποίο και αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Ο καταρράκτης Έιντζελ (ισπανικά: Salto Ángel, Σάλτο Άνχελ, γλώσσα Πεμόν: Κερεπακουπάι Βενά ή Παρακουπά Βενά) βρίσκεται στη Βενεζουέλα και είναι ο ψηλότερος καταρράκτης στο κόσμο με ύψος 979 μέτρα και με ελεύθερη πτώση 807 μέτρων. Ο καταρράκτης βρίσκεται στην άκρη του υψιπέδου Αουγιάν-Τεπούι, στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα, το οποίο αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Ο καταρράκτης πήρε το όνομά του από τον Τζίμι Έιντζελ, τον Αμερικανό αεροπόρο ο οποίος ήταν ο πρώτος που πέταξε πάνω από τους καταρράκτες.
Μερικοί ιστορικοί αναφέρουν ότι ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκεύτηκε τον καταρράκτη ήταν ο Φερνάνδο ντε Μπέρριο, ένας Ισπανός εξερευνητής και κυβερνήτης του 16ου και 17ου αιώνα. Σύμφωνα με τις καταγραφές του Βενεζουελάνου εξερευνητή Ερνέστο Σάντσες λα Κρους, εντόπισε τους καταρράκτες το 1912, αλλά δεν δημοσιοποίησε την ανακάλυψή του. Είναι πιθανό ο Κρους να είδε τους καταρράκτες Μοντόγια στην Σιέρρα Πακαράιμα, που έχουν ύψος πάνω από 500 μέτρα. Οι καταρράκτες έγιναν γνωστοί και στον υπόλοιπο κόσμο όταν ο αμερικανός αεροπόρος Τζίμι Έιντζελ πέταξε από πάνω τους στις 16 Νοεμβρίου 1933, καθώς έψαχνε για φλέβες μεταλλευμάτων.

Επιστρέφοντας στις 9 Οκτωβρίου 1937, ο Έιντζελ προσπάθησε να προσγειώσει το Flamingo μονοπλάνο του με όνομα El Río Caroní στην κορυφή του Αουγιάν-τεπούι, αλλά το αεροπλάνο καταστράφηκε όταν οι τροχοί βυθίστηκαν στο ελώδες έδαφος. Ο Έιντζελ και οι τρεις σύντροφοί του, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του Μαρί, αναγκάστηκαν να κατεβούν από το τεπούι με τα πόδια. Τους πήρε 11 ημέρες για να επιστρέψουν πίσω στον πολιτισμό από την πίσω πλευρά, που έχει ήπια κλίση, αλλά τα νέα της περιπέτειάς τους εξαπλώθηκαν και οι καταρράκτες ονομάστηκαν Έιντζελ προς τιμήν του. Το όνομα του καταρράκτη - «Salto Ángel» - δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε ένα χάρτη της κυβέρνησης της Βενεζουέλας το Δεκέμβριο του 1939. Το αεροπλάνο του Έιντζελ παρέμεινε στην κορυφή του τεπούι για 33 χρόνια, μέχρι να απομακρυνθεί με ελικόπτερο. Αποκαταστάθηκε στο Μουσείο Αεροπορίας στο Μαρακάι και τώρα βρίσκεται στην είσοδο του αεροδρομίου της Σιουδάδ Μπολίβαρ.

Το πρώτο καταγεγραμμένο άτομο ευρωπαϊκής καταγωγής που έφτασε στη βάση του καταρράκτη ήταν ο Λετονός εξερευνητής Αλεξάντρς Λάιμε, επίσης γνωστός ως Αλεχάνδρο Λάιμε στη φυλή ιθαγενών Πεμόν. Έφτασε στους καταρράκτες μόνος το 1946.  Ήταν ο πρώτος που θα φτάσει στην κορυφή τους στα τέλη του 1950, αναρριχόμενος από την πίσω πλευρά. Ο ίδιος επίσης, έφτασε το αεροπλάνο του Έιντζελ 18 χρόνια μετά την προσγείωση. Στις 18 Νοεμβρίου 1955 ανακοίνωσε στη Βενεζουελανή εφημερίδα El Nacional ότι το ρυάκι που τροφοδοτεί τους καταρράκτες, που δεν είχε κανένα γνωστό τοπικό όνομα, θα ονομαζόταν Γκάουγια, από τον ομώνυμο ποταμό της Λετονίας. Το 1955, το όνομα αυτό είχε καταχωρηθεί στο Εθνικό Χαρτογραφικό ίδρυμα της Βενεζουέλας (Dirección de Cartografía Nacional). Δεν υπάρχουν πειστικές αποδείξεις ότι οι αυτόχθονες πληθυσμοί Πεμόν είχαν δώσει ονόματα στα τοπικά ρεύματα, καθώς οι ιθαγενείς θεωρούσαν το Αουγιάν τεπούι επικίνδυνο μέρος και δεν το επισκέπτονταν.

Ο Λάιμε ήταν επίσης ο πρώτος που δημιούργησε ένα μονοπάτι που οδηγεί από τον ποταμό Τσουρούν στη βάση των καταρρακτών. Στο δρόμο, υπάρχει ένα σημείο το οποίο συνήθως χρησιμοποιείται για φωτογράφηση των καταρρακτών. Ονομάζεται Μιραδόρ Λάιμε προς τιμήν του. Αυτή η διαδρομή χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως από τους τουρίστες.

Το επίσημο ύψος του καταρράκτη προσδιορίστηκε με μια έρευνα που διεξήχθη από μια αποστολή που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Αμερικανίδα δημοσιογράφο Ρουθ Ρόμπερτσον στις 13 Μαΐου 1949. Η πρώτη γνωστή προσπάθεια αναρρίχησης έγινε το 1968 κατά τη διάρκεια της υγρής περιόδου. Απέτυχε λόγω της ολισθηρότητας του βράχου. Το 1969 μια δεύτερη απόπειρα έγινε κατά τη διάρκεια της περιόδου ανομβρίας. Η απόπειρα ματαιώθηκε από έλλειψη νερού και μια προεξοχή 400 μέτρα από την κορυφή. Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή του βράχου ολοκληρώθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1971. Οι ορειβάτες χρειάστηκαν εννέα και μισή ημέρες να ανέβουν και μία και μισή ημέρες να κατέβαινουν κάνοντας ραπέλ (καταρρίχηση με σχοινί).

Sonoran Desert

Sonoran Desert
Έρημος Σονόραν

Ο έρημος παράδεισος!

Η έρημος Sonoran είναι μια έρημος της Βόρειας Αμερικής που καλύπτει μεγάλα τμήματα των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών στην Αριζόνα και την Καλιφόρνια και του Βορειοδυτικού Μεξικού στην Sonora , Baja California και Baja California Sur . Είναι η πιο καυτή έρημος στο Μεξικό. Έχει έκταση 260.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (100.000 τ.μ.). Το δυτικό τμήμα των συνόρων μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Μεξικού περνάει από την έρημο Sonoran.

Η έρημος Sonoran τυλίγεται γύρω από το βόρειο άκρο του κόλπου της Καλιφόρνιας , από την Μπάχα Καλιφόρνια Σουρ ( El Vizcaino στην κεντρική και του Ειρηνικού δυτική ακτή, κεντρική ακτή του κόλπου υποπεριοχή για τα ανατολικά προς τη νότια άκρη), βόρεια με ένα μεγάλο μέρος της Μπάχα Καλιφόρνια.

Στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, η μετάβαση των ερήμων στα δάση των κωνοφόρων βουνών της Αριζόνα και τα δάση από πεύκα και βελανιδιά Sierra Madre και Sierra Madre Occidental σε υψηλότερα υψόμετρα. Στα νότια, το υποτροπικό ξηρό δάσος Sonoran-Sinaloan είναι η ζώνη μετάβασης από την έρημο Sonoran στα τροπικά ξηρά δάση του μεξικανικού κράτους Sinaloa.

Οι υποπεριφέρειες της ερήμου περιλαμβάνουν την έρημο του Κολοράντο της νοτιοανατολικής Καλιφόρνιας. και την έρημο Yuma ανατολικά του τμήματος βορρά-νότου του ποταμού Κολοράντο στη νοτιοδυτική Αριζόνα. Στην έκδοση του 1957, (η Βλάστηση της ερήμου  Sonoran), έχει διαιρεθεί η έρημος σε επτά περιοχές, σύμφωνα με τη χαρακτηριστική βλάστηση: Κάτω Κολοράντο κοιλάδα, Αριζόνα Upland, πεδιάδες Sonora, Foothills Sonora, Κεντρική ακτή του Κόλπου, περιοχή Vizcaíno, και Magdalena Περιφέρεια. Πολλοί οικολόγοι θεωρούν τώρα τις περιφέρειες Shreve Vizcaíno και Magdalena, οι οποίες βρίσκονται στη δυτική πλευρά της χερσονήσου Baja της Καλιφόρνιας , ως ξεχωριστή οικολογία.

Μέσα στη νότια έρημο Sonoran στο Μεξικό βρίσκεται το Gran Desierto de Altar , το Reserva de la Biosfera el Pinacate και το Gran Desierto de Altar («Εθνικό Πάρκο Pinacate» στο Μεξικό), που επεκτείνει 2.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ορεινές περιοχές.  Το Εθνικό Πάρκο Pinacate περιλαμβάνει τη μοναδική ενεργή περιοχή Erg dune στη Βόρεια Αμερική. Η πλησιέστερη πόλη στην Reserva de la Biosfera el Pinacate y Gran desierto de Altar είναι το Puerto Peñasco (γνωστό και ως Rocky Point) στην πολιτεία Sonora του Μεξικού.

Η έρημος Sonoran περιλαμβάνει 60 είδη θηλαστικών, 350 είδη πτηνών, 20 είδη αμφιβίων, πάνω από 100 είδη ερπετών, 30 ιθαγενή είδη ψαριών, πάνω από 1000 ιθαγενή είδη μελισσών και περισσότερα από 2.000 είδη ιθαγενών φυτών. Η περιοχή της ερήμου Sonoran νοτιοανατολικά του Tucson και κοντά στα μεξικανικά σύνορα είναι ζωτικός χώρος για τον μόνο πληθυσμό των jaguars που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Το Δέλτα του ποταμού Κολοράντο ήταν κάποτε ένα οικολογικό hotspot μέσα στην έρημο Sonoran, που τροφοδοτήθηκε από τη ροή του γλυκού νερού μέσω του ποταμού Κολοράντο σε αυτή την ξηρή περιοχή, αλλά το δέλτα έχει μειωθεί σημαντικά σε έκταση λόγω του φράγματος και της χρήσης του ποταμού Ανάντι.

Lady of Mali

Lady of Mali
Η κυρία του Μάλι

Γουινέα, Δυτική Αφρική 

Χαραγμένο από τον άνθρωπο ή από τη φύση; 
Κάποιοι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι πρόκειται για γλυπτό ηλικίας 20.000 ετών. 

Η κυρία του Μάλι (Γουινέα), είναι ένα αριστούργημα της φύσης, σε υψόμετρο 1500 μ. στο όρος Λουρ. Πρόκειται για την εικόνα μιας εντυπωσιακής μορφής όμορφης γυναίκας που έχει χαραχθεί στον βράχο από την διάβρωση του ανέμου κατά τη διάρκεια των αιώνων και είναι ορατή σε μεγάλη απόσταση σε πλήρη μορφή. Η "Παναγία του Μάλι" βρίσκεται σε ψηλό βράχο πάνω από μια άβυσσο. Το κεφάλι είναι περίπου 25 μέτρα ύψος, ενώ ολόκληρο το γλυπτό είναι περίπου 150 μέτρα ύψος. 
Ο Ιταλός γεωλόγος Angelo Pitoni, σύμβουλος για τον εγκλιματισμό των τροπικών φυτών και των λαχανικών σε μεσογειακά κλίματα για τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ, υπέκυψε σε «χαμένο βασιλικό πυρετό» μετά την άσκηση των καθηκόντων του στην Αφρικανική Δημοκρατία της Γουινέας. Το ενδιαφέρον του αναφλέχθηκε το 1991 με την εντελώς τυχαία ανακάλυψη μερικών αινιγματικών αγαλμάτων στη βασανισμένη από τον πόλεμο Σιέρα Λεόνε, ακολουθούμενη από ένα εντελώς απροσδόκητο εύρημα: ένα γιγάντιο άγαλμα στα βουνά της Γουινέας, γνωστό στους ντόπιους ως «κυρία του Μαλί». Σε μια συνέντευξη με την δημοσιογράφο Carmen Machado, ο Pitoni εξήγησε ότι το άγαλμα βρίσκεται στα βόρεια της πόλης Conakry και αρκετά κοντά στα σύνορα της χώρας με το Μάλι. Ο γεωλόγος εκτιμά ότι η «κυρία του Μάλι» είναι ηλικίας είκοσι χιλιάδων ετών, μετρώντας αυτό μέσω της μετατόπισης ενός βράχου. Ο Πιτόνι μιλά επίσης για σπηλιές στην περιοχή που περιέχουν πολύ παλιές μούμιες που φυλάσσονται με φροντίδα από τους ντόπιους, με την πιθανή τους "Ατλαντική" προέλευση.
Ο γεωλόγος ενισχύει την πίστη του με ένα εξαιρετικό αντικείμενο: ένα παράξενο κρύσταλλο που βρίσκεται στα πεδία διαμαντιών της Σιέρα Λεόνε και το οποίο μοιάζει με ένα καθαρό τιρκουάζ παρόμοιο με κάποιο που βρίσκεται στα θωρακικά των αιγυπτιακών ιερέων. Οι αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε αυτή την "Πέτρα του Ουρανού", όπως την αποκαλεί, αποκάλυψαν ότι είναι διαφορετική από κάθε άλλο πολύτιμο λίθο γνωστό στον άνθρωπο: εβδομήντα επτά τοις εκατό οξυγόνο, είκοσι τοις εκατό άνθρακα και ασβεστόλιθο, με οξείδιο του πυριτίου και ιχνοστοιχεία ενώ ένα βαθύ, γαλάζιο χρώμα της πέτρας είναι απόλυτα διαφανές. 

Επιπλέον, η "κυρία του Μαλί" φαίνεται να συνδέεται λογικά με το "Skystone", ώστε να τραβήξει τα όρια ενός αρχαίου προηγμένου πολιτισμού που επεκτάθηκε από τη Σιέρρα Λεόνε στη Γουινέα (αλλά ίσως και στο Μάλι), που χρονολογείται σε μια περίοδο που κυμαίνεται από 12.500 σε 35.000 χρόνια πριν. Αυτό είναι πραγματικά πολύ πιθανό, δεδομένου ότι υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα απτής ύπαρξης προηγμένων πολιτισμών στον κόσμο εκείνη την εποχή, όπως αποδεικνύεται από τις πολλές υποβρύχιες δομές στα ανοικτά των ακτών της Κούβας και την τεράστια υπόγεια δομή στο Yonaguni (Ιαπωνία). Πιστεύεται πως οι προηγμένοι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν στην τελευταία εποχή των παγετώνων, που κυμαίνονταν από μόλις 12.500 έως 35.000 χρόνια πριν. 

Taipan snake

Taipan snake
Φίδι Ταϊπάν

Ταϊπάν 
Ένα από  τα δέκα ισχυρότερα φίδια του πλανήτη.

Το Inland Taipan, επίσης γνωστό ως Small Scaled Snake και Fierce Snake, απαντάται στην Αυστραλία και είναι το πιο δηλητηριώδες φίδι πάνω στη Γη. Ανήκει στην οικογένεια των Elapidae. Αν και εξαιρετικά δηλητηριώδες, είναι πολύ ντροπαλό και μοναχικό και προτιμά να ξεφεύγει από καβγάδες. Δαγκώνει μόνο εάν απειλείται.

To ταϊπάν(taipan) αποτελεί γένος φιδιών που συναντώνται στην Αυστραλία και χαρακτηρίζονται από μεγάλο μέγεθος, ταχύτητα και πολύ τοξικό δηλητήριο.
Υπάρχουν τρία γνωστά είδη: το παράκτιο ταϊπάν (Oxyuranus scutellatus), το λιγότερο κοινό ταϊπάν που ζει στα εσωτερικά (inland taipan, Oxyuranus microlepidotus) και ένα ακόμη που ανακαλύφτηκε πρόσφατα, το Central Ranges ταϊπάν(Oxyuranus temporalis).
Το παράκτιο ταϊπάν έχει δύο υποείδη: το κοινό παράκτιο και το ταϊπάν της Παπούα(Papuan taipan) που συναντάται στην βόρεια ακτή της Παπούα, Νέα Γουϊνέα.
Τρέφονται συνήθως δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Η δίαιτά τους συνίσταται κυρίως από μικρά θηλαστικά και ειδικότερα αρουραίους και βανδικότους (μικρά μαρσιποφόρα).
Το είδος inland taipan έχει το πιο τοξικό δηλητήριο φιδιού στον κόσμο αν και δεν είναι το πιο θανάσιμο. Το δηλητήριο σχηματίζει θρόμβους στο αίμα του θύματος, εμποδίζοντας τη ροή στις αρτηρίες και τις φλέβες και χρησιμοποιεί παράγοντες πήξης.
Τα ταϊπάν μπορούν να μεγαλώσουν σε μήκος από 2 εώς 3,6 μέτρα.
Σε πολλές πτυχές μορφολογίας, οικολογίας και συμπεριφοράς, το παράκτιο ταϊπάν σχετίζεται πολύ με την αφρικάνικη μαύρη μάμπα( black mamba, Dendroaspis polylepis).