Η σπηλιά Devetashka ( βουλγαρικά : Деветашката пещера ) είναι ένα μεγάλο καρστικό σπήλαιο περίπου 7 χιλιόμετρα (4,3 μίλια) ανατολικά της Letnitsa και 15 χιλιόμετρα (9,3 μίλια) βορειοανατολικά του Λόβετς , κοντά στο χωριό Devetaki στην ανατολική όχθη του ποταμού Osam , στη Βουλγαρία . Η περιοχή είχε καταληφθεί από ανθρώπους για δεκάδες χιλιάδες χρόνια, χρησίμευσε ως καταφύγιο για διάφορα είδη πανίδας κατά τη διάρκεια εκτεταμένων περιόδων και τώρα φιλοξενεί περίπου 30.000 νυχτερίδες.
Το σπήλαιο Devetashka βρίσκεται περίπου 2 χλμ. από το χωριό Devetaki . Ένα στενό μονοπάτι από το ποτάμι οδηγεί από το χωριό στο σπήλαιο. Μπορεί επίσης να προσεγγιστεί απευθείας μέσω της οδού 301 κατά μήκος ενός χωματόδρομου μήκους 400 μέτρων (1300 πόδια) και μιας γέφυρας από σκυρόδεμα. Ένα μέρος του δημόσιου πάρκου, περιλαμβάνει έναν καταρράκτη. Το καρσικό σπήλαιο σχηματίζεται από τη διάλυση των διαλυτών πετρωμάτων, που χαρακτηρίζεται από καταβόθρες και υπόγειο ποτάμι. Είναι πλούσιο σε σπηλαιώμη , σταλαγμίτες , σταλακτίτες , αμέτρητα ποτάμια και μαγευτικούς φυσικούς θόλους.
Η περιοχή είναι 35 μ (115 ft) πλάτος και 30 μ (98 πόδια) ψηλά στην είσοδο. Το σπήλαιο διευρύνεται μετά από περίπου 40 μ., Σχηματίζοντας μια ευρύχωρη αίθουσα με έκταση 2.400 m 2 (26.000 τετραγωνικά πόδια), ύψος 60 μ. (200 πόδια) που μπορεί να φτάσει έως και 100 μ. . Αρκετά μεγάλα ανοίγματα στην οροφή επιτρέπουν το φως της ημέρας να φωτίζει το τεράστιο εσωτερικό χώρο.
Ανακαλύφθηκε το 1921, οι ανασκαφές άρχισαν μόνο στη δεκαετία του 1950 και αποκάλυψαν σχεδόν συνεχή ανθρώπινη κατοχή από την ύστερη παλαιολιθική εποχή . Τα αρχαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας χρονολογούνται από τη Μέση Παλαιολιθική πριν από 70.000 χρόνια. Η περιοχή περιελάμβανε επίσης μία από τις πλουσιότερες πηγές νεολιθικών πολιτιστικών αντικειμένων (6.000 έως 4.000 π.Χ.).
Εκτός από τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, το σπήλαιο Devetashka αποτελεί ένα περιβάλλον για μια μεγάλη ποικιλία της πανίδας, ειδικά κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου των ειδών θηλαστικών στο σπήλαιο από τις αρχές Ιουνίου έως τα τέλη Ιουλίου, ο χώρος είναι εντελώς κλειστός για τους επισκέπτες. Δώδεκα είδη προστατευόμενων αμφιβίων και ερπετών, συμπεριλαμβανομένου του φιδιού του Aesculapian ( Zamenis longissimus ), του Triturus ( Triturus cristatus ), του ευρωπαϊκού βάτραχου ( Hyla arborea ), της χελώνας του Hermann ( Testudo hermanni), υπάρχουν 80 είδη πτηνών στην περιοχή, δεκατρία από τα οποία περιλαμβάνονται στον Κόκκινο Κατάλογο . Τριάντα τέσσερα είδη θηλαστικών, τέσσερα από τα οποία περιλαμβάνονται στην κόκκινη λίστα και δεκαπέντε είδη νυχτερίδων βρίσκονται στο σπήλαιο Devetashka. Το σπήλαιο Devetashka παρουσιάστηκε στην ταινία δράσης The Expendables 2 , που γυρίστηκε το 2011. Το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Βουλγαρίας δήλωσε ότι διάφορες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της κινηματογράφησης παραβίασαν τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς της Βουλγαρίας.
Οι θαλάσσιοι άγγελοι ( clade Gymnosomata ) είναι μια μεγάλη ομάδα εξαιρετικά μικρών κολυμβητικών δεξαμενών , που δεν πρέπει να συγχέονται με τους Cnidarians (ζελέδες και άλλα παρόμοια πλάσματα) που ταξινομούνται σε έξι διαφορετικές οικογένειες. Είναι πελαγικοί οπιοθραύστες στα γκρουπ Γυμνοσωμάτων μέσα στην ευρύτερη γέφυρα Heterobranchia . Οι αγγέλοι της θάλασσας αναφέρθηκαν στο παρελθόν ως ένας τύπος pteropod .
Οι θαλάσσιοι άγγελοι είναι επίσης μερικές φορές γνωστοί ως "cliones" αλλά αυτό είναι δυνητικά παραπλανητικό επειδή η οικογένεια Clionidae είναι μόνο μία από τις οικογένειες μέσα σε αυτό τον χώρο. Πρόσφατα μοριακά στοιχεία υποδηλώνουν ότι τα Γυμνοσωμάτια αποτελούν μια αδελφή ομάδα στην Thecosomata (άλλα πλαγκτονικά, ασθενώς ή μη μετατραπέντα γαστερόποδα), αλλά αυτή η μακρόχρονη υπόθεση έχει επίσης μερικούς πρόσφατους αρνητές.
Σε αυτό το clade , τα πόδια του γαστερόποδου έχουν εξελιχθεί σε πτερύγια που μοιάζουν με flapping appendages (parapodia) και τα κοχύλια τους έχουν χαθεί. Και οι δύο προσαρμογές ταιριάζουν στις ωκεάνιες ζωές τους. Οι προσαρμογές εξηγούν επίσης το κοινό όνομα θαλάσσιο άγγελο και το επιστημονικό όνομα της παραγγελίας. από την ελληνική γυμναστική που σημαίνει «γυμνό» και το σομα που σημαίνει «σώμα».
Οι αγγέλοι της θάλασσας είναι ζελατινώδεις, κυρίως διαφανείς και πολύ μικροί, με το μεγαλύτερο είδος ( Clione limacina ) να φτάνει τα 5 cm. C. το limacina είναι πολικό είδος. αυτά που βρίσκονται στα θερμότερα νερά είναι πολύ μικρότερα. Μερικά είδη θαλάσσιων αγγέλων τρέφονται αποκλειστικά με θαλάσσιες πεταλούδες. οι άγγελοι έχουν τελικά στόματα με την κοινή ραούλα στα μαλάκια, και τα πλοκάμια για να πιάσουν το θήραμά τους. Κωπηλατώντας με τα "φτερά" μπρος-πίσω σε 1-3 Hz, οι θαλάσσιοι άγγελοι κολυμπούν σε ταχύτητες μέχρι 100 mm / s (0,22 mph). Αυτό είναι περίπου δύο φορές πιο γρήγορα από το θήραμά τους, τη θαλάσσια πεταλούδα. Δεν είναι ακόμη σαφές αν ο άγγελος της θάλασσας χρησιμοποιεί τα εξαρτήματά του για κολύμβηση ως «κωπηλατικό μέσο» ή ως «φτερά».
Τα ζώα είναι ερμαφρόδιτα και η γονιμοποίηση γίνεται εσωτερικά. Μια ζελατινώδης μάζα αυγού απελευθερώνεται κατά την αναπαραγωγή και τα αυγά επιπλέουν ελεύθερα μέχρι την εκκόλαψη. Τα εμβρυϊκά τους κοχύλια χάνονται τις πρώτες ημέρες μετά την εκκόλαψη.
To Στόουνχεντζ είναι νεολιθικό μεγαλιθικό μνημείο του οποίου η διαμόρφωση συνεχίστηκε ως την Εποχή του Χαλκού, κοντά στο Έιμσμπερι (Amesbury) της Αγγλίας στην κομητεία του Γουΐλτσιρ (Wiltshire), περίπου 13 χλμ βορειοδυτικά του Σώλσμπερι (Salisbury). Πρόκειται για έναν κύκλο μεγαλίθων, που κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις πλέον αποδεκτές αρχαιολογικές εκτιμήσεις ανάμεσα στο 2500 π.Χ. και το 2000 π.Χ.. Το αρχαιότερο κυκλικό ανάχωμα και η περιφερειακή τάφρος, που ανήκουν σε πρωιμότερη φάση του μνημείου, χρονολογήθηκαν προσφάτως περί το 3100 π.Χ.. Το όνομα Στόουνχεντζ (Stonehenge) προέρχεται από τις αρχαίες αγγλικές λέξεις Stanhen gist, που σημαίνουν 'κρεμαστοί λίθοι' και έδωσαν το όνομά τους σε μια ολόκληρη κατηγορία μνημείων γνωστών ως henge(s), δηλαδή κυκλικές ή οβάλ σχήματος περιοχές με διακριτά χαρακτηριστικά τους το κυκλικό ανάχωμα και την τάφρο που το περιβάλλει. Οι αρχαιολόγοι καθορίζουν τα henge(s) ως εκχωματώσεις που συνίστανται από ένα κυκλικό έγκλεισμα, περιβεβλημένο με κρηπιδωμένη κυκλική τάφρο. Όπως συμβαίνει συχνά με την αρχαιολογική ορολογία, η λέξη είναι δάνεια από τους παλιούς αρχαιοδίφες. Όμως, ο όρος henge δεν είναι και ο καταλληλότερος για την περιγραφή του Στόουνχεντζ, στην περίπτωση του οποίου το κρηπίδωμα βρίσκεται εσωτερικά της τάφρου. Παρόλο που το Στόουνχεντζ ως μνημείο είναι σύγχρονο άλλων τυπικότερων. Το σύνολό του δεν είναι δυνατόν να καταχωρηθεί σε κάποια κατηγορία. Μορφολογικά έχει μακρινή μόνον συγγένεια με τους υπόλοιπους λίθινους κύκλους των Βρετανικών νήσων, όπως ο κύκλος του Μπρόντγκαρ (Ring of Brodgar), για παράδειγμα, ενώ τα περίφημα τρίλιθά του το καθιστούν μοναδικό. Το Στόουνχεντζ και ο περιβάλλων χώρος του προστέθηκαν στον κατάλογο της UNESCO για την Παγκόσμια Πολιτισμική Κληρονομιά το 1986.
Μέχρι σήμερα οι μελετητές και οι αρχαιολόγοι δεν γνωρίζουν ποιοι ήταν αυτοί που έχτισαν το μεγαλιθικό αυτό μνημείο. Οι μαρτυρίες που έχουμε είναι αμφισβητούμενες και είναι οι εξής: Ο Τζέφρεϊ του Μονμάουθ το 1135 μ.Χ., στο έργο του Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας (Historia Regum Britanniae) αναφέρει ότι το μνημείο διέταξε να αναγερθεί από το βασιλιά των Βρετανών Αυρήλιου Αμβρόσιου εις ανάμνηση της άγριας σφαγής, απο τον Χέωγκιστ τον Σάξονα, 500 ευγενών το 490 μ.Χ. Για να κατασκευάσει το μνημείο ο Αμβρόσιος ζήτησε τη βοήθεια του μάγου Μέρλιν (Μίριν στα κέλτικα), ο οποίος συμβούλεψε να πάρουν τους ογκόλιθους από τη νήσο της Ιρλανδίας από ένα άλλο μεγαλιθικό μνημείο στη θέση Κίλαρ. Επειδή οι ογκόλιθοι ήταν τεράστιοι, ο Μέρλιν ανέλαβε τη μεταφορά τους όπου με μαγικό τρόπο "έκανε τις πέτρες να χορεύουν πάνω από τη θάλασσα" όπως γράφει ο Μόνμαουθ. Σύμφωνα με τους μελετητές, ο παραπάνω μύθος έχει ελάχιστα πραγματικά στοιχεία και δημιουργήθηκε κυρίως για να προβάλει το βρετανικό παρελθόν έναντι του σαξονικού, καθώς ο μύθος γράφτηκε τη περίοδο της νορμανδικής κυριαρχίας στη Βρετανία. Ο Γουόλτερ Τσάρλτον εκφράζει τη πεποίθηση ότι το μνημείο ανεγέρθη από τους Δανούς και αποτελούσε το κοινοβούλιο τους. Την άποψη αυτή τη βρίσκουμε καταγεγραμμένη το 1663 στο βιβλίο του Τσάρλτον Χορεία γιγάντων ή το Στόουνχεντζ επανακτάται από τους Δανούς (Chorea gigantum or Stone-Heng restored to the Danes) Ο Τζον Όμπρεϊ στο έργο του Μνημείο Βρετανικό (Monumenta Britannica) υποστηρίζει ότι το Στόουνχεντζ ήταν ναός χτισμένος από τους Δρυΐδες και ανήκε στη δικαιοδοσία τους. Ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρουν στα έργα τους έναν λαό με το όνομα Υπερβόρειοι, οι οποίοι κατοικούσαν σε ένα νησί πέρα από τη γη των Κελτών της Γαλατίας (σημερινή Γαλλία) και είχαν κατασκευάσει έναν μεγάλο κυκλικό ναό όπου λατρεύανε το θεό Απόλλωνα. Κατά πολλούς μελετητές, αυτή η εκδοχή θεωρείται αληθινή, καθώς το Στόουνχεντζ χρησιμοποιούνταν ως παρατηρητήριο για τη θέση του ήλιου, πράγμα που μπορεί να μπέρδεψαν οι αρχαίοι Έλληνες εξερευνητές με τη λατρεία του Ήλιου, που για τους ίδιους ταυτιζόταν με τον θεό Απόλλωνα.
Το 1740 ο Γουίλιαμ Στάκλεϊ δημοσιεύει το βιβλίο του Στόουνχεντζ, Ένας ναός επανακτάται από τους Βρετανούς Δρυΐδες (Stonehenge, A temple restored to the British Druids) στο οποίο παραθέτει στοιχεία τις περιοχής, που προέκυψαν μέσω δεκαετούς έρευνας, μαζί με αξονομετρικό σχέδιο του μνημείου και με ακριβείς μετρήσεις αυτού. Ο Στάκλεϊ επανεξέτασε την υπόθεση ότι το έχτισαν οι Δρυΐδες και αποφάσισε ότι είναι η μόνη πιθανή εξήγηση για το ποίος ανέγειρε αυτό το μνημείο. Μέχρι σήμερα μελετητές από όλο τον κόσμο υποστηρίζουν πως το μνημείο είτε χτίστηκε από Μυκηναίους, είτε από Ρωμαίους, είτε από Βρετανούς, ενώ ορισμένοι υποστηρίζουν την κατασκευή του ακόμα και από εξωγήινους πολιτισμούς. Τα μόνα σίγουρα στοιχεία για το Στόουνχεντζ, την ανέγερσή του και τη χρήση του είναι ότι: Σύμφωνα με πετρογραφική ανάλυση των ογκόλιθων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτοί οι μονόλιθοι λαξεύτηκαν και μεταφέρθηκαν από λατομεία της Ουαλίας και της νοτιοδυτικής Αγγλίας. Σύμφωνα με τη χρήση αστρονομικών διαγραμμάτων, οι αρχαιολόγοι υπολόγισαν ότι το μνημείο παρέμεινε σε χρήση για 1.500 χρόνια περίπου ως λατρευτικός χώρος και ως αστρονομικό παρατηρητήριο. Με τη χρήση ραδιενεργών μετρήσεων οι αρχαιολόγοι υπολογίζουν ότι ανεγέρθη μεταξύ του 3000 π.Χ. και του 2000 π.Χ. Το σύμπλεγμα του Στόουνχεντζ ολοκληρώθηκε σε αρκετές φάσεις κατασκευής που εκτίνονται σε χρόνικό βάθος 2.000 χρόνων αν και υπάρχουν ευρήματα που μαρτυρούν δραστηριότητα (βλ. Τοξότης του Στόουνχεντζ) πριν και μετά από αυτή τη χρονική περίοδο. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει μεσολιθικές πασσαλότρυπες, κάτω από το σύγχρονο χώρο στάθμευσης, που χρονολογούνται περίπου από το 8000 π.Χ., αν και επιβεβαιώνεται ότι συνδέονται με το μεταγενέστερο μνημείο. Τα ταφικά ευρήματα ενός αποκεφαλισμένου Σάξωνα στην ίδια περιοχή χρονολογούνται από τον 7ο αιώνα. H χρονολόγηση και η κατανόηση των διαφορετικών φάσεων του Στόουνχεντζ δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι μια μάλλον περίπλοκη διαδικασία που στηρίζεται στα ελλιπή αρχεία των πρώτων ανασκαφών, σε πολύ λίγες ακριβείς επιστημονικά χρονολογήσεις και τη διατάραξη της φυσικής κιμωλίας του εδάφους από ανακατατάξεις της ύστερης παγετώδους και φυσικές διαταράξεις της πανίδας. Οι γενικότερα αποδεκτές φάσεις ολοκλήρωσης του μνημείου ακολουθούν λεπτομερειακά παρακάτω. Τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο κείμενο είναι αριθμημένα στην εικόνα που δείχνει τις αλλαγές του αρχαιολογικού τοπίου. Στο σχέδιο παραβλέπονται τα τρίλιθα για λόγους σαφήνειας. Τρύπες που δεν περιέχουν ή δεν περιείχαν ποτέ λίθους φαίνονται ως ανοικτοί κύκλοι, ενώ οι λίθοι που υφίστανται έως σήμερα παρατίθενται με διαφορετικό χρώμα.
Το αρχικό μνημείο ήταν ένα κυκλικό ανάχωμα περιβεβλημένο με τάφρο (7 and 8) περίπου 115 μ. (320 πόδια) διάμετρο με μια μεγάλη είσοδο βορειοανατολικά και μια μικρότερη νότια. Οι πρώτοι οικοδόμοι τοποθέτησαν οστά ελαφιών και βοδιών στον πυθμένα της τάφρου, πολύ αρχαιότερα από τα οστέινα εργαλεία εκσκαφής που ανακαλύφθηκαν επί τόπου. Το χρονολογικό βάθος τοποθετείται περίπου στο 3100 π.Χ.. στο εξωτερικό χείλος της περικλεισμένης περιοχής είχε σκαφθεί ένας κύκλος 56 λάκκων, που εμειναν γνωστοί ως τρύπες του Όμπρεϊ (Aubrey holes), από τον αρχαιοδίφη του 17ου αιώνα Τζον Όμπρεϊ (John Aubrey), που λέγεται ότι τους ανακάλυψε πρώτος. Πιθανώς επρόκειτο για πασσαλότρυπες, αν και δε βρέθηκαν ίχνη ξυλείας κατά τις ανασκαφές. Μια μικρή εξωτερική της τάφρου εκχωμάτωση ανήκει πιθανώς στην ίδια περίοδο. Ορατές μαρτυρίες της δεύτερης φάσης δεν υπάρχουν πλέον. Όπως φαίνεται από τις πασσαλότρυπες που χρονολογούνται στη συγκεκριμένη περίοδο υπήρξε κάποια ξύλινη κατασκευή στον περίκλειστο χώρο στην αρχή της 3ης χιλιετηρίδας π.Χ. Φαίνεται πως ξύλινες κατασκευές υπήρχαν επίσης στη βορειοανατολική είσοδο, ενώ παράλληλοι δοκοί απλώνονταν από την νότια είσοδο. Το ανάχωμα εκσκάφθηκε για να μειωθεί το ύψος του, ενώ τουλάχιστον στις 25 από τις τρύπες του Όμπρεϊ βρέθηκαν ταφικά ευρήματα που επιβεβαιώνουν την καύση νεκρών. Άσχετα, λοιπόν, από τον αρχικό προορισμό τους οι πασσαλότρυπες φαίνεται πως έγιναν τάφοι ενός ιδιαίτερου τύπου κατά την Φάση 2. Τριάντα επιπλέον καύσεις επιβεβαιώνονται σε άλλα σημεία μέσα στο μνημείο, κυρίως στην πλευρά του ανατολικού ημικύκλιου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ενίοτε το Στόουνχεντζ ερμηνεύεται ως περίκλειστος χώρος καύσης νεκρών εκείνης της εποχής, ο αρχαιότερος του είδους του στα βρετανικά νησιά. Σπαράγματα άκαυστων ανθρώπινων οστών βρέθηκαν επίσης στην τάφρο. Βρέθηκαν επίσης κεραμεικά της ύστερης Νεολιθικής που βοηθούν στη σχετική χρονολόγηση της συγκεκριμένης φάσης.
Αρχαία κρυστάλλινα όπλα Εκπληκτικά κρυστάλλινα όπλα ανακαλύφθηκαν μέσα σε 5000 ετών πύργο της Μεγαλιθικής περιόδου στην Ισπανία.
Οι αρχαιολόγοι στην Ισπανία έχουν ανακαλύψει ένα εξαιρετικά σπάνιο σύνολο όπλων, συμπεριλαμβανομένου ενός μακριού μαχαιριού, εικοσιπέντε βέλη και πυρήνες που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία των αντικειμένων αυτών, όλα κατασκευασμένα από κρύσταλλο! Τα ευρήματα έγιναν μέσα σε μεγαλιθικούς τάφους που χρονολογούνται στην 3η χιλιετία π.Χ. στα νοτιοδυτικά της Ισπανίας.
Μια ανασκαφή των μεγαλιθικών τάφων στην Valencina de la Concepción στην Ισπανία οδήγησε στη δραματική ανακάλυψη των σπάνιων κειμηλίων, τα οποία οι εμπειρογνώμονες χαρακτήρισαν ως εξαιρετικά και υπέροχα διατηρημένα. Τα αντικείμενα υπολογίζονται σε ηλικία άνω των πέντε χιλιάδων ετών (που χρονολογείται από το 3000 π.Χ. περίπου). Όπως γράφει ο Daily Grail , ο Montelirio tholos, που ανασκάφηκε μεταξύ 2007 και 2010, είναι μια μεγάλη μεγαλιθική κατασκευή που εκτείνεται συνολικά σχεδόν 44 μέτρα (144 πόδια), κατασκευασμένη από μεγάλες πλάκες σχιστόλιθου. Στο εσωτερικό της δομής βρέθηκαν τουλάχιστον 25 ανθρώπινοι σκελετοί. Οι αναλύσεις πρότειναν ότι υπήρχε ένας άνδρας και πολυάριθμες γυναίκες που έπιναν ουσία δηλητηρίου. Τα υπολείμματα των γυναικών κάθονται σε έναν κύκλο σε ένα δωμάτιο δίπλα στα οστά που πιστεύεται ότι είναι από τον αρχηγό τους.
Βρέθηκαν επίσης "ένα εξαιρετικό σύνολο πλούσιων τάφων ... το πιο αξιοσημείωτο από τα οποία είναι ένας απροσδιόριστος αριθμός καλύμματα ή ρούχα από δεκάδες χιλιάδες διάτρητες χάντρες και διακοσμημένα με χάντρες κεχριμπάρι", σύμφωνα με τη μελέτη. Εκτός από τα ανθρώπινα υπολείμματα και τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, οι αρχαιολόγοι βρήκαν το μεγάλο θησαυρό κρυστάλλινων όπλων. Το γεγονός ότι ανακαλύφθηκαν δείχνει ότι θα μπορούσαν να ήταν μια τελετουργική προσφορά σε ένα βωμό. Τα βέλη έχουν τα ευδιάκριτα μακρά πλευρικά προσαρτήματα των αιχμηρών σκληρών βράχων από την περιοχή, αλλά οι αρχαιολόγοι σημείωσαν ότι απαιτείται ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα για την παραγωγή αυτών των μοναδικών χαρακτηριστικών όταν χρησιμοποιούνται τέτοια κρυστάλλινα βράχια.
Σε μια δεύτερη δομή, που κατασκευάστηκε επίσης από πλάκες σχιστόλιθου οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το σκελετό ενός νεαρού ατόμου που εκτιμάται ότι ήταν μεταξύ 17 και 25 ετών κατά τη στιγμή του θανάτου του. Το σώμα βρισκόταν σε εμβρυϊκή θέση περιβαλλόμενο από ένα μεγάλο σύνολο πολύτιμων αντικειμένων. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονταν ένας μπρόμνος ελέφαντας πάνω από το κεφάλι του νεαρού άνδρα, ένα σύνολο είκοσι τριών λεπίδων πυριτίου και πολλά αντικείμενα ελεφαντόδοντου. "Η λεπίδα του στιλέτου κρυστάλλου εμφανίστηκε στο ανώτερο επίπεδο της Δομής 10.049 του τομέα PP4-Montelirio, σε συνδυασμό με ένα ελεφαντόδοντο και μανδύα, το οποίο το καθιστά εξαιρετικό αντικείμενο στην ύστερη προϊστορική Ευρώπη ... Η λεπίδα έχει μήκος 214 mm, μέγιστο πλάτος 59 mm και πάχος 13 mm. Η μορφολογία του δεν είναι ανύπαρκτη στην Ιβηρική Χερσόνησο, αν και όλα τα δείγματα που καταγράφηκαν μέχρι τώρα ήταν φτιαγμένα από πεντάλ και όχι από πετρώδες κρύσταλλο».
Αφού εξέτασαν προσεκτικά τα ευρήματα, οι αρχαιολόγοι παρατήρησαν ότι τα όπλα είναι σχεδόν του ίδιου σχήματος με τα βέλη των πεταλίδων που ήταν αρκετά συνηθισμένα σε εκείνη την περιοχή. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κρυστάλλινα ορυχεία κοντά στην περιοχή, υποδηλώνει ότι οι επιδέξιοι κατασκευαστές των κρυστάλλινων όπλων πιθανώς ταξίδευαν για πολλά μίλια για να βρουν το υλικό που χρειαζόταν για την κατασκευή των όπλων και των εργαλείων τους. Η έλλειψη κρυστάλλων υποδηλώνει επίσης ότι αυτά τα όπλα προορίζονταν για μια επιλεγμένη ομάδα ανθρώπων. Σύμφωνα με την Daily Grail , οι ειδικοί αναφέρουν στη μελέτη, "Τα πιο τεχνικά εξεζητημένα αντικείμενα, όμως, κατατέθηκαν στις μεγαλύτερες μεγαλιθικές δομές ... Ως εκ τούτου, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αν και η πρώτη ύλη ήταν σχετικά διαθέσιμη σε ολόκληρη την κοινότητα ... μόνο οι συγγενείς ομάδες, παρατάξεις ή άτομα που είχαν ταφεί στους μεγάλιθους ήταν σε θέση να προσφέρουν την προστιθέμενη αξία που επέτρεπε την παραγωγή περίπλοκων αντικειμένων όπως κεφαλές βέλους ή λεπίδες μαχαιριού."
Ερπετόμορφοι σε βίντεο Παράξενες εικόνες από δελτίο ειδήσεων.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν γύρω μας υπάρχουν ανθρωπόμορφα όντα τα οποία συμμετέχουν στα κοινά. Ωστόσο κάποιες κινήσεις τόσο γύρω μας όσο και στις τηλεοράσεις, μας προβληματίζουν ιδιαίτερα. Σήμερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την επεξεργασία της εικόνας μπορούμε να κάνουμε απίστευτα πράγματα, και μάλιστα μια πληθώρα από επεξεργασμένες εικόνες και βίντεο, τα συναντούμε συχνά στο διαδίκτυο και στο youtube. Όμως δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Κάποιες από αυτές τις εικόνες είναι αληθινές. Όμως χάνονται μέσα στο χάος των επεξεργασμένων θεμάτων και είναι σχεδόν αδύνατον να ξεχωρίσουμε την πραγματικότητα από το ψέμα. Τι γίνεται όμως όταν σε ένα δελτίο ειδήσεων κάποια πράγματα δεν συμβαδίζουν με την λογική. Στο βίντεο που ακολουθεί, συμβαίνουν ζωντανά κάποια περίεργα πράγματα που μας προβληματίζουν. Εάν πρόκειται για μία αντανάκλαση του φωτός τότε μπορούμε να μιλήσουμε για ένα φοβερό παιχνίδι της στιγμής και της τύχης. Είναι όμως έτσι; Και πάλι παίρνουμε αποστάσεις από το θέμα αυτό με κάποια διακριτικότητα και αφήνουμε τα συμπεράσματα σε εσάς.
Παράξενοι σκελετοί Απίστευτα ευρήματα σε κάποιο υπόγειο.
Στο υπόγειο υπήρχε μια συλλογή λειψάνων και αντικειμένων τόσο ενοχλητικών που οι άνθρωποι έμειναν αναισθητοποιημένοι και βλέποντάς τους θα καταλάβετε.
Το 2006, ένα σφραγισμένο υπόγειο αποκαλύφθηκε κάτω από ένα ορφανοτροφείο του Λονδίνου. Μέσα βρέθηκαν εκατοντάδες κιβώτια που περιείχαν χιλιάδες τρομακτικά αντικείμενα, απόκοσμα δείγματα, και μυστηριώδη ημερολόγια. Τα αντικείμενα ήταν από παράξενα μέχρι τρομακτικά, και είναι γνωστά ως Συλλογή Merrylin Cryptid.
Το όνομα προέρχεται από τον άνδρα που τα κατείχε, ένας κρυπτο-φυσιοδίφης, ζωολόγος και αρχαιολόγος, ο Thomas Theodore Merrylin. Γεννημένος στην Αγγλία το 1782 από πατέρα αριστοκράτη και βιολόγο, ο Merrylin αφιέρωσε τη ζωή του συλλέγοντας και μελετώντας παράξενα και μοναδικά δείγματα.
Είναι πραγματικά; Είναι ψεύτικα; Δεν έχουμε ιδέα. Αναμφίβολα είναι περίεργα και φοβερά! Πλέον ο χώρος λειτουργεί ως μουσείο και μπορείτε να μάθετε περισσότερα από την ιστοσελίδα του μουσείου: Merrylin Cryptid Museum.
Αυτοί οι μικροσκοπικοί σκελετοί βρέθηκαν κάτω από ένα ορφανοτροφείο του Λονδίνου, αλλά κοιτάξτε προσεκτικά και θα καταλάβετε. Δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να βρίσκουν περίεργα πράγματα στα υπόγεια ή τις σοφίτες τους . Αλλά το 2006, κάτι υποτίθεται ότι βρέθηκε κάτω από ένα ορφανοτροφείο του Λονδίνου που έπληξε τους ανθρώπους στον πυρήνα τους.
Αυτός είναι ο Thomas Theodore Merrylin. Ήταν ένας crypto-naturalist, περιθωριακός ζωολόγος και ξενοεροθεολόγος που γεννήθηκε στο Hellingshire της Αγγλίας. Προφανώς, πέρασε τη ζωή του μελετώντας και συλλαμβάνοντας παράξενα, αρχαία πλάσματα ακριβώς όπως αυτό.
Πρόσφατα, η είδηση ότι η χαμένη του συλλογή βρέθηκε κάτω από ένα παλιό ορφανοτροφείο του Λονδίνου εξαπλωθεί πολύ γρήγορα. Οι άνθρωποι αιχμαλωτίστηκαν από τις φωτογραφίες αυτών των τρομακτικών όντων. Ωστόσο μερικοί άνθρωποι ήταν σκεπτικοί. Μερικά από τα δείγματα ήταν απλά υπερβολικά περίεργα για να είναι πραγματικά.
Τελικά, ανακαλύφθηκε ότι αυτά τα ενοχλητικά ευρήματα έγιναν στην πραγματικότητα από έναν εικονογράφο, συγγραφέα και γλύπτη Alex CF με έδρα το Λονδίνο. Δημιούργησε αυτούς τους απίστευτα λεπτομερείς τρόμους για το φανταστικό μουσείο Merrylin Cryptid .
