Ιερός Ναός Αγίας Θεοδώρας Ένα από τα πιο παράξενα εκκλησάκια στην Ελλάδα.
Ο Ιερός Ναός της Αγίας Θεοδώρας βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Μεγαλόπολη της Αρκαδίας. Όταν ο επισκέπτης βρεθεί μπροστά στο εκκλησάκι αντικρίζει ένα παράξενο και μοναδικό θέαμα. Στη σκεπή του Ναού έχουν φυτρώσει 17 μεγάλα δέντρα, των οποίων οι ρίζες δεν φαίνονται πουθενά και προσδίδουν στο μικρό ναό ένα δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθός του βάρος, που λέγεται πως αποτελεί αίνιγμα για τους ειδικούς.
Δεκαεπτά πελώρια δένδρα ξεπηδούν από τη στέγη της, ενώ από τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά ενός κεφαλαριού. Γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου. Χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται το εκκλησάκι όλο το χρόνο για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό σύμπλεγμα, ένα ανεξήγητο θαύμα της φύσης που κυριαρχεί στο γαλήνιο αυτό τοπίο.
Ο βυζαντινός ναός, χτισμένος τον 12ο αιώνα, μοιάζει ετοιμόρροπος κι όμως κατορθώνει να αντιστέκεται ακόμη και στα δυνατά ρέματα νερού που περνούν τον χειμώνα από τη περιοχή, ενώ κάτω από το εκκλησάκι αναβλύζει δροσερό, πόσιμο νερό. Σύμφωνα με την παράδοση, τα τελευταία λόγια της Αγίας Θεοδώρας, η οποία εκτελέστηκε ήταν: «το σώμα μου να γίνει εκκλησιά, τα μαλλιά μου δένδρα και το αίμα μου ποτάμι».
Το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί ένα αξιόλογο προορισμό, είτε από άποψη θρησκευτική, είτε φυσιολατρική είτε από καθαρά εκδρομική τουριστική αναζήτηση. Αποτελεί όμως και έναν πολύ συχνό και σύντομο προορισμό από πλέον δημοφιλή χωριά όπως η Καρύταινα, η Δημητσάνα και η Ανδρίτσαινα.
Είναι μία υποβρύχια καταβόθρα, εκτάσεως 300 μέτρων, και βάθους 124 μέτρων. Δημιουργήθηκε πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια, από φυσικά αίτια, πιθανόν από παγετώνες. Το μέρος έγινε γνωστό το 1971, από ένα ντοκυμαντέρ τού Jacques Yves Cousteau, ο οποίος το πρότεινε ως ένα από τα 10 καλύτερα μέρη τού κόσμου γιά καταδύσεις! Φημίζεται γιά τα κρυστάλλινα νερά του, και γιά την ποικιλία τών θαλασσίων ειδών, που ζουν εκεί. Η «Μπλε Τρύπα» αποτελεί «μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς», που προστατεύεται από την UNESCO.Μια απόκοσμη ομορφιά που καθηλώνει και εντυπωσιάζει.
Η Μεγάλη Μπλε Τρύπα είναι μια υποβρύχια καταβόθρα η οποία είναι άκρως εντυπωσιακή και βρίσκεται ανοικτά των ακτών του Μπελίζ, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Με διάμετρο πάνω από 300 μέτρα και βάθος 124 μέτρα αποτελεί μια από τις πιο εντυπωσιακές μπλε τρύπες του πλανήτη.
Το όνομα «Μεγάλη Μπλε Τρύπα» επινοήθηκε από το βρετανό δύτη και συγγραφέα Ned Middleton στο βιβλίο του «Δέκα Χρόνια κάτω από το νερό» και πράγματι ταιριάζει απόλυτα στην πραγματικότητα. Η ατόλλη βρίσκεται περίπου 70 χιλιόμετρα από την Πόλη του Μπελίζ και δημιουργήθηκε μετά από διάφορα στάδια, κατά τη διάρκεια παγετώνων της πιο πρόσφατης περιόδου.
Η ανάλυση των σταλακτιτών που βρέθηκαν στη «Μεγάλη Μπλε Τρύπα» δείχνει ότι ο σχηματισμός πραγματοποιήθηκε 153.000, 66.000, 60.000 και 15.000 χρόνια πριν. Το σημείο έγινε διάσημο από τον Κουστώ όταν δήλωσε ότι είναι μία από τις 10 κορυφαίες τοποθεσίες για καταδύσεις στον κόσμο. Σήμερα τα σκάφη καταδύσεων ακολουθούν το δρόμο που χάραξε το διάσημο Calypso και εξερευνούν το μοναδικό μέρος. Το 2012, το Discovery Channel κατέταξε τη «Μεγάλη Μπλε Τρύπα» ως νούμερο ένα στη λίστα των «10 πιο συγκλονιστικών τοποθεσιών στη Γη».
Αν και αποτελεί ένα αγαπημένο μέρος για καταδύσεις, δεν αφορά τους δύτες όλων των επιπέδων. Η θερμοκρασία στον αέρα είναι συνήθως υψηλή, και η θερμοκρασία του νερού στους περίπου 24 βαθμούς Κελσίου. Ακόμη και τη βροχερή περίοδο επιτρέπονται οι καταδύσεις, αλλά ίσως υπάρχει πρόβλημα στις άλλες δραστηριότητες. Η βροχερή περίοδος είναι από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο και οι πιο ξηροί μήνες είναι από το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο. Η «Μεγάλη Μπλε Τρύπα» δίνει βέβαια ευκαιρία για καταπληκτικές εναέριες φωτογραφίες όπως θα δείτε παρακάτω.
“Το απόλυτο skydive στα 21 μου χρόνια, ένα μοναδικό άλμα στην εξωτική ομορφιά!”, με αυτά τα λόγια ένας νεαρός περιγράφει την πτώση του στην περίφημη “Blue Hole” στο Μπελίζ. Από ύψος 13.500 ποδιών και σε τέλειες καιρικές συνθήκες (δηλαδή με γαλάζιο ουρανό και χωρίς καθόλου αέρα) ο λάτρης των extreme σπορ δοκίμασε τις αντοχές του -και των θεατών, επίσης- στην πτώση με κατεύθυνση ένα από τα ωραιότερα σκηνικά στον πλανήτη, μια απόκοσμη, κυκλική υποβρύχια καταβόθρα στα ανοικτά των ακτών του Μπελίζ στον Ατλαντικό Ωκεανό. Με διάμετρο πάνω από 300 μέτρα και βάθος 124 μέτρα, πολλές φορές έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον επαγγελματιών δυτών αλλά και παραθεριστών και τώρα γίνεται το επίκεντρο μιας εναέριας πτώσης… ακριβώς στο κέντρο της.
Antelope Canyon Arizona Το φαράγγι της Αντιλόπης: Ένα γεωλογικό θαύμα στην Αριζόνα
Πριν από πολλά χρόνια, κοπάδια αντιλόπης έβοσκαν ελεύθερα στην περιοχή του φαραγγιού. Αυτό εξηγεί και το όνομα που του έχει δοθεί. Σχηματίστηκε από μια ξαφνική πλημμύρα και με το πέρασμα των χρόνων οι άκρες του λειάνθηκαν.
Το άνω τμήμα του φαραγγιού είναι αυτό που δέχεται τις περισσότερες επισκέψεις επειδή είναι πιο εύκολη η πρόσβαση σε αυτό, αφού η είσοδός του και σε όλο το μήκος του είναι στο επίπεδο του εδάφους και δεν χρειάζεται ανάβαση.
Οι σχηματισμοί των βράχων είναι πιο εντυπωσιακές τους καλοκαιρινούς μήνες, κατά τις μεσημβρινές ώρες, καθώς οι ακτίνες πέφτουν κάθετα.
Το 2006 συνέβη μια πλημμύρα, που κράτησε 36 ώρες, με αποτέλεσμα το κάτω φαράγγι της Αντιλόπης να μείνει κλειστό για πέντε μήνες.
Το φαράγγι αυτό αποτελείται από δύο ξεχωριστά τμήματα: το άνω φαράγγι γνωστό ως «Crack» και το κάτω φαράγγι, που είναι γνωστό ως «The Corkscrew». Στη γλώσσα Ναβάχο το άνω φαράγγι ονομάζεται Tse bighanilini, που σημαίνει «τόπος που το νερό κυλάει μέσα στους βράχους», ενώ το κάτω φαράγγι ονομάζεται «Hazdistazi», δηλαδή «σπειροειδείς αψίδες βράχου».
Δεν χρειάζεται βέβαια να πω ότι, για τους Ναβάχο αυτός είναι ένας ιερός τόπος. Το φαράγγι είναι αποτέλεσμα διάβρωσης, που έλαβε χώρα κυρίως των πλημμυρών που συνέβαιναν στην περιοχή. Με την πάροδο του χρόνου οι άκρες των βράχων λειάνθηκαν κι έτσι δημιουργήθηκε ένα από το πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα του κόσμου. Ο κυριότερος όμως λόγος είναι ότι σε αυτό το τμήμα του φαραγγιού πέφτουν δέσμες ηλιακών ακτίνων, που φωτίζουν τα τοιχώματά του και δημιουργούν ένα εκπληκτικό θέαμα, που είναι συχνότερο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι επισκέψεις στο φαράγγι γίνονται αποκλειστικά με ξεναγούς επειδή υπάρχει ο φόβος της πλημμύρας, κυρίως κατά την περίοδο των μουσώνων
Guanajuato Mummy Museum Οι Μούμιες του Guanajuato στο Μεξικό.
Ακόμα κι αν δεν έχετε ακούσει για τις θρυλικές "Μούμιες του Guanajuato", έναν μεγάλο πληθυσμό από τα καλά διατηρημένα ανθρώπινα σώματα που αρχικά ανακαλύφθηκαν στο Μεξικό περίπου πριν από 150 χρόνια, οι πιθανότητες είναι ότι έχετε δει κάποια από τις ταινίες τρόμου, που σχετίζονται άμεσα ή είναι μερικώς εμπνευσμένες από αυτές.
Οι «Μούμιες του Guanajuato» όπως ονομάζονται, αποτελούνται από έναν αριθμό σωμάτων που θάφτηκαν στο Guanajuato του Μεξικού το 1833 όταν η χολέρα έπληξε την περιοχή.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τις γνωστές μούμιες της Αιγύπτου, τα σώματα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μουμιοποιήθηκαν σκόπιμα.
Η υγρασία και ο μεγάλος αριθμός των θαμμένων σωμάτων προκάλεσε τη διαδικασία. Το γεγονός αυτό, ενέπνευσε θρύλους για μια γυναίκα που θάφτηκε ζωντανή.
Το 1942 ένας δασοφύλακας στην περιοχή Ρούπκουντ (Roopkund) της Ινδίας, έκανε μια τρομερή ανακάλυψη. Πέντε χιλιάδες μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στον πάτο μιας μικρής κοιλάδας, υπήρχε μια παγωμένη λίμνη, γεμάτη σκελετούς. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, ο πάγος έλιωσε και φανέρωσε περισσότερα υπολείμματα σκελετών που επέπλεαν στο νερό ή βρίσκονταν στην άκρη της λίμνης. Αμέσως κρίθηκε επιβεβλημένη η αναγνώριση των θυμάτων.
Εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί έκαναν λόγο για Ιάπωνες στρατιώτες που στην προσπάθεια τους να περάσουν από τα Ιμαλάια βρήκαν τραγικό θάνατο. Η Αγγλία για να μην κατηγορηθεί και να αποφύγει επικείμενη επίθεση από την Ιαπωνία, επέβαλε να γίνει άμεση αναγνώριση των σκελετών. Από τις εξετάσεις που έγινε εξακριβώθηκε ότι οι σκελετοί που βρέθηκαν χρονολογούνταν πολύ πιο πριν από το 1940. Υπήρχαν περισσότεροι από 200 σκελετοί μέσα και γύρω από τη λίμνη και ίσως αρκετοί βρίσκονταν στα βάθη της λίμνης, που ξεπερνούσε τα 2,5 μέτρα, αλλά και κάτω από το έδαφος. Οι χαμηλές θερμοκρασίες και η ξηρότητα στον αέρα είχαν διατηρήσει κάποια κομμάτια σάρκας στα σώματα, νύχια αλλά και μέρη από το τριχωτό της κεφαλής. Παράλληλα ανακαλύφθηκαν κομμάτια από ξύλινα αντικείμενα, σιδερένιες αιχμές, παντόφλες και κοσμήματα. Τίποτα βέβαια από τα σκελετικά υπολείμματα και τα ευρήματα δεν αποκάλυπτε την προέλευση των ανθρώπων ή την αιτία θανάτου τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, και εφόσον δεν υπήρχε κοντά κάποιος οικισμός, επρόκειτο για μια ομάδα ταξιδιωτών που ίσως μετακινούνταν για θρησκευτικό προσκύνημα. Νέες έρευνες μετά από χρόνια υποστηρίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι πέθαναν από τον ίδιο λόγο, δηλαδή ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ίσως χτυπήθηκαν από πολύ ισχυρή χαλαζόπτωση από την οποία δεν μπορούσαν να προστατευθούν, σύμφωνα με το historicmysteries.
ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ: Η άποψη ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να σκοτωθούν από χαλαζοθύελλα είναι περίεργη και αμφισβητείται από αρκετούς. Βέβαια αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτε να τους προστατεύσει από τέτοιες καιρικές συνθήκες καθώς δεν υπήρχε κοντά κάποιο καταφύγιο που θα μπορούσαν να κρυφτούν. Αυτό εξακολουθεί να εγείρει το ερώτημα, γιατί οι πληγές είναι μόνο γύρω από το κεφάλι και τους ώμους; Επιπλέον, φαίνεται απίθανο ότι κανένας από αυτούς δεν προσπάθησε να προστατεύσει κάποιον άλλο ώστε να μην υπάρχουν σκελετοί με λίγες ή καθόλου πληγές. Τα ερωτήματα αυτά οδηγούν πολλούς να πιστεύουν ότι το τι πραγματικά συνέβη με αυτούς τους μυστηριώδεις σκελετούς είναι ακόμα υπό συζήτηση και χρειάζεται περαιτέρω μελέτη. Επιπλέον υπάρχει και μια θεωρία ερευνητών του National Geographic που υποστηρίζει ότι τα πτώματα ανήκουν σε δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, μια πολύ ψηλή και μια πολύ κοντή. Κάθε χρόνο, ειδικά το καλοκαίρι, πολλοί ταξιδιώτες φτάνουν στο σημείο για να δουν τη μυστηριώδη λίμνη ενώ λέγεται ότι κάποιοι παίρνουν μαζί τους απομεινάρια από τους σκελετούς με αποτέλεσμα όπως λένε οι ειδικοί σε λίγα χρόνια οι σκελετοί να απειλούνται με εξαφάνιση και έτσι είναι επιτακτική η ανάγκη να ληφθούν μέτρα προστασίας.
Aπό τα ωραιότερα και πρωτότυπα θρησκευτικά μνημεία της Ελλάδος είναι το Ιστορικό Προσκύνημα «Ζωοδόχος Πηγή» γνωστό σαν «Παναγία η Τρυπητή» του Αιγίου. Ευρίσκεται στην παραλία Αιγίου, κτισμένο σε απόκρυμνο βράχο ύψους 30μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε Σπήλαιο (τρύπα). Όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά το προσκύνημα εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του τοπίου: υψίκορμα κυπαρίσσια και σκιερά πεύκα δίνουν μία ξεχωριστή και υποβλητική μεγαλοπρέπεια. Μία κλίμακα με 150 σκαλοπάτια ενώνει το Ιερό Προσκύνημα με το δημόσιο δρόμο. Υπάρχει όμως και μία δεύτερη οδός από τον Κυπαρισσώνα. Μόλις ο επισκέπτης, πλησιάσει τα κράσπεδα του Ναού, παρατηρεί εντός του βράχου ένα μικρό σπήλαιο μήκους 3 μέτρων, πλάτους 2 μέτρων και ύψους πάλι 2 μέτρων. Το άνοιγμα είναι κτισμένο με πέτρες και έχει μία μικρή πόρτα και παράθυρο. Κατά την παράδοση εκεί ήταν το ασκητήριο του Καπετάνιου - Ναυαγού που βρήκε την εικόνα. Αν όμως ο θαυμασμός του προσκυνητή είναι μεγάλος από την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου, πολύ περισσότερο εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος, όταν εισέρχεται στον Ιερό Ναό. Στη μαρμαρένια μετώπη του Ναού είναι χαραγμένο το παράγγελμα : «ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ», για να υπενθυμίζει στους προσκυνητάς την ιερότητα του χώρου και την υποχρέωση τους να πλησιάζουν την θαυματουργό εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη στις καρδιές τους.
Αρχιτεκτονικά ο ναός χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα μέρος είναι λαξευμένο στο βράχο και το άλλο είναι προσθήκη στο πρώτο. Η εξωτερική μορφή του προσκυνήματος ομοιάζει εκείνου της Παναγίας της Τήνου. Μόλις ο επισκέπτης, πλησιάσει τα κράσπεδα του Ναού, παρατηρεί εντός του βράχου ένα μικρό σπήλαιο μήκους 3 μέτρων, πλάτους 2 μέτρων και ύψους πάλι 2 μέτρων. Το άνοιγμα είναι κτισμένο με πέτρες και έχει μία μικρή πόρτα και παράθυρο. Κατά την παράδοση εκεί ήταν το ασκητήριο του Καπετάνιου - Ναυαγού που βρήκε την εικόνα. Αν όμως ο θαυμασμός του προσκυνητή είναι μεγάλος από την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου, πολύ περισσότερο εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος, όταν εισέρχεται στον Ιερό Ναό. Στη μαρμαρένια μετώπη του Ναού είναι χαραγμένο το παράγγελμα : "ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ", για να υπενθυμίζει στους προσκυνητές την ιερότητα του χώρου. Στον πρόναο υπάρχει το Αγίασμα, μια καλλιτεχνική μαρμάρινη κρήνη με σταυροειδές σχήμα. Από το στόμα τριών λαξευμένων Αγγέλων τρέχει συνέχεια το αγίασμα που χύνεται σε μαρμάρινη λεκάνη. Στην Κρήνη είναι χαραγμένη η γνωστή καρκινική επιγραφή (διαβάζεται και αντίστροφα) "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΝΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑ ΝΟΨΙΝ" δηλαδή καθάρισε πρώτα τα ανομήματά σου ειλικρινά με μετάνοια, και όχι επιφανειακά. Στην συνέχεια ο προσκυνητής ανερχεται στον κυρίως Ναό. Δεξιά στο σπήλαιο υπάρχει η εικόνα της Παναγίας, με το αριστερό της χέρι κρατεί το παιδίον Ιησού, το οποίο με το δεξί ευλογεί και στο αριστερό κρατά ειλιτάριο.
Σύμφωνα με την παράδοση, στα μέσα του ΙΣΤ’ αιώνα δηλαδή περί το 1550, κάποιος ναυαγός του Κορινθιακού Κόλπου, διακρίνει μέσα στη νύκτα ένα φως παρηγοριάς, σημάδι πως βρίσκεται κοντά σε στεριά. Γεμίζει θάρρος και ελπίδα. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις για να φθάσει εκεί που λαμπυρίζει το φως. Το πλησιάζει και διαπιστώνει με πολλή έκπληξη, πως βρίσκεται μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, όπου φεγγοβολάει oλόκληρη και φωτίζει ολόγυρα. Είναι η Χαριτόβρυτη εικόνα της Παναγίας κρυμμένη μέσα στο βραχώδες τούτο σπήλαιο, άγνωστο από πότε. Έτσι ανακαλύφθηκε η εικόνα της "Παναγίας της Τρυπητής". Την άλλη μέρα ειδοποίησε τις Αρχές της πόλης του Αιγίου. Κλήρος , λαός, άρχοντες ήλθαν, προσκύνησαν κάνοντας και Δοξολόγια. Ο Ευρετής της εικόνας έγινε ο πρώτος ασκητής και υπηρέτης της Παναγίας. Αρχικά ο ναός αποφασίστηκε να οικοδομηθεί ανατολικότερα του μέρους που βρέθηκε η Ιερή Εικόνα, επειδή το μέρος ήταν βράχος. Το βράδυ της πρώτης ημέρας που άρχισαν οι εργασίες οικοδομής, στο βράχο που είχε βρεθεί η Εικόνα - σύμφωνα με την παράδοση πάντα - έγινε μία έκρηξη και ο χώρος έγινε κατάλληλος για ένα μικρό ναό. Έτσι οι κάτοικοι θεώρησαν ότι η Παναγία "έφτιαξε το σπίτι της" και ο Ναός κτίστηκε μεγαλόπρεπα στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Το κυρίως Σπήλαιο μπροστά στο οποίο ανηγέρθηκε ο Ναός έχει μήκος 11μ., πλάτος 7 μ. και ύψος 4 μ. Για να γίνει η Αγία Τράπεζα στη θέση που βρέθηκε η Ιερή Εικόνα , το Ιερό Βήμα είναι στραμμένο νοτιοανατολικά και όχι ανατολικά που επιβάλλει η Ορθόξη Παράδοση. Με την πάροδο του χρόνου το πρώτο ασκηταριό εξελίχθηκε σε λαμπρή Μονή. Ο Γάλλος περιηγητης Πουκεβίλ που επισκέφθηκε το Αίγιο το 1815 στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» (Voyage dans la Grece, τόμος Δ΄, 1820-27) γράφει για την Τρυπητή Αιγίου: «Στο βράχο οι μοναχοί έχουν κτίσει ένα μοναστήρι, που φαίνεται σαν φωλιά χελιδονιών. Ο Ναός πήρε τη σημερινή του μορφή τον 19ο αιώνα. Η μνημειακή, αναγεννησιακού τύπου, εξωτερική μαρμάρινη σκάλα, η οποία ενώνει τον παραλιακό δρόμο με τον Ναό, κατασκευάστηκε το έτος 1870 με σχέδιο του μηχανικού Άγγελου Κορυζή. Η θαυματουργή εικόνα έγινε η αιτία επισκέψεως χιλιάδων προσκυνητών κάθε χρόνο και με το Βασιλικό Διάταγμα της 8ης Μαϊου 1933 η εορτή της Παναγίας της Τρυπητής καθιερώθηκε σαν επίσημη Θρησκευτική Εορτή του Αιγίου. Την Παρασκευή της Διακαινησίμου τελείται η λιτάνευση της Ι. Εικόνας με κάθε επισημότητα. Τέλος με την υπ' αριθ. 10/16-5-1970 κανονισμό της Ι. Συνόδου της Ελλάδος αναγνωρίζεται σαν "Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα" και χαρακτηρίζεται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Με την πάροδο του χρόνου αυτός ο Ιερός τόπος αναδείχθηκε σε μεγάλο πνευματικό κέντρο Πανελληνίου ακτινοβολίας. Είναι πολύ συγκινητικό, - την Παρασκευή της Διακαινησίμου, - να βλέπεις χιλιάδες Χριστιανούς από όλη την Ελλάδα - κάθε ηλικίας - να ανεβαίνουν τη μεγάλη σκάλα (150 σκαλοπάτια), αρκετοί γονατιστοί, προκειμένου να εκπληρώσουν το "Τάμα" τους στην Παναγία.
Οι δράκοι του Κομόντο Οι φοβερές σαύρες της Ινδονησίας.
Πρόκειται για μεγάλες σαύρες που κατοικούν στα νησιά της Ινδονησίας. Ο δράκος του Κομόντο είναι η μεγαλύτερη ζωντανή σαύρα του κόσμου, με μέγεθος που μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και τα τέσσερα μέτρα σε μήκος, ενώ είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, καθώς επιτίθεται και καταβροχθίζει κυριολεκτικά οποιοδήποτε έμβιο ον, ακόμα και ανθρώπους. Απατάνται στα νησιά Κομόντο, Ρίνκα, Φλόρες, Γκίλι Μοτάνγκ και Γκίλι Ντασάμι. Και ανήκει στην κατηγορία των βαράνων.
Στο στόμα του δράκου υπάρχουν περίπου 60 μικρά και αιχμηρά δόντια, σχεδιασμένα για να τεμαχίζουν και να σκίζουν σάρκα. Αυτή η σαρκοβόρα σαύρα μπορεί να καταναλώσει ένα γεύμα έως και 80 τοις εκατό το βάρος του σώματός του. Οι Κόμοντο καταβροχθίζουν οποιοδήποτε είδος κρέατος μπορούν να βρουν, ακόμα και αν αυτό είναι ένας νεαρός κομόντο ή ένας άνθρωπος. Κυνηγούν ή στήνουν ενέδρα σε όλα τα ζώα του οικοσυστήματός τους, δηλαδή είναι τα κορυφαία αρπακτικά.
Πέρα από την εξωτερική του εμφάνιση είναι πασίγνωστος για τον τρόπο με τον οποίο κυνηγά το θήραμά του, καθώς ένα απλό δάγκωμα είναι αρκετό για να του εξασφαλίσει την τροφή. Διαθέτοντας ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια στο βασίλειο των ερπετών, φροντίζει να δαγκώσει μια φορά το θήραμά του και στη συνέχεια να περιμένει για ώρες το δηλητήριο να δράσει, παρακολουθώντας από μακριά το υποψήφιο γεύμα του. Το διαιτολόγιό του περιλαμβάνει από τρωκτικά και μικρά ερπετά μέχρι μεγάλα θηλαστικά.
Εκτιμάται ότι περίπου 5.000 δράκοι του Κόμοντο υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, με το συγκεκριμένο είδος ερπετού να είναι ένα από τα πλέον προστατευόμενα παγκοσμίως.
