Για κάποιους, η ελκυστικότητα αυτών των επικίνδυνων προορισμών είναι απλώς η πρόκληση που παρουσιάζουν. Άλλοι έλκονται από τη φυσική ομορφιά αυτών των τόπων. παρά τους κινδύνους, θέτουν. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι τοποθεσίες προσφέρουν μια μοναδική και αξέχαστη περιπέτεια.
Ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στον κόσμο είναι η Κοιλάδα του Θανάτου, το Εθνικό Πάρκο των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή η περιοχή είναι γνωστή για τις ακραίες θερμοκρασίες της, οι οποίες μπορούν να φτάσουν έως και τους 134 βαθμούς Φαρενάιτ. Το έδαφος είναι επίσης απίστευτα ύπουλο, με βραχώδεις βράχους και απότομες πτώσεις. Υπήρξαν πολλοί θάνατοι στην Κοιλάδα του Θανάτου όλα αυτά τα χρόνια, καθιστώντας την ένα πραγματικά επικίνδυνο μέρος για επίσκεψη.
Παρά τους κινδύνους, η Κοιλάδα του Θανάτου εξακολουθεί να είναι ένας δημοφιλής προορισμός για όσους αναζητούν τη συγκίνηση και τους λάτρεις της περιπέτειας. Οι προκλήσεις που παρουσιάζει δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο στον κόσμο και όσοι τις κατακτούν νιώθουν μια πραγματική αίσθηση ολοκλήρωσης. Αν ψάχνετε για μια έκρηξη αδρεναλίνης, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από την Κοιλάδα του Θανάτου. Απλώς φροντίστε να λάβετε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις πριν ξεκινήσετε το ταξίδι σας.
Μουμιοποιημένα «πτώματα εξωγήινων» είναι από μεμονωμένους σκελετούς και δεν συναρμολογήθηκαν, ισχυρίζονται Μεξικανοί γιατροί
Οι επιστήμονες είχαν προηγουμένως δηλώσει ότι τα υπολείμματα όπως αυτά που παρουσιάστηκαν στο Μεξικό την περασμένη εβδομάδα συναρμολογήθηκαν γενικά από οστά ανθρώπων και ζώων.
Δύο υποτιθέμενα «μη ανθρώπινα» πτώματα εξωγήινων ανήκαν το καθένα σε έναν μόνο σκελετό και δεν συναρμολογήθηκαν, ισχυρίστηκαν οι Μεξικανοί γιατροί.
Οι γιατροί πραγματοποίησαν μια σειρά εργαστηριακών μελετών στα λείψανα αφού ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και αρχαιολόγοι υποστήριξαν ότι ήταν μέρος μιας φάρσας.
Ο φυσικός και παρουσιαστής καθηγητής Brian Cox ήταν μεταξύ των επικριτών - και ισχυρίστηκε ότι ήταν «πολύ ανθρωποειδείς» για να είναι γνήσιοι.
Τα μουμιοποιημένα δείγματα παρουσιάστηκαν σε γυάλινες θήκες ως μέρος μιας επίσημης αποκάλυψης στο Κογκρέσο του Μεξικού την περασμένη εβδομάδα σε μια ακρόαση που προκάλεσε ενθουσιασμό στους λάτρεις των UFO.
Στους πολιτικούς είπαν ότι τα λείψανα βρέθηκαν στην πόλη Κούσκο του Περού και εκτιμήθηκαν ότι ήταν 1.000 ετών.
Η εκδήλωση στην Πόλη του Μεξικού πρωτοστάτησε από τον δημοσιογράφο και ερευνητή UFO Jaime Maussan, ο οποίος κατέθεσε ενόρκως ότι σχεδόν το ένα τρίτο του DNA τους είναι «άγνωστο» και ότι τα δείγματα δεν ήταν μέρος της «επίγειας εξέλιξής μας», ανέφεραν μεξικανικά μέσα.
«Αυτά τα δείγματα δεν αποτελούν μέρος της εξελικτικής μας ιστορίας στη Γη», είπε στην παρουσίασή του, σε αξιωματούχους της κυβέρνησης του Μεξικού και εκπροσώπους από τις ΗΠΑ.
«Δεν είναι όντα που ανακτήθηκαν από συντριβή UFO.
«Αντίθετα, βρέθηκαν σε ορυχεία διατόμων (φύκια) και στη συνέχεια απολιθώθηκαν».
Ο καθηγητής Cox έχει ζητήσει να σταλεί δείγμα στην εταιρεία βιοτεχνολογίας 23andme για ανεξάρτητη επαλήθευση ότι τα δείγματα δεν είναι εξωγήινοι.
«Είναι πολύ απίθανο ένα ευφυές είδος που εξελίχθηκε σε άλλο πλανήτη να μοιάζει με εμάς», είπε την περασμένη εβδομάδα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Maussan ισχυρίζεται ότι έκανε μια εξωγήινη ανακάλυψη.
Το 2015, ισχυρίστηκε ότι ένα μουμιοποιημένο σώμα που βρέθηκε κοντά στη Nazca στο Περού ήταν αυτό ενός εξωγήινου, αλλά αργότερα διαπιστώθηκε ότι ήταν τα υπολείμματα ενός ανθρώπινου παιδιού.
Ακαδημαϊκοί, αρχαιολόγοι και επιστήμονες είπαν ότι τα μουμιοποιημένα υπολείμματα που οι λάτρεις των UFO ισχυρίζονται ότι οι εξωγήινοι είναι γενικά τροποποιημένα ανθρώπινα σώματα,
λένε ότι τα υπόλοιπα, ειδικά τα μικρότερα όπως αυτά που παρουσιάστηκαν στο Μεξικό την περασμένη εβδομάδα, είναι σώματα συναρμολογημένα με οστά ζώων και ανθρώπων.
Ωστόσο, οι εξετάσεις από Μεξικανούς γιατρούς δείχνουν ότι ήταν από έναν μόνο σκελετό και δεν συναρμολογήθηκαν.
Μιλώντας για την υποτιθέμενη ανακάλυψή του την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Maussan είπε στην αντιπροσωπεία της Πόλης του Μεξικού ότι τα δείγματα είχαν εξεταστεί νωρίτερα στο Αυτόνομο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Μεξικού.
Είπε ότι οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα για να συλλέξουν στοιχεία DNA και οι ακτίνες Χ έδειξαν ότι το ένα είχε "αυγά" μέσα.
Μεξικανοί πολιτικοί δήλωσαν την περασμένη εβδομάδα ότι οι πληροφορίες τους είχαν αφήσει με «σκέψεις» και «ανησυχίες» και με την προοπτική να «συνεχίσουν να μιλάνε για αυτό».
Το ανατολικό κρατικό σωφρονιστικό ίδρυμα που μοιάζει με κάστρο έφερε την απομόνωση σε νέα επίπεδα όταν χτίστηκε το 1829. Οι κρατούμενοι ζούσαν μόνοι, ασκούνταν μόνοι και έτρωγαν μόνοι. όταν ένας κρατούμενος έφευγε από το κελί του, ένας φύλακας του κάλυπτε το κεφάλι με μια κουκούλα, ώστε να μην μπορεί να δει ή να τον δει κανείς. Η φυλακή έπρεπε να εγκαταλείψει το μοναχικό της σύστημα λόγω του συνωστισμού το 1913, αν και οι μορφές τιμωρίας δεν έγιναν λιγότερο αυστηρές (ένα παράδειγμα είναι η αλυσοδεσία της γλώσσας ενός κρατουμένου στους καρπούς του) προτού κλείσει οριστικά το 1970.
Ο ιστότοπος υποδέχεται πλέον χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, τόσο για το μουσείο του όσο και για τους εορτασμούς του Halloween . Τα αναφερόμενα παραφυσικά συμβάντα περιλαμβάνουν ασώματο γέλιο, σκιώδεις φιγούρες και βηματισμούς.
Χτισμένο κάποια στιγμή μεταξύ του 13ου και του τέλους του 15ου αιώνα, αυτό το Ιρλανδικό κάστρο έχει δει περισσότερους φριχτούς θανάτους από έναν γάμο του Game of Thrones.
Όπως λέει ο μύθος, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για την εξουσία εντός της φυλής του O'Carroll (η οποία είχε αγάπη για τη δηλητηρίαση των καλεσμένων στο δείπνο), ένα μέλος βούτηξε ένα ξίφος στον αδερφό του - έναν ιερέα - καθώς τελούσε λειτουργία στο παρεκκλήσι του κάστρου. Το δωμάτιο τώρα ονομάζεται «The Bloody Chapel» και ο ιερέας λέγεται ότι στοιχειώνει την εκκλησία τη νύχτα.
Ο τρόμος δεν τελειώνει εκεί — τουλάχιστον όχι σύμφωνα με τη μακάβρια ιστορία που περιγράφεται στον ιστότοπο του Leap Castle. Κατά τη διάρκεια των ανακαινίσεων στις αρχές του 1900, οι εργάτες βρήκαν ένα μυστικό μπουντρούμι στο Bloody Chapel με τόσους πολλούς ανθρώπινους σκελετούς, που γέμισαν τρία καρότσια όταν τα έσυραν μακριά.
Το μπουντρούμι σχεδιάστηκε έτσι ώστε οι κρατούμενοι να πέφτουν μέσα από μια πόρτα παγίδας, να τρυπούν τους πνεύμονές τους από ξύλινες ακίδες στο έδαφος και να πεθαίνουν με αργό, φρικτό θάνατο μέσα στα αυτιά των απαίσιων μελών της φυλής από πάνω.
Το πολυτελές σπίτι χτίστηκε μεταξύ 1871 και 1887 για να χρησιμεύσει ως κατοικία του William Larnach, ενός εξέχοντος Νεοζηλανδού πολιτικού.
Το πιο αξιοσημείωτο είναι μια αίθουσα χορού 3.000 τετραγωνικών ποδιών, την οποία ο Λάρναχ είχε φτιάξει ως δώρο για τα 21α γενέθλιά του για την αγαπημένη του κόρη Κέιτ, η οποία αργότερα πέθανε από τύφο σε ηλικία 26 ετών και λέγεται ότι εξακολουθεί να στοιχειώνει την αίθουσα χορού.
Μην πειράξετε με κιμωλία αυτά τα χτυπήματα στον ώμο σας και τους ψιθύρους στο αυτί σας που θα αισθανθείτε: Το κτίριο επισκέφτηκαν ερευνητές παραφυσικών και εμφανίστηκε στο Ghost Hunters International.
Πίσω από αυτήν την τρομακτική μάσκα, που φοριέται ως μεταμφίεση από τον παράνομο υπουργό της Συμφωνίας Alexander Peden, κρύβεται μια συναρπαστική ιστορία εξέγερσης και θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Ο Αλέξανδρος «Προφήτης» Πεντέν (1626-1686) ήταν ιεροκήρυκας της (Συμφωνίας).
Οι Covenanters ήταν ένα θρησκευτικό και πολιτικό κίνημα της Σκωτίας του 17ου αιώνα που υποστήριξε μια Πρεσβυτεριανή Εκκλησία της Σκωτίας. Το όνομα προέρχεται από το «Σύμφωνο», έναν βιβλικό όρο για έναν δεσμό ή συμφωνία με τον Θεό.
Το 1660, ο Κάρολος Β' ανακήρυξε τον εαυτό του επικεφαλής του σκωτσέζικου kirk και οι Covenanters έγιναν παράνομοι. Ο Πέντεν φορούσε μια εκδοχή αυτής της μάσκας για 11 χρόνια για να μην τον αναγνωρίσουν καθώς ταξίδευε στη χώρα κηρύττοντας.
Συνελήφθη το 1673 και φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια στο Bass Rock. Αφού δραπέτευσε, επέστρεψε στη Σκωτία και συνέχισε να κηρύττει παράνομα μέχρι το θάνατό του το 1686. Η ιστορία του ενέπνευσε την ιστορία του Τοντ Λάπραικ στην Κατριόνα, τουΡόμπερτ Λούις Στίβενσον.
Ο άνθρωπος πίσω από τη μάσκα και ο ιεροκήρυκας των διασημοτήτων
Γεννημένος στο Auchencloich κοντά στο Sorn του Ayrshire, ο Alexander Peden μεγάλωσε σε μια μέτρια ευημερούσα οικογένεια. Πήγε στο σχολείο στο κοντινό Mauchline και παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης μεταξύ 1643 και 1648. Πριν εισέλθει στο υπουργείο, πιστεύεται ότι υπηρέτησε ως δάσκαλος ή οικογενειακός δάσκαλος σε διάφορα μέρη. Το 1659 ο Peden χειροτονήθηκε και έγινε υπουργός στο New Luce στο Wigtownshire, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1662, όταν εκδιώχθηκε επειδή αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τις πρακτικές της επισκοπικής εκκλησίας.
Ο Peden έγινε αυτό που σήμερα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ως «διασημότητα» ή χαρισματικός ιεροκήρυκας και φόρεσε αυτή τη μάσκα ως μεταμφίεση για να αποφύγει τη σύλληψη για παράνομο κήρυγμα. Ήταν κάθετα αντίθετος με τις θρησκευτικές αλλαγές που επέβαλε ο Κάρολος Β' και ενθάρρυνε τους οπαδούς του να τις αψηφήσουν. Το μεγαλύτερο μέρος του κηρύγματος του έγινε στη νότια και δυτική Σκωτία. Όταν δεν κήρυττε ταξίδευε μεταξύ των τοποθεσιών, κοιμόταν σε σπηλιές και καταφύγια για να αποφύγει την αναγνώριση και τη σύλληψη.
Ποιοι ήταν οι Συμφωνητές;
«Covenanter» ήταν το όνομα που δόθηκε στον λαό της Σκωτίας που υπέγραψε το Εθνικό Σύμφωνο, σε αντίθεση με τις απόπειρες θρησκευτικών αλλαγών στο σκωτσέζικο πρεσβυτεριανό kirk από τον Charles I. Οι άνθρωποι σε κάθε ενορία υπέγραψαν το αντίγραφό τους αυτού του ιστορικού εγγράφου και αρκετές από αυτές τις διαθήκες εκτίθενται το Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το Greyfriars Kirk, όπου υπογράφηκε για πρώτη φορά στις 28 Φεβρουαρίου 1638.
Υποστήριξη των Πρεσβυτεριανών αξιών
Ο Πρεσβυτεριανισμός είναι μια εκδοχή του Προτεσταντισμού με το δικό του ιδιαίτερο δόγμα και θρησκευτική λατρεία, και είναι η μορφή που πήρε το Σκωτσέζικο Κίρκ μετά τη Μεταρρύθμιση το 1560. Αυτό έγινε σε πείσμα της Σκωτίας μονάρχης εκείνης της εποχής, Μαρίας, Βασίλισσας της Σκωτίας. Στη συνέχεια, το ζήτημα του ποιος καθόρισε τη θρησκευτική πολιτική συνέχισε να αποτελεί πηγή σύγκρουσης μεταξύ του σκωτσέζικου στέμματος και του πρεσβυτεριανού σώματος του Kirk για περισσότερο από έναν αιώνα.
Το 1638, ο Κάρολος προσπάθησε να εισαγάγει το αγγλικό βιβλίο προσευχής στο σκωτσέζικο kirk, και αυτό αντιστάθηκε σκληρά. Το Σύμφωνο που προέκυψε ήταν μια υπόσχεση ή σύμβαση μεταξύ του λαού της Σκωτίας και του Θεού για την υποστήριξη των Πρεσβυτεριανών αξιών. Αυτό περιλάμβανε την άρνηση να δεχτεί τον Βασιλιά ως πνευματικό επικεφαλής της εκκλησίας στη Σκωτία και απέρριψε την παρέμβασή του σε αυτήν.
Το Σύμφωνο απέρριψε επίσης την ιεραρχική φύση του επισκοπικού συστήματος εκκλησιαστικής διακυβέρνησης, το οποίο διοικούνταν από επισκόπους, τους οποίους οι Πρεσβυτεριανοί θεωρούσαν ότι ελέγχονταν από τον βασιλιά. Αντίθετα, οι Πρεσβυτεριανοί πίστευαν ότι όλοι στο Kirk ήταν ίσοι και ότι επομένως θα έπρεπε να διοικείται από την εθνική Γενική Συνέλευση και τα περιφερειακά πρεσβυτέρια, ένα εκκλησιαστικό δικαστήριο που συνδυάζει λειτουργούς με εκκλησιαστικούς πρεσβυτέρους που επιλέγονται από κάθε ενορία. Το πιο σημαντικό, οι Πρεσβυτεριανοί πίστευαν ότι οι λειτουργοί έπρεπε να επιλέγονται από τις εκκλησίες τους. Η διαφορά μεταξύ του Πρεσβυτεριανισμού και του Επισκοπαλισμού ήταν ουσιαστικά μια έντονη διαμάχη για δύο αντίθετες μορφές προτεσταντισμού.
Για τον Κάρολο Α΄, η Πρεσβυτεριανή αντιπολίτευση αντιπροσώπευε μια απόρριψη της προσωπικής του εξουσίας στο Κίρκ, και επομένως ήταν προδοτική και κήρυξε τον πόλεμο στους Συμμάχους. Αυτός ο πόλεμος θα επέφερε την πτώση του: έχοντας ανάγκη από κεφάλαια για να συνεχίσει τον πόλεμο, ο Κάρολος αναγκάστηκε να ανακαλέσει το αγγλικό κοινοβούλιο μετά από σχεδόν 10 χρόνια διακυβέρνησης μόνος του. Το επακόλουθο αδιέξοδο μεταξύ του Βασιλιά και του Κοινοβουλίου οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο σε όλη την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία και την εκτέλεση του Καρόλου Α' το 1649.
Το 1660, ο Κάρολος Β' αποκαταστάθηκε στο θρόνο. Σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια των Συμφώνων, είχε υπογράψει απρόθυμα το Σύμφωνο. Ωστόσο, το 1662 ο νέος Βασιλιάς αποκήρυξε την υπόσχεσή του και αυτοανακηρύχτηκε επικεφαλής του σκωτσέζικου kirk, επαναφέροντας τις επισκοπικές πρακτικές.
Ακολούθησε μια περίοδος διωγμών, κατά την οποία περίπου 350 λειτουργοί με συμπάθειες της Συμφωνίας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εκκλησίες τους. Αντί να υποστούν την επιβολή της ιεραρχίας του επισκοπικού συστήματος, έγιναν παράνομοι, συνεχίζοντας να πολεμούν για την υπόθεσή τους.
Πολλοί άρχισαν να κηρύττουν παράνομα σε υπαίθριες υπηρεσίες γνωστές ως «coventicles» – μια πρακτική που τιμωρήθηκε με θάνατο σύμφωνα με τους νέους νόμους του Καρόλου. Οι σύμμαχοι κυνηγήθηκαν από τα κυβερνητικά στρατεύματα, φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν ή μεταφέρθηκαν στις αποικίες. Όλοι οι Σκωτσέζοι αναγκάστηκαν να δώσουν όρκο αποκηρύσσοντας το Σύμφωνο. Όποιος αρνιόταν να το κάνει διακινδύνευσε τη ζωή του, και πολλοί επέλεξαν να πεθάνουν αντί να απαρνηθούν τις πεποιθήσεις τους. Αυτή η αιματηρή περίοδος έγινε γνωστή ως «The Killing Time».
Ώρα στο σκωτσέζικο Αλκατράζ
Μετά από 11 χρόνια φυγής ως παράνομος, ο Alexander Peden συνελήφθη και φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια στο Bass Rock στο Firth of Forth - το σκωτσέζικο Alcatraz. Ωστόσο, τα σχέδια να τον εξορίσουν σε μια φυτεία στη Βιρτζίνια στην Αμερική απέτυχαν όταν ένας συμπονετικός Άγγλος καπετάνιος του επέτρεψε να πηδήξει στο πλοίο και διέφυγε στην Ιρλανδία. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Σκωτία, όπου συνέχισε να κηρύττει παράνομα καθ' όλη τη διάρκεια των Killing Times διακινδυνεύοντας τη ζωή του και των οπαδών του. Πρόωρα γερασμένος και εξασθενημένος, βρήκε καταφύγιο σε μια σπηλιά στις όχθες του Ayr κοντά στο Sorn. Οι τελευταίες μέρες του πριν από το θάνατό του πέρασαν στο σπίτι αυτού του αδελφού στο Auchinleck, όπου πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1686 και θάφτηκε στην εκκλησία Auchinleck.
Τιμώντας τον Πεντέν
Τα λείψανα του Αλεξάντερ Πέντεν έσκαψαν τα εκδικητικά κυβερνητικά στρατεύματα έξι εβδομάδες μετά την ταφή του. Επειδή δεν κατάφεραν να τον κρεμάσουν, θάφτηκε ξανά από τα στρατεύματα στους πρόποδες της αγχόνης στο Cumnock. Η τοπική κοινότητα υιοθέτησε το σημείο ως τόπο ταφής της από σεβασμό προς τον Πεντέν. Η Νότια και η κεντρική Σκωτία είναι διάσπαρτη με τοποθεσίες που τιμούν τη μνήμη του Peden – ο άμβωνας του Peden και η πέτρα του Peden εξακολουθούν να αποτελούν τόπους αναμνηστικών τελετών και στον 21ο αιώνα.
Καθώς η ζήτηση για το Haunting Nights Ghost Hunts στη Σκωτία αυξάνεται, είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι που ερευνούμε τα στοιχειώματα του Mains Castle στο Dundee.
Το κυνήγι φαντασμάτων Haunting Nights και οι διαδραστικοί περίπατοι φαντασμάτων σε στοιχειωμένες τοποθεσίες στο Εδιμβούργο, το Stirling, το Jedburgh και το Dunfermline αποδεικνύονται εξαιρετικά δημοφιλή και πραγματικά ανυπομονούμε για το ολονύκτιο κυνήγι φαντασμάτων μας στο Mains Castle.
Το Mains Castle γνωστό και ως Fintry Castle ή Claverhouse Castle έχει συνδέσμους με τη Mary Queen of Scots και τον Robert The Bruce.
Πολλά μέρη του κάστρου μπορούν να χρονολογηθούν από το 1300 με το κύριο κάστρο να είναι από το 1500. Το κάστρο έχει επίσης το δικό του ταφικό χώρο ή Kirkyard.
Με συνδέσμους με τη Mary Queen of Scots, Robert The Bruce
το Mains Castle ως μια μακρά και στοιχειωμένη ιστορία με φανταστική δραστηριότητα και ανεξήγητα γεγονότα που βιώνουν συχνά οι ιδιοκτήτες του Κάστρου και οι επισκέπτες.
Λέγεται ότι το κάστρο στοιχειώνεται από σκοτεινές παρουσίες, που φέρνουν μαζί το αίσθημα του τρόμου, τρομοκρατώντας όσους είναι αρκετά γενναίοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν.
Το φάντασμα μιας γυναίκας που δολοφονήθηκε σκληρά από τον σύζυγό της παραμένει, αναζητώντας εκδίκηση για το σκληρό και αιματηρό τέλος της, ακούγονται ασώματες φωνές και τα έπιπλα έχουν μετακινηθεί από αόρατα χέρια ενώ ακούγονται γέλια παιδιών να παίζουν στα άδεια δωμάτια.
Βαθειές ρίζες μυθολογίας των ιερών δέντρων του κόσμου
ΒΠολυάριθμοι μύθοι, πανταχού παρόντες σε μεγάλους πολιτισμούς που εκτείνονται σε όλο τον κόσμο, αντανακλούν μια βαθιά ριζωμένη πίστη σε μια στενή σχέση μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός δέντρου. Ο Ομηρικός Ύμνος στην Αφροδίτη διακηρύσσει ότι όταν το δέντρο τραυματίζεται, πονάει και η νύμφη του δέντρου, «...αλλά όταν πλησιάζει η μοίρα του θανάτου, πρώτα εκείνα τα υπέροχα δέντρα μαραίνονται εκεί που στέκονται, και ο φλοιός στριφογυρίζει γύρω τους, και τα κλαδιά πέφτουν κάτω και επιτέλους η ζωή της Νύμφης και του δέντρου αφήνουν το φως του ήλιου μαζί “…
Οι Μεσοποτάμιοι, οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι και ακόμη και οι Μάγια, όλοι αναγνώρισαν τη σύνδεση των ιερών δέντρων με τους ανθρώπους. Στο αρχαιότερο ελληνικό μαντείο, η βελανιδιά της Δωδώνης στην Ήπειρο στη βορειοδυτική Ελλάδα, φρόντιζαν ιερείς που κοιμόντουσαν στο έδαφος δίπλα στο δέντρο. Κατά την κλασική αρχαιότητα, οι ιερείς στο ιερό άλσος ερμήνευαν το θρόισμα των φύλλων της βελανιδιάς για να καθορίσουν τις ενέργειες που έπρεπε να γίνουν. Το θέμα του πώς η ζωή ενός ατόμου συνδέεται εγγενώς με ένα δέντρο, έτσι ώστε το άτομο να υποφέρει όταν το δέντρο μαραίνεται ή τραυματίζεται, ή ακόμα και η έννοια του δέντρου ως εξωτερική ψυχή του σώματος ενός ατόμου, βρίσκεται στις αρχαίες αιγυπτιακές ιστορίες των Δύο Αδελφών γύρω στο 1185 π.Χ. Σε αυτόν τον μύθο, ένας από τους αδελφούς αφήνει την καρδιά του στην κορυφή του άνθους της ακακίας και πέφτει νεκρός όταν το δέντρο κόβεται.
Στη Μεσοποταμία λατρεύονταν οι χουρμαδιές καθώς αποτελούσαν σημαντική πηγή τροφής. Καθώς ο φοίνικας είναι δίοικος με αρσενικά και θηλυκά δέντρα, η γύρη πρέπει να μεταφερθεί μεταξύ των φύλων για τον σχηματισμό καρπών. Ο αρχαίος βαβυλωνιακός κώδικας ανέφερε ακόμη και πολύ συγκεκριμένες τιμωρίες για άτομα που δεν επικονίαζαν τις χουρμαδιές τους, ορίζοντας ακόμη και ειδικούς φύλακες για να επικονιάσουν αυτά τα δέντρα με το χέρι. Αυτοί οι φύλακες έπαιρναν ένα αρσενικό φυτό, ανέβαιναν στον κορμό ενός θηλυκού και άλειφαν τη γύρη από το αρσενικό φυτό στα άνθη του θηλυκού για να εξασφαλίσουν τη μέγιστη απόδοση. Στα ιερά κακαόδεντρα των Μάγια διατηρήθηκαν επίσης δέντρα όπως οι συκιές, ενώ στα δάση Φενγκ-σουι του Χονγκ Κονγκ, η οικογένεια Moraceae είναι η πιο κυρίαρχη ταξινομική τάξη.
