Γίγαντες στην Σαρδηνία

Ήταν οι Ανουνάκι οι αρχιτέκτονες των πύργων και των τάφων των γιγάντων στην Σαρδηνία;

Η Σαρδηνία είναι μια από τα πιο αρχαία γεωλογικά εδάφη της Ευρώπης, που κατοικήθηκε κατά την Ανώτερη Παλαιολιθική εποχή, η πατρίδα ενός Νουραγικού πολιτισμού που δεν άφησε τίποτα πίσω από τη γραφή. Η λαογραφία απεικονίζει αυτούς τους ανθρώπους ως θαλασσοπόρους, ίσως μισθοφόρους (Srdn- καταγράφηκε σε αιγυπτιακά κείμενα του 16ου αιώνα π.Χ.) που μπορεί να κατάγονταν από τη Μικρά Ασία.

Έπειτα υπάρχει η Σαρδηνική γλώσσα. Πολλές λέξεις, διάλεκτοι, ονόματα βουνών και ποταμών δεν έχουν καμία βάση στα ελληνικά, στα λατινικά ή στα πουνικά, ούτε στα σημιτικά ή προ-ινδοευρωπαϊκά. Ωστόσο, παρουσιάζουν αναλογίες με τις βασκικές και τις βόρειες λιβυκές γλώσσες και διαλέκτους κατά μήκος του Δούναβη. Δεδομένου ότι η φυσιογνωμία των Σαρδηνιών είναι επίσης η πιο δολιχοκεφαλική, με υψηλή συχνότητα μακριών κεφαλιών, και το DNA του πληθυσμού της από το 10.000 π.Χ. που επιζεί στον σημερινό πληθυσμό —μια μοναδική γενετική κληρονομιά— υποδηλώνει ότι η γλώσσα τους μπορεί να είναι κατάλοιπο ενός προηγούμενου, και τώρα χαμένου, ο πολιτισμού.

Γίγαντας του Μόντε Πράμα, πολεμιστής, Σαρδηνία, Ιταλία, Νουραγικός πολιτισμός, Εποχή του Χαλκού

Πύργοι και Τάφοι των Γιγάντων

Ακόμη πιο μυστηριώδεις είναι οι χιλιάδες πύργοι και οι τάφοι των γιγάντων, ο πρώτος που ονομάστηκε nuraghe , εκτός από καμία δημοσιευμένη πηγή που δεν ενημερώνει πώς αυτές οι ασυνήθιστες κατασκευές, πολλές από τις οποίες βασίζονται σε μεγαλιθική λιθοδομή, συνδέθηκαν με ψηλούς ανθρώπους. Όσον αφορά την ηλικία τους, οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι τα τοποθετούν μεταξύ 3500-1500 π.Χ. και ωστόσο δεν έχει πραγματοποιηθεί χρονολόγηση με (άνθρακα 14) για να επικυρώσει αυτό το εύρος. Όπως και η κοντινή Μάλτα, οι τοποθεσίες έχουν αυθαίρετα κατανεμηθεί μια περίοδος που ταιριάζει καλύτερα στην ακαδημαϊκή συναίνεση, μια περίοδο που βασίζεται σε θραύσματα αγγείων ή οστά ζώων ανάμεσα στη βρωμιά μέσα σε αυτές τις κατασκευές. 

Ρεαλιστικά, οι άνθρωποι που έχτισαν τόσο εντυπωσιακούς ναούς θα τους είχαν διατηρήσει καθαρούς, χωρίς συντρίμμια, επομένως αυτό που χρονολογούν οι αρχαιολόγοι είναι η περίοδος πολύ αφότου οι τοποθεσίες έπεσαν εκτός χρήσης, μια περίοδος παρακμής που συσσώρευσαν συντρίμμια και άρχισαν να χρησιμοποιούνται για σκοπούς που μπορεί να διέφεραν από την αρχική τους πρόθεση. Με αυτή τη λογική, αν το χαμηλότερο στρώμα κατοίκησης χρονολογείται στο 3500 π.Χ., η ίδια η τοποθεσία μπορεί να είναι δεκαετίες ή εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες χρόνια παλαιότερη.

Φαίνεται ότι για να λυθεί το μυστήριο των τόπων των γιγάντων πρέπει να στραφούμε στην ετυμολογία, στην τοπική παράδοση, ακόμη και στην αρχαιοαστρονομία, στη σχέση ενός ναού και του αστρικού αντικειμένου του στον ουρανό.