Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη από πραγματικές ιστορίες τεράτων. Για αιώνες οι Χριστιανοί ήταν πεπεισμένοι ότι οι μάγισσες, τα φαντάσματα, οι δαίμονες και οι βρικόλακες δεν ήταν απλώς αληθινοί, αλλά κυκλοφορούσαν και σκότωναν ανθρώπους.
Η ιστορία του Peter Stump είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Ο Σταμπ βρέθηκε να κατηγορείται για πράξεις τόσο αποτρόπαιες, τόσο ανείπωτες, που η μόνη λογική απάντηση που μπορούσαν να βρουν οι άνθρωποι ήταν ότι ήταν λυκάνθρωπος.
Σε αντίθεση με άλλες φανταστικές ιστορίες, ωστόσο, όταν εξετάζεται με ορθολογικό μάτι η ιστορία του Σταμπ γίνεται πιο τερατώδης. Η ομολογία του, που αποκτήθηκε με τη χρήση βασανιστηρίων, οδήγησε σε μια από τις πιο βάναυσες εκτελέσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Καθώς η ιστορία διασταυρώνεται με τη λαογραφία, αναρωτιόμαστε ότι ο Σταμπ ήταν ένοχος για τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορήθηκε; Ή μήπως ήταν θύμα μιας πολύ πιο σκοτεινής πλοκής;
Πίτερ Σταμπ
Οι ιστορικοί έχουν μείνει μπερδεμένοι όταν πρόκειται για μεγάλο μέρος της πρώιμης ζωής του Peter Stump. Το έτος γέννησής του πιστεύεται ότι ήταν γύρω στο 1530 στο χωριό Epprath, κοντά στο Bedburg της Γερμανίας .
Το όνομά του μπορεί να μην ήταν καν Σταμπ. Έχει επίσης αναφερθεί ως Abal Griswold, Abil Griswold και Ubel Griswold και πιστεύεται ότι το όνομα Stump μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι του κόπηκε το αριστερό χέρι, αφήνοντας μόνο ένα κούτσουρο
Όσον αφορά την ενήλικη ζωή του, πιστεύουμε ότι ήταν ένας πλούσιος αγρότης, ότι ήταν χήρος και ότι είχε δύο παιδιά: μια κόρη Μπιλ και έναν γιο του οποίου το όνομα έχει χαθεί. Όσο για τον χαρακτήρα του, φαίνεται ότι μέχρι την έκθεσή του ως λυκάνθρωπος ήταν αρκετά δημοφιλής. Ένα αγγλικό φυλλάδιο στα τέλη του 16ου αιώνα τον περιέγραφε με τον ακόλουθο τρόπο:
«Περνούσε στους δρόμους της Κολωνίας, του Μπέντμπουργκ και της Έπραθ, με ωραία συνήθεια και πολύ πολιτισμένο τρόπο, ως γνωστός σε όλους τους κατοίκους εκεί, και πολλές φορές χαιρετούσε εκείνους των οποίων τους φίλους και τα παιδιά είχε σφάξει, αν και τίποτα. ύποπτος για το ίδιο».
Αλλά έχουμε εξαιρετικά λίγες συγκεκριμένες πληροφορίες για τη ζωή του Σταμπ, αν αυτό ήταν το όνομά του. Το πρόβλημα είναι ότι τα εκκλησιαστικά αρχεία για την περίοδο κάηκαν κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου. Η περίπτωσή του ήταν επίσης τόσο γνωστή που οτιδήποτε γράφεται μετά το θάνατό του τείνει να είναι ψευδές, ανακριβές ή να προκαλεί έντονη αίσθηση.
Ο Λυκάνθρωπος του Μπέντμπουργκ
Η ζωή άλλαξε για τον Σταμπ από τα μέσα της δεκαετίας του 1560, όταν αυξανόμενοι αριθμοί ακρωτηριασμένων βοοειδών άρχισαν να εμφανίζονται γύρω από το Μπέντμπουργκ, με την κοιλιά τους να ανοίγει. Αρχικά, οι ντόπιοι χωρικοί κατηγόρησαν τους λύκους, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.
Γυναίκες και παιδιά άρχισαν επίσης να εξαφανίζονται από τους δρόμους με τα ακρωτηριασμένα πτώματα τους να εμφανίζονται λίγες μέρες αργότερα. Οι δεισιδαίμονες αστοί σύντομα αποφάσισαν ότι κάτι αφύσικο επέβαινε.
Ο κόσμος φοβόταν να φύγει από το σπίτι και κατέφευγε μόνο στην έξοδο ως μέρος ένοπλων περιπολιών. Όσοι ήταν αρκετά γενναίοι για να ταξιδέψουν μεταξύ των πόλεων, σύμφωνα με πληροφορίες, βρήκαν τα τεμαχισμένα μέλη των θυμάτων εγκαταλελειμμένα στα χωράφια. Εάν ένα παιδί εξαφανιζόταν, έστω και για λίγες μόνο ώρες, οι γονείς θα έχαναν αμέσως κάθε ελπίδα, πιστεύοντας ότι ένας τερατώδης λύκος τους είχε φτάσει.
Δεν υπήρχε εύκολη λύση, επίσης: τα πράγματα συνεχίστηκαν έτσι για τα επόμενα 25 χρόνια. Αναρίθμητοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά, καθώς και ζώα, λέγεται ότι έχουν εξαφανιστεί. Όσο περνούσε ο καιρός, οι άνθρωποι έπειθαν όλο και περισσότερο ότι πίσω από τις εξαφανίσεις κρυβόταν ένα τέρας.
Τα πράγματα τελικά έφτασαν στο κεφάλι όμως το 1589. Σύμφωνα με πληροφορίες, παιδιά έπαιζαν σε ένα λιβάδι όταν ένας μεγάλος λύκος αναδύθηκε από το κοντινό δάσος. Πριν προλάβουν να φύγουν τα παιδιά, άρπαξε ένα κορίτσι από τον γιακά του.
Ευτυχώς για την κοπέλα, το κολάρο της ήταν τόσο άκαμπτο που τα δόντια του λύκου δεν κατάφεραν να το τρυπήσουν. Πριν προλάβει ο λύκος να αρπάξει το γεύμα του, τα παιδιά σήκωσαν τον κώδωνα του κινδύνου και το πλάσμα αναγκάστηκε να τα παρατήσει και να τραπεί σε φυγή. Οι χωρικοί κυνήγησαν τον λύκο και πιστεύοντας ότι ήταν στριμωγμένος στη γωνία, μπήκαν για να σκοτώσουν.
Ωστόσο, καθώς έκλεισαν, ο λύκος δεν βρέθηκε πουθενά. Στη θέση του ήταν ο Πίτερ Σταμπ. Το αν οι άντρες είδαν ή όχι τον Σταμπ, καθώς και αν τον συνέλαβαν εκεί και μετά ή αργότερα, διαφέρει μεταξύ των λογαριασμών.
Stump On The Rack
Ο Σταμπ ήταν μέσα για μια δύσκολη στιγμή. Αφού συνελήφθη, τεντώθηκε στο ράφι μέχρι να είναι έτοιμος να ομολογήσει. Δεν άργησε να σπάσει ο άντρας.
Φοβούμενος περαιτέρω βασανιστήρια, ομολόγησε ότι ήταν ασκούμενος της μαύρης μαγείας από τα 12 του χρόνια. Δήλωσε ότι ο Διάβολος τον είχε ανταμείψει για την πίστη του με μια μαγική ζώνη ή ζώνη, που του επέτρεψε να μεταμορφωθεί σε «ομοίωμα άπληστου, καταβροχθισμού λύκου, ισχυρού και δυνατού, με μάτια μεγάλα και μεγάλα, που τη νύχτα άστραφταν σαν φωτιά, ένα στόμα μεγάλο και φαρδύ, με τα πιο κοφτερά και σκληρά δόντια, ένα τεράστιο σώμα και δυνατά πόδια».
Ο Σταμπ είπε ότι η απογείωση της ζώνης ανέτρεψε τη μεταμόρφωση. Όταν ένας τοπικός δικαστής τον ρώτησε πού ήταν η ζώνη, ο Σταμπ απάντησε ότι την είχε αφήσει σε μια «συγκεκριμένη κοιλάδα».
Στάλθηκε δικαστικός επιμελητής να επιστρέψει τη ζώνη, αλλά δεν τη βρήκε. Το γεγονός ότι η ζώνη δεν βρέθηκε ποτέ, ούτε το γεγονός ότι η ιστορία του Σταμπ δεν συνάδει με τον τρόπο που τον ανακάλυψαν, δεν φαινόταν να ενοχλεί κανέναν.
Υπό την απειλή περισσότερων βασανιστηρίων, ο Σταμπ παραδέχτηκε ότι ήταν ένας «αχόρταγος αιμοβόρος» που είχε σκοτώσει και φάει τουλάχιστον 14 παιδιά και 2 έγκυες γυναίκες, μεταξύ αμέτρητων άλλων σε μια περίοδο 25 ετών. Οι περιγραφές του για τις εγκύους ήταν ιδιαίτερα οδυνηρές, ισχυρίστηκε ότι είχε αφαιρέσει τα έμβρυά τους από τις μήτρες τους και «έφαγε τις καρδιές τους λαχανιασμένη και ωμή».
Ο γιος του λέγεται επίσης ότι ήταν ένα από τα 14 παιδιά που είχε φάει. Προφανώς, δεν ήθελε να βλάψει τον γιο του, αλλά τελικά επικράτησε η αιματοχυσία του, αναγκάζοντάς τον να βγάλει τον γιο του έξω στο δάσος και να τον κατασπαράξει.
Από εκεί και πέρα οι εξομολογήσεις συνέχιζαν να έρχονται. Εκτός από τον κατά συρροή δολοφόνο, ο λυκάνθρωπος Stump ομολόγησε επίσης ότι ήταν σε αιμομικτική σχέση με τη 15χρονη κόρη του. Επιπλέον, παραδέχτηκε ότι είχε μια ερωμένη που ήταν επίσης μακρινή συγγενής, την οποία ο νόμος θεωρούσε επίσης αιμομικτική. Το πολύ υπερφυσικό λοθάριο, ο Σταμπ παραδέχτηκε τελικά ότι είχε σεξουαλική επαφή με ένα σουκούμπο, που του έστειλε ως δώρο ο Διάβολος.
Ένα πιο φάουλ εκτέλεσης
Είναι ασφαλές να πούμε ότι η δίκη του Σταμπ δεν του πήγε καλά. Αυτός, η κόρη του Μπιλ και η ερωμένη του Κάθριν καταδικάστηκαν επίσης σε θάνατο. Ειδικά ο θάνατος του Σταμπ ήταν απίστευτα δυσάρεστος και είναι ίσως μια από τις πιο βάναυσες εκτελέσεις που έχουν καταγραφεί.Αρχικά δέθηκε σε έναν τροχό και του ξέσπασαν τη σάρκα από το σώμα του σε δέκα διαφορετικά σημεία με καυτές τσιμπίδες. Το ίδιο έγινε στη συνέχεια στα χέρια και τα πόδια του.
Στη συνέχεια, ο δήμιος χρησιμοποίησε την αμβλεία πλευρά ενός τσεκούρι για να σπάσει όλα τα μέλη του Stump. Αυτό έγινε για να βεβαιωθεί ότι δεν θα μπορούσε να συρθεί έξω από τον τάφο του. Τελικά τον αποκεφάλισαν και τον έκαψαν σε μια πυρά.
Η Κάθριν και η Μπιλ τα πήγαν λίγο καλύτερα. Είχαν ήδη ξεφλουδιστεί ζωντανά και στραγγαλιστεί και κάηκαν μαζί με τον Σταμπ. Στη συνέχεια, οι τοπικές αρχές έστησαν έναν στύλο με τον τροχό βασανιστηρίων στην κορυφή με ένα μοντέλο λύκου συνδεδεμένο σε αυτό. Στην κορυφή ήταν το κομμένο κεφάλι του Σταμπ.
Μέχρι σήμερα δεν είναι σαφές γιατί οι κάτοικοι του Μπέντμπουργκ αποφάσισαν ότι ο Σταμπ ήταν λυκάνθρωπος. Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι είναι πιθανό ο Σταμπ να ήταν στην πραγματικότητα δολοφόνος, ίσως ακόμη και κανίβαλος. Τα εγκλήματά του ήταν τόσο αποτρόπαια που ο μόνος τρόπος που οι άνθρωποι μπορούσαν να τα καταλάβουν ήταν να πουν ότι ήταν υπερφυσικά.
Είναι επίσης πιθανό ότι οι φήμες γύρω από τον Σταμπ, την κόρη του και την ερωμένη του έβαλαν λάδι στη φωτιά. Ο κόσμος έψαχνε για ένα τέρας και ποιον να κατηγορήσει καλύτερα από έναν χήρο που κοιμάται με τα μέλη της οικογένειάς του και του οποίου ο γιος εξαφανίστηκε κάτω από ύποπτες συνθήκες; Μπορεί επίσης να υπήρχε κάποια ζήλια στο παιχνίδι χάρη στον πλούτο του.
Είναι επίσης πιθανό ότι ο Σταμπ ήταν αθώος και δεν ήταν παρά ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Η δίκη του Stump έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κολωνίας του 1583-88, μια μάχη μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών. Ο Σταμπ ήταν πρώην Καθολικός που είχε προσηλυτιστεί ανοιχτά στον Προτεσταντισμό. Είναι δυνατόν οι Καθολικοί (που έλεγχαν το Bedburg εκείνη την εποχή) να αποφάσισαν να κάνουν ένα παράδειγμα του Stump; Σίγουρα έχουν συμβεί και πιο περίεργα πράγματα.
Ο Πίτερ Σταμπ δεν ήταν μόνος. Οι δίκες λυκανθρώπων ήταν απροσδόκητα διαδεδομένες στην Ευρώπη από τις αρχές του 15ου έως τον 18ο αιώνα και συχνά πήγαιναν χέρι-χέρι με το κυνήγι μαγισσών, αν και οι δίκες λυκανθρώπων έτειναν να είναι πολύ πιο ασυνήθιστες. Ακριβώς όπως οι γυναίκες που κατηγορούνταν ότι ήταν μάγισσες έτειναν να μην είναι τίποτα άλλο από αποδιοπομπαίοι τράγοι, το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για τον Σταμπ.
Του Ρόμπι Μίτσελ
