Βαθειές ρίζες μυθολογίας των ιερών δέντρων του κόσμου

ΒΠολυάριθμοι μύθοι, πανταχού παρόντες σε μεγάλους πολιτισμούς που εκτείνονται σε όλο τον κόσμο, αντανακλούν μια βαθιά ριζωμένη πίστη σε μια στενή σχέση μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός δέντρου. Ο Ομηρικός Ύμνος στην Αφροδίτη διακηρύσσει ότι όταν το δέντρο τραυματίζεται, πονάει και η νύμφη του δέντρου, «...αλλά όταν πλησιάζει η μοίρα του θανάτου, πρώτα εκείνα τα υπέροχα δέντρα μαραίνονται εκεί που στέκονται, και ο φλοιός στριφογυρίζει γύρω τους, και τα κλαδιά πέφτουν κάτω και επιτέλους η ζωή της Νύμφης και του δέντρου αφήνουν το φως του ήλιου μαζί “…

Οι Μεσοποτάμιοι, οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι και ακόμη και οι Μάγια, όλοι αναγνώρισαν τη σύνδεση των ιερών δέντρων με τους ανθρώπους. Στο αρχαιότερο ελληνικό μαντείο, η βελανιδιά της Δωδώνης στην Ήπειρο στη βορειοδυτική Ελλάδα, φρόντιζαν ιερείς που κοιμόντουσαν στο έδαφος δίπλα στο δέντρο. Κατά την κλασική αρχαιότητα, οι ιερείς στο ιερό άλσος ερμήνευαν το θρόισμα των φύλλων της βελανιδιάς για να καθορίσουν τις ενέργειες που έπρεπε να γίνουν. Το θέμα του πώς η ζωή ενός ατόμου συνδέεται εγγενώς με ένα δέντρο, έτσι ώστε το άτομο να υποφέρει όταν το δέντρο μαραίνεται ή τραυματίζεται, ή ακόμα και η έννοια του δέντρου ως εξωτερική ψυχή του σώματος ενός ατόμου, βρίσκεται στις αρχαίες αιγυπτιακές ιστορίες των Δύο Αδελφών  γύρω στο 1185 π.Χ. Σε αυτόν τον μύθο, ένας από τους αδελφούς αφήνει την καρδιά του στην κορυφή του άνθους της ακακίας και πέφτει νεκρός όταν το δέντρο κόβεται. 

Στη Μεσοποταμία λατρεύονταν οι χουρμαδιές καθώς αποτελούσαν σημαντική πηγή τροφής. Καθώς ο φοίνικας είναι δίοικος με αρσενικά και θηλυκά δέντρα, η γύρη πρέπει να μεταφερθεί μεταξύ των φύλων για τον σχηματισμό καρπών. Ο αρχαίος βαβυλωνιακός κώδικας ανέφερε ακόμη και πολύ συγκεκριμένες τιμωρίες για άτομα που δεν επικονίαζαν τις χουρμαδιές τους, ορίζοντας ακόμη και ειδικούς φύλακες για να επικονιάσουν αυτά τα δέντρα με το χέρι. Αυτοί οι φύλακες έπαιρναν ένα αρσενικό φυτό, ανέβαιναν στον κορμό ενός θηλυκού και άλειφαν τη γύρη από το αρσενικό φυτό στα άνθη του θηλυκού για να εξασφαλίσουν τη μέγιστη απόδοση. Στα ιερά κακαόδεντρα των Μάγια διατηρήθηκαν επίσης δέντρα όπως οι συκιές, ενώ στα δάση Φενγκ-σουι του Χονγκ Κονγκ, η οικογένεια Moraceae είναι η πιο κυρίαρχη ταξινομική τάξη.