Η μούμια μέσα στο άγαλμα του Βούδα

Η μούμια μέσα στο άγαλμα του Βούδα

Η μούμια ανακαλύφθηκε μέσα σε ένα αρχαίο άγαλμα του Βούδα

ΜΟΥΣΕΙΟ DRENTS

Το 1996, ένας ανώνυμος άνθρωπος στην Ολλανδία αγόρασε αυτό που σκέφτηκε ότι ήταν απλά ένα χρυσό άγαλμα του Βούδα. Το επόμενο έτος, οι εμπειρογνώμονες που εργαζόταν για την αποκατάσταση ανακάλυψαν κάτι μέσα στο άγαλμα το οποίο έκανε το αγορά του πολύ πιο ενδιαφέρουσα: ένα μουμιοποιημένο σκελετό.

Το 2013, οι ερευνητές στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Mannheim της Γερμανίας πραγματοποίησαν  CT ανίχνευση στο άγαλμα και, μετά από επτάμηνη έκθεση στο Μουσείο Drents στο Assen της Ολλανδίας, που έληξε τον περασμένο Αύγουστο του 2017, οι ειδικοί αποφάσισαν να προβούν σε στενότερη ανάλυση με επιπλέον CT σάρωση και μια ενδοσκόπηση.

"Από έξω, μοιάζει με ένα μεγάλο άγαλμα του Βούδα", δήλωσε το μουσείο Drents σε μια συνέντευξη. "Η έρευνα σάρωσης έδειξε ότι στο εσωτερικό της είναι η μούμια ενός βουδιστή μοναχού που έζησε γύρω στο έτος 1100."

Η έρευνα υποστηρίζει τη θεωρία ότι ο σκελετός είναι αυτός του βουδιστή κυρίου Liuquan, μέλους της Κινεζικής Σχολής Διαλογισμού. Ακόμη πιο τρελό; Ο Liuquan ουσιαστικά μούμιζε τον εαυτό του σε μια διαδικασία που ξεκίνησε πολύ καιρό πριν το θάνατό του.

Η διαδικασία της αυτο-μουμιοποίησης είναι μια έντονη και εξαντλητική προσπάθεια από ορισμένους βουδιστές μοναχούς να επιτύχουν νέα επίπεδα διαφώτισης και εκτίμησης. Οι ασκούμενοι ακολούθησαν μια αυστηρή δίαιτα 1000 ημερών από καρύδια και σπόρους για να απογυμνώσουν το σώμα του λίπους, ακολουθούμενη από μια δίαιτα φλοιού και ρίζες για άλλες 1000 ημέρες. Προς το τέλος αυτών των έξι χρόνων, οι μοναχοί θα άρχιζαν να καταναλώνουν ένα δηλητηριώδες τσάι από το χυμό του δέντρου της Ουρουσίας, το οποίο - εκτός από την πρόκληση εμέτου και ταχεία απώλεια σωματικών υγρών - ενήργησε επίσης ως συντηρητικό για να εξοντώσει τα βακτήρια που θα προκαλούσαν την αποσύνθεση του σώματος μετά το θάνατο.

Μετά από όλα αυτά, ο μοναχός θα κλειδονόταν σε ένα μικροσκοπικό τάφο, αρκετά μεγάλο για να φιλοξενήσει το σώμα του στη θέση του λωτού, με ένα σωλήνα αέρα και ένα κουδούνι. Κάθε μέρα που παρέμεινε ζωντανός, ο μοναχός θα χτυπούσε το κουδούνι. Όταν σταματούσε ο ήχος, οι συνάδελφοί του θα σφράγιζαν τον τάφο για άλλες 1000 ημέρες. Εάν η διαδικασία της μουμιοποίησης εθεωρείτο επιτυχής, ο διατηρημένος μοναχός θα γιορτάζονταν ως Βούδας, το δε  σώμα του τοποθετείτο σε ναό. (Οι αποτυχημένες μούμιες σφραγίστηκαν στους τάφους τους).

Ο πρώτος φαίνεται να ισχύει για τον Liuquan, ο οποίος πιθανότατα λατρευόταν ως μούμια για πολλά χρόνια, πριν από την ανάμειξη στο άγαλμα τον 14ο αιώνα, όπως αποδεικνύεται από έναν κλωστοϋφαντουργικό κύλινδρο του 14ου αιώνα που βρέθηκε κάτω από το σώμα. Εκτός από αυτό το κλωστοϋφαντουργικό προϊόν, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα όργανα του Liuquan είχαν αντικατασταθεί με κάποιο είδος γραφής.

"Αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν ιστός των πνευμόνων δεν ήταν πνευμονικός ιστός, αλλά τα απομεινάρια μικρών κομματιών χαρτιού με κινεζική γραφή μέσα στο σώμα", δήλωσε στο FoxNews ο Vincent van Vilsteren, επιμελητής αρχαιολογίας στο Μουσείο Drents . "Υπάρχουν ακόμα κάποιες έρευνες, η έρευνα DNA συνεχίζονται", πρόσθεσε.