Canal of Panama

Canal of Panama
Διώρυγα Παναμά
Από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό ωκεανό.
Το κανάλι του Παναμά: Ένα θαύμα του ανθρώπου.

Η διώρυγα του Παναμά είναι πολύ σημαντική για την οικονομία της χώρας. Το 1995 όταν η διώρυγα βρισκόταν υπό αμερικανική διοίκηση περίπου 200.000 πλοία κοντέινερ διέσχισαν τη διώρυγα. Σήμερα ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια το χρόνο.
Το πρώτο πλοίο που πέρασε τη διώρυγα μήκους 80 χιλμ. ήταν στις 15 Αυγούστου του 1914, το «Ανκόνα» που μετέφερε 200 επιβάτες. 100 χρόνια μετά η οικονομία της μικρής λατινοαμερικανικής χώρας με τους 3,8 εκ. κατοίκους εξαρτάται σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου από τη διώρυγα. Περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια εισρέουν κάθε χρόνο στα δημόσια ταμεία. Μέχρι το 2025 τα έσοδα από τα τέλη χρήσης της διώρυγας υπολογίζεται να φθάσουν τα 4 δισεκατομμύρια.

Συγκλονιστική εμπειρία: Το πέρασμα από τη Διώρυγα του Παναμά -Τα πλοία ανυψώνονται, περνούν πάνω από τη στεριά και ξαναπέφτουν στον ωκεανό.

Η Διώρυγα του Παναμά είναι η δεύτερη σε ναυτιλιακή σπουδαιότητα, από την άποψη των θαλασσίων μεταφορών, στον κόσμο μετά τη Διώρυγα Σουέζ. Με ανισοϋψείς δεξαμενές ενώνει την επί του Ατλαντικού βόρεια ακτή με εκείνη του Ειρηνικού ωκεανού, νότια.
Έχει συνολικό μήκος  77.1 χλμ. πλάτος 45 μ. και βάθος 11 μ. Η πρώτη διέλευση πλοίου έγινε στις 15 Αυγούστου 1914. Δυναμικότητα διέλευσης 50 πλοία ημερησίως. Τα πλοία καταβάλουν τέλη (δικαιώματα) βάσει της χωρητικότητας που έχουν (Panama canal tonnage).

Ιστορία
Ήδη από το 1501, οι άνθρωποι ονειρεύονταν μια γέφυρα νερού που να ενώνει τον Ατλαντικό Ωκεανό με τον Ειρηνικό, μέσα από τον ισθμό του Παναμά. Η προσπάθεια διάνοιξης της διώρυγας είχε αρχίσει απ' τα πολύ παλιά χρόνια. Πολλοί επιχείρησαν την εκτέλεση του έργου, αλλά οι εδαφικές ανωμαλίες, η διαφορά της στάθμης μεταξύ των δύο Ωκεανών και της παλίρροιας καθώς ο κίτρινος πυρετός έκαναν την κατασκευή προβληματική, αν όχι αδύνατη. Το 1859, τελείωσε η σιδηροδρομική γραμμή που διέσχιζε τον Ισθμό, αφού στοίχισε όμως πολλές απογοητεύσεις, κόπους και έξοδα. Φαινόταν, λοιπόν, πως τα πλοία θα συνέχιζαν να κάνουν το γύρο του Κέιπ Χορν, διαπλέοντας 8.000 μίλια παραπάνω. Παρ' όλα αυτά, το 1876 οι Γάλλοι επιλέγουν και πάλι τον ισθμό του Παναμά σαν το ιδανικό μέρος για τη διάνοιξη της διώρυγας και ιδρύουν τη Διεθνή Εταιρεία της Ωκεάνιας Διώρυγας, που εξουσιοδοτεί και τη γαλλική εταιρεία «Λεσσέψ» που είχε ιδρύσει ο Φερδινάνδος Λεσσέψ να αρχίσει τις εργασίες. Πράγματι, το 1881, αρχίζει η γαλλική προσπάθεια. Όμως οι τροπικοί πυρετοί προκαλούσαν τρομερές απώλειες ζωής στο εργατικό προσωπικό. Η κακή διαχείριση, η διαφθορά και η κλοπή οργίαζαν. Η προσπάθεια τερματίζεται άδοξα το 1888 με την πτώχευση της εταιρείας. Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν το σχέδιο, αφήνοντας πίσω τους σκουριασμένα μηχανήματα και τάφους χιλιάδων εργατών.

Το 1904 η αμερικανική κυβέρνηση εξαγόρασε τα γαλλικά δικαιώματα και μια στενή λωρίδα γης, που είχε μήκος 50 μίλια και πλάτος 10 (η Ζώνη της Διώρυγας). Ο αρχίατρος Ουίλιαμ Κρόουφορντ Γκόργκας ανέλαβε να απαλλάξει τη Ζώνη της Διώρυγας από τις ακαθαρσίες και τις αρρώστιες, την ελονοσία και τον κίτρινο πυρετό, εξαιτίας των οποίων πέθαναν πολλοί εργάτες. Δημιουργήθηκε μια Επιτροπή για τη Διώρυγα, με πλήρη μηχανικά και διοικητικά δικαιώματα και η κατασκευή της άρχισε. Ο πρώτος αρχιμηχανικός Τζον Ουάλας παραιτήθηκε ύστερα από ένα χρόνο και ο διάδοχός του Τζον Στίβενς αποσύρθηκε το 1907.

Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Θεόδωρος Ρούζβελτ αντιλαμβανόταν πως αν επρόκειτο να κατασκευαστεί μία Διώρυγα του Παναμά, δεν έπρεπε να επαναληφθούν τα λάθη που είχαν διαπράξει οι Γάλλοι. Το 1907, η Επιτροπή Διώρυγας ανετέθη στο στράτευμα και ο συνταγματάρχης Τζορτζ Ουάσινγκτον Γκέταλς ανέλαβε τη διοίκηση. Το κανάλι δε θα γινόταν ένας κρίκος που θα ένωνε απ' ευθείας τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπως είχαν σχεδιάσει οι Γάλλοι, αλλά ένας υδάτινος διάδρομος, φραγμένος από ξηρά, κατασκευασμένος στη ψηλή ράχη του ισθμού. Από τον Ατλαντικό τα πλοία θα εισχωρούσαν μέσα σε μια διώρυγα του επιπέδου της θαλάσσης, μήκους 7 μιλίων. Τρία τεράστια φράγματα θα σήκωναν τα πλοία 85 πόδια πάνω από το επίπεδο της θαλάσσης στην πραγματική διώρυγα. Από εκεί θα ταξίδευαν ανεμπόδιστα 32 μίλια στη λίμνη Γκάτουν και θα περνούσαν μέσα από το Κουλέμπρα Κατ στα φράγματα του Ειρηνικού. Το Πέδρο Μιγκέλ, το πρώτο φράγμα, θα χαμήλωνε τα πλοία 30 πόδια στην τεχνητή λίμνη Μιραφλόρ, πλάτους 2 μιλίων. Έπειτα, άλλα δύο φράγματα θα χαμήλωναν τα υπόλοιπα 54 πόδια στο κανάλι του επιπέδου της θάλασσας. Από κει και πέρα θα απέμεναν να διασχισθούν μόνο 8,5 μίλια έως τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Αυτό ήταν το ηράκλειο έργο που αντιμετώπισε ο Γκέταλς. Τα κανάλια του επιπέδου της θάλασσας στις δύο άκρες του ισθμού ήταν εύκολη αποστολή, με σκάψιμο και βυθοκαθαρισμό. Όμως τα τεράστια φράγματα, με τις μεγάλες θαλάσσιες θύρες τους, εμφάνισαν πολλά περισσότερα προβλήματα. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν το εσωτερικό κανάλι επειδή το ηπειρωτικό χώρισμα ήταν περίπου 85 πόδια ψηλότερο από το προτεινόμενο επίπεδο ύψους του θαλάσσιου διαδρόμου. Οι λόφοι έπρεπε να κοπούν κάθετα σε μια έκταση 9 μιλίων στο Κουλέμπρα Κατ. Πηγή υδάτων θα ήταν για το σκοπό αυτό ο ποταμός Τσάγρες. Αυτός όμως ήταν πολύ χαμηλότερος από το προτεινόμενο επίπεδο των 85 ποδιών. Έτσι κατασκευάστηκε το Γκάτουν Νταμ. Στο Κουλέμπρα Κατ άνθρωποι και μηχανές έσκαψαν ένα βαθύ όρυγμα σε σχήμα V μέσα στο βουνό και ανασκάφτηκαν εκατομμύρια κυβικές γιάρδες χώμα και πέτρα, που το μεγαλύτερο μέρος τους μεταφέρθηκε στο Γκάτουν Νταμ. Την εποχή των βροχών υπήρχε ο κίνδυνος των κατολισθήσεων αλλά και των πλημμυρών του ποταμού Τσάγρες.
Τα φράγματα έπρεπε να γίνουν αρκετά πλατιά ώστε να μπορούν να τα διαπλεύσουν και τα μεγαλύτερα πλοία του Ναυτικού Στόλου. Έτσι κατασκευάστηκαν με μήκος 1.000 ποδών, πλάτος 110 ποδών και το ύψος τους στα πλάγια ισούται με πολυκατοικία 6 ορόφων. Για να κατασκευαστεί το κανάλι του Παναμά χρειάστηκε να μετατοπιστεί χώμα σε μια ποσότητα που ανέρχεται συνολικά σε 240.000.000 τόνους. Η ποσότητα αυτή θα μπορούσε να σχηματίσει μία σειρά από 63 πυραμίδες, που η κάθε μία να έχει το ύψος της Μεγάλης Πυραμίδας της Αιγύπτου.

Τελικά, το έργο ολοκληρώθηκε. Στις 10 Οκτωβρίου 1913, άνοιξαν τα φράγματα της λίμνης και το νερό εισχώρησε στο κανάλι. Άνοιξαν οι υδατοφράχτες και τα νερά του Ατλαντικού γέμισαν την πρώτη σύρτη. Πυκνά πλήθη από υπερήφανους εργάτες μαζί με τις οικογένειές τους ζητωκραύγασαν καθώς το πρώτο πλοίο, το ρυμουλκό "Γκέιταν", σημαιοστολισμένο μπήκε σφυρίζοντας μέσα στο φράγμα. Οι μηχανικοί και οι επίσημοι βρίσκονταν επάνω στο ρυμουλκό.
Ύστερα από ένα χρόνο, στις 15 Αυγούστου του 1914 η Διώρυγα παραδόθηκε στη διεθνή ναυσιπλοΐα. Μέχρι το 2000 βρισκόταν κάτω από την οικονομική εκμετάλλευση των ΗΠΑ.
Στρατιωτικά σήμερα η διώρυγα του Παναμά συνεχίζει να θεωρείται ουδέτερη θάλασσα.

Sailing stones

Sailing stones
Το μυστήριο των κινούμενων βράχων στο Εθνικό Πάρκο Death Valley.

Βαριά βράχια φαίνεται να ολισθαίνουν στην επιφάνεια του Racetrack Playa στο Εθνικό Πάρκο Death Valley.

Για χρόνια, οι επιστήμονες έχουν μπερδευτεί από τις μυστηριώδεις "πέτρες" της Θάλασσας του Θανάτου.
Βρίσκονται σε μια απομακρυσμένη περιοχή του εθνικού πάρκου Death Valley California της Καλιφόρνιας,. Οι βαριές αυτές πέτρες φαίνεται να κινούνται σε όλη την ξηρά λίμνη γνωστή ως Racetrack Playa, αφήνοντας ένα ίχνος πίσω τους.
Η φαινομενική αυτή κίνηση των βράχων κατηγορήθηκε για τα πάντα, από τους εξωγήινους και τα μαγνητικά πεδία μέχρι πως πρόκειται και γιά φάρσα. Κανείς όμως δεν έχει δει πραγματικά την κίνηση των βράχων, η οποία προσθέτει μόνο μυστήριο. 

Οι επιστήμονες προσπάθησαν να λύσουν το παζλ των κινούμενων λίθων για δεκαετίες. Μερικοί ερευνητές πίστευαν ότι οι ριπές της σκόνης μπορεί να μετακινούν τους βράχους, μερικοί από τους οποίους ζυγίζουν έως και 400 κιλά.

Άλλοι ερευνητές πίστευαν ότι οι ισχυροί άνεμοι που συχνά μαστίζουν όλη την περιοχή της λίμνης, θα μπορούσαν να προκαλέσουν την ολίσθηση των βράχων στο έδαφος. Αυτές και άλλες θεωρίες τελικά διαψεύστηκαν, αφήνοντας τους επιστήμονες χωρίς μια λογική εξήγηση.
Σε μερικές περιπτώσεις τα ίχνη των βράχων δείχνουν μία μετακίνηση που φτάνει μέχρι και τα 250 μέτρα, σύμφωνα με το Slate.com . Μερικά από τα ίχνη αυτά σχηματίζουν μια καμπύλη, ενώ άλλα ίχνη δημιούργησαν μια ευθεία γραμμή, έπειτα μια απότομη μετατόπιση προς τα αριστερά ή τα δεξιά, κάτι το οποίο εξέπληξε τους ερευνητές.

Από το διάστημα μέχρι την κοιλάδα του Θανάτου

Το 2006, ο Ralph Lorenz, επιστήμονας της NASA που διερευνά τις καιρικές συνθήκες σε άλλους πλανήτες, έδειξε ενδιαφέρον για την κοιλάδα του Θανάτου. Ο Lorenz ήταν ιδιαίτερα πρόθυμος να συγκρίνει τις μετεωρολογικές συνθήκες της Θάλασσας του Θανάτου με εκείνες που βρίσκονται κοντά στο Οντάριο Lacus, μια τεράστια λίμνη από υδρογονανθράκων στον Τιτάνα, ένα φεγγάρι του Κρόνου.
Όμως, ενώ ερευνούσε την κοιλάδα του Θανάτου, ενθουσιάστηκε από τους αινιγματικούς κινούμενους λίθους του Racetrack Playa.
Ο Lorenz πειραματίστηκε με ένα τραπέζι κουζίνας  χρησιμοποιώντας ένα συνηθισμένο δοχείο Tupperware για να δείξει πώς τα πετρώματα μπορούν να γλιστρήσουν στην επιφάνεια της λίμνης.

"Πήρα ένα μικρό βράχο και τον έβαλα σε ένα κομμάτι του Tupperware και το γέμισα με νερό, έτσι υπήρχε μια ίντσα νερού με ένα κομμάτι από το βράχο να κολλάει", δήλωσε ο Lorenz στο Smithsonian.com.

Μετά την τοποθέτηση του δοχείου στην κατάψυξη, ο Lorenz κατέληξε με μια μικρή πλάκα πάγου με ένα βράχο ενσωματωμένο σε αυτό. Τοποθετώντας τον βράχο που συνδέεται με τον πάγο σε ένα μεγάλο δίσκο νερού με άμμο στο κάτω μέρος, το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να φυσήξει απαλά στο βράχο για να τον μετακινήσει στο νερό.
Και καθώς ο βράχος που είχε ενσωματωθεί στον πάγο, έσχισε ένα ίχνος στην άμμο στο κατώτατο σημείο του δίσκου. Ο Lorenz επινόησε το έξυπνο πείραμά του, διερευνώντας πώς η άνωση του πάγου μπορεί να προκαλέσει μεγάλους βράχους, όταν εγκλωβιστούν σε πάγο, να κινηθούν με ευκολία.

Η ερευνητική ομάδα του Lorenz υπολόγισε ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες τον χειμώνα στην κοιλάδα του Death, αρκετό νερό και πάγος θα μπορούσαν να γίνουν αιτία  να επιπλέουν τα βράχια κατά μήκος του λασπώδους πυθμένα του Racetrack Playa με ένα ελαφρύ αεράκι, αφήνοντας ένα ίχνος στη λάσπη καθώς οι βράχοι κινούνταν.
Παρ 'όλα αυτά, μερικοί επισκέπτες στην κοιλάδα του Death φαίνεται να προτιμούν περισσότερες απόκρυφες εξηγήσεις για τις πέτρες αυτές.

JORDAN-Wadi Rum desert

JORDAN-Wadi Rum desert
Η έρημος Wadi Rum στην Ιορδανία

Πέρασα τη νύχτα στην μαγική έρημο Wadi Rum της Ιορδανίας.

Η έρημος του Γουάι Ρουμάν της Ιορδανίας.

Το Wadi Rum είναι 720 τετραγωνικά χιλιόμετρα από την καρδιά που σταματά το τοπίο της ερήμου, όπου ένας λαβύρινθος από μονόλιθους από ψαμμίτη και γρανίτη ξεπροβάλλει από το δάπεδο της κοιλάδας. Η δραματική πανοραμική της χώρα είναι εκεί όπου μπορείτε να ακολουθήσετε τα βήματα του Lawrence της Αραβίας, να οδηγήσετε καμήλες μέσα από την ηλιόλουστη έρημο και να είστε ανάμεσα στους ημι-νομάδες Βεδουίνους που εξακολουθούν να ζουν στην περιοχή.

Η έρημος του Wadi Rum στο Joran - Μέση Ανατολή

Οδήγηση κάτω από τον φαινομενικά ατελείωτο σκονισμένο δρόμο στο μεγαλύτερο wadi στη χώρα της Ιορδανίας ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ήταν η κινηματογραφική θέση του The Martian, μια ταινία που ήταν τοποθετημένη στον Άρη. Επίσης, γνωστή ως Η κοιλάδα της Σελήνης.

Wadi Rum έρημο στην Ιορδανία

Το λεωφορείο μας έφτασε στους κύριους στρατώνες του στρατοπέδου της έρημο στην άκρη του Wadi Rum, σταθμεύοντας σε ένα μωσαϊκό από άγρια βράχια. Αυτό ήταν μόνο μια στάση, καθώς θα περνούσαμε τη νύχτα σε ένα ιδιωτικό στρατόπεδο βαθύτερα στην έρημο. Όμως, το λεωφορείο 20 ατόμων που χρησιμοποιούσαμε δεν ήταν σε θέση να μας βοηθήσουν περισσότερο.

Wadi Rum Σαφάρι φορτηγών στην Ιορδανία

Ευτυχώς, ήρθαμε πάνω στην ώρα για μεσημεριανό γεύμα, οπότε προτού ξεκινήσουμε, φορτώσαμε τα πιάτα μας με παραδοσιακό ιορδανικό φαγητό στο μακρύ μπουφέ. Μια μεγάλη, πολύχρωμη σκηνή με επικάλυψη από ανατολίτικα χαλιά και καθισμένους πάγκους ήταν η τραπεζαρία.

Καθώς καθίσαμε για φαγητό, ένας ηλικιωμένος  μουσικός Βεδουίνος ανέβηκε σε ένα μικρό σκηνικό παίζοντας το oud, ένα ανατολίτικο όργανο παρόμοιο με το μαντολίνο.
Μετά το μεσημεριανό, μας περίμεναν 3 παλιά φορτηγά Toyota 4 × 4, εξοπλισμένα με παγκάκια στην πίσω πλευρά τους. Πραγματοποιήσαμε ένα πεντάωρο σαφάρι στην έρημο μέσω αυτής της τοποθεσίας της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO , κατευθυνόμενοι προς το τοπίο για να εξερευνήσουμε, πριν βρεθούμε στα στρατόπεδα μας για τη νύχτα. Αν και η οδήγηση μέσα στην καμπίνα ήταν μια επιλογή, πήγα στο πίσω μέρος θέλοντας να νιώσω τον άνεμο στα μαλλιά μου και τον ήλιο στο πρόσωπό μου.

Το άρωμα του φασκόμηλου, του κάρδαμου και της κανέλας διαπέρασε τη σκηνή στην πρώτη μας στάση για ένα φλιτζάνι τσάι των Βεδουίνων. Το τσάι είναι ένα σημαντικό τελετουργικό για τους Βεδουίνους. Δεν υπάρχει ποτέ λάθος χρόνος για ένα φλιτζάνι , αυτό περιλαμβάνει μία βασική τελετουργία στη μέση της ερήμου.

Στη συνέχεια τα φορτηγά μας έφεραν σε αυτό που φαίνεται να ήταν στη μέση του τίποτα, όπου δώδεκα καμήλες που στηρίζονται στη ζεστή άμμο κάνοντας κινήσεις μασήματος και δείχνοντας τα μεγάλα κιτρινισμένα δόντια τους.

Αλλά δεν ήμασταν εδώ μόνο για το τοπίο της ερήμου.  Ήταν για τις επιγραφές που ήταν χαραγμένες στα βράχια που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το κοπάδι των chomping ζώων. Αυτά τα πετρογλυφικά απεικόνισαν ανθρώπους, αποτυπώματα και ζώα που χρονολογούνται από τους προϊστορικούς χρόνους. Οι πάνω από 35.000 εικόνες και επιγραφές που έχουν σκαρφαλώσει σε όλη την έρημο, λένε 12.000 χρόνια ιστοριών για τους κατοίκους του Wadi Rum, συμπεριλαμβανομένων των Nabataeans.

Οι κοιλότητες ήταν κοινές στην κοιλάδα, αλλά καμία δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο οι επεκτατικοί αμμόλοφοι της κόκκινης αμμουδιάς της Al-Hasany που επέστρεφαν στον Jebel Umm Ulaydiyya. Εδώ οι οδηγοί έβαλαν τα φορτηγά στο πάρκο στη βάση μιας από τις ψηλότερες πλαγιές ισχυριζόμενοι ότι είχε την καλύτερη θέα από την κορυφή. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να το μάθουμε και αυτό σήμαινε μια απότομη ανάβαση.
Μόλις βρεθήκαμε στην κορυφή, μερικοί από εμάς καθίσαμε σταυροπόδι απολαύσαμε τη φυσική ομορφιά του περιβάλλοντός, ενώ άλλοι προσπαθούσαν να αποτυπώσουν τα καλύτερες εικόνες με την άμμο ως φόντο.

Καθώς έπεσε το βράδυ, η τελευταία στάση που κάναμε ήταν σε αυτό που φαινόταν σαν το μέσον του Wadi Rum. Εδώ εγκαταλείψαμε τα φορτηγά μας, αφού από εδώ ήταν πολύ κοντά με τα πόδια το στρατόπεδο. Αλλά πριν ξεκινήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, κάναμε όλοι  ησυχία περιμένοντας μια άλλη παράσταση.
Κανείς δεν είπε μια λέξη καθώς ο ήλιος άρχισε να βγαίνει πάνω από τα βράχια, φωτίζοντας την έρημο σε ένα αναβρασμό χρωμάτων.


Μετά από πέντε ώρες εξερεύνησης καταλήξαμε σε ιδιωτικό στρατόπεδο βαθιά στην έρημο. Περνώντας μέσα από έναν διάδρομο με κεριά, υπήρχαν περίπου είκοσι μεμονωμένες σκηνές που περιέβαλλαν μια κεντρική αυλή. Αυτή η αίθρια είχε φωτιά όταν φτάσαμε. Άνετα και πολύχρωμα μαξιλάρια περικύκλωσαν το κύκλο  της φωτιάς.
Το δείπνο μας είχε αρχίσει να προετοιμάζεται πολύ πριν φτάσουμε. Το προσωπικό του Βεδουίνων μας τίμησε με μια ξεχωριστή γιορτή, γεμάτη μουσική και χορό.

Η ζωντανή μουσική των Βεδουίνων άρχισε να παίζεται καθώς οι ντόπιοι μας έμαθαν πώς να κάνουμε το ζαγκρούτα , μια γρήγορη κίνηση  χτυπημάτων των χεριών και ενός ήχου la-la-la-la που χρησιμοποιείται για να εκφράσει την γιορτή.

Αφού η μουσική είχε μειωθεί, αυτοί που έμειναν αργότερα πέρασαν το βράδυ στην άκρη του αστραφτερού ουρανού, πίνοντας το ιορδανικό Syrah και καπνίζοντας ναργιλέ. Όταν το ξέσπασμα της φωτιάς άρχισε να εξασθενίζει και τα μπουκάλια με τα κρασιά ήταν άδεια, μπήκα στο άνετο δωμάτιο της τέντας μου, όπου δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα ή ανέσεις εκτός από ένα κρεβάτι πλήρους μεγέθους, μια ξύλινη καρέκλα και ένα κιβώτιο γεμάτο με κεριά. 
Άναψα ένα και έπεσα σε ένα ήσυχο ύπνο, όπου οι μόνοι ήχοι που άκουγες ήταν από τις αμυδρές φωνές και τις φλυαρίες από αυτούς που ήταν ακόμα ξύπνιοι και το τρεμοπαίγνιο της φλόγας. 

Μία νύχτα μαγική, μέσα από τις χίλιες και μία νύχτες της μυστηριώδους  ανατολής, μόλις ξεκινούσε.

Waverly Hills Sanatorium

Waverly Hills Sanatorium
Φρενοκομείο Waverly Hills, ΗΠΑ
Το στοιχειωμένο σανατόριο Γουέβερλι Χιλς βρίσκεται στο Λούισβιλ, του Κεντάκι, στις ΗΠΑ.

Το σανατόριο άνοιξε το 1910 ως νοσοκομείο για ασθενείς με φυματίωση και έκλεισε το 1962 ως ψυχιατρική κλινική, μετά από καταγγελίες κακοποίησης ασθενών. Είναι γνωστό ως ενα απο τα πιο στοιχειωμένα μέρη του κόσμου. Στους αστικούς μύθους γύρω από το ψυχιατρείο συμπεριλαμβάνονται τρομακτικές ιστορίες βάση των οποίων ασθενείς υπέστησαν λοβοτομή και διάφορα άλλα βασανιστήρια.

Σήμερα έχουν εκπονηθεί σχέδια για τη μετατροπή του σανατόριου σε ξενοδοχείο 4 αστέρων, για να φιλοξενεί το πλήθος τουριστών που επισκέπτονται την περιοχή.

Στις αρχές του 20ου αιώνα το κτίριο του Waverly στο Kentucky των ΗΠΑ λειτούργησε ως κλινική για την αντιμετώπιση της φυματίωσης. Στα 60’s μετατράπηκε σε ψυχιατρική κλινική, όμως έκλεισε μετά από μερικά χρόνια ύστερα από καταγγελίες κακοποίησης ασθενών. Από τα πιο γνωστά "εργαλεία" που χρησιμοποιούσε το προσωπικό του ήταν το "Τούνελ του Θανάτου", ένα σιδηροδρομικό σύστημα το οποίο μετέφερε τα πτώματά στο υπόγειο του κτιρίου.
Στους αστικούς μύθους γύρω από το ψυχιατρείο συμπεριλαμβάνονται ιστορίες βάση των οποίων ασθενείς υπέστησαν λοβοτομή και υποχρεωτικές εκτρώσεις, ενώ άλλες κάνουν λόγο για βιασμούς γυναικών από γιατρούς.