Orangutan
Ουρακοτάγκος
Ένα σπάνιο απειλούμενο είδος.
Ουρακοτάγκος ονομάζεται το μόνο μέλος του γένους των μεγάλων πιθήκων που ζει σήμερα στην Ασία, δηλαδή του γένους Pongo. Αποτελεί ένα από τα πιο ευφυή πρωτεύοντα και είναι ικανό στην χρήση περίπλοκων εργαλείων. Σε γενικές γραμμές, οι ουρακοτάγκοι δεν είναι επιθετικά ζώα, αλλά ζουν κυρίως μοναχικές ζωές, αναζητώντας τροφή. Το τρίχωμα τους είναι καφέ-κόκκινο, σε αντίθεση με το τυπικό μαύρο τρίχωμα των περισσότερων άλλων πιθήκων.
Όντας ενδημικά είδη στην Ινδονησία και την Μαλαισία, οι ουρακοτάγκοι συναντούνται σήμερα μόνο στα τροπικά δάση των νησιών Βόρνεο και Σουμάτρα, αν και απολιθώματα τους έχουν βρεθεί στην Ιάβα, στη Χερσόνησο της Μαλαισίας, το Βιετνάμ και την Κίνα. Υπάρχουν μόνο δύο σωζόμενα είδη, τα οποία είναι και υπό εξαφάνιση: ο Ουρακοτάγκος του Βόρνεο (Pongo pygmaeus) και ο Ουρακοτάγκος της Σουμάτρα (Pongo abelii), ο οποίος βρίσκεται σε κρίσιμη απειλή. Η υποοικογένεια Ponginae περιλαμβάνει επίσης τα αφανισμένα γένη Gigantopithecus και Sivapithecus. Η λέξη "ουρακοτάγκος" προέρχεται από τις λέξεις "orang" (άνθρωπος) και "(h)utan" (δέντρο); δηλαδή, "ο άνθρωπος των δασών".
Το ύψος του ουρακοτάγκου κυμαίνεται κοντά στο 1,5 μέτρο. Κατά μέσον όρο, ένας ουρακοτάγκος ζυγίζει μεταξύ 33 και 82 κιλών. Το βάρος των αρσενικών μπορεί να ανέρχεται στα 110 κιλά ή περισσότερο. Τα χέρια του ουρακοτάγκου θυμίζουν αρκετά τα ανθρώπινα χέρια: έχουν τέσσερα μακριά δάχτυλα και έναν αντιτάξιμο αντίχειρα. Τα δάχτυλα των ποδιών τους έχουν σχεδόν τον ίδιο σχηματισμό. Οι ουρακοτάγκοι μπορούν να κρατούν αντικείμενα με τα χέρια ή τα πόδια τους.
Οι ουρακοτάγκοι έχουν μακρύ, ογκώδες σώμα, έναν χοντρό λαιμό, μακριά και δυνατά χέρια, κοντά και λυγισμένα πόδια και δεν έχουν ουρά. Το μακρύ τρίχωμα τους είναι κυρίως κόκκινο-καφέ, αν και διαφέρει από είδος σε είδος: Οι ουρακοτάγκοι της Σουμάτρα έχουν πιο αραιό και ανοιχτόχρωμο τρίχωμα.
Το κεφάλι των ουρακοτάγκων είναι μεγάλο, με προεξέχουσα την στοματική περιοχή. Ο μέγιστος χρόνος ζωής τους είναι γύρω στα 50 χρόνια.
Χαρακτηριστικό των ουρακοτάγκων είναι πως αποτελούν το πιο δενδρόβιο είδος μεταξύ των μεγάλων πιθήκων, καθώς ζουν σχεδόν αποκλειστικά στα δέντρα. Κάθε νύχτα φτιάχνουν μικρά "καταφύγια" για να κοιμηθούν, από δέντρα και φυτά. Είναι οι πιο μοναχικοί πίθηκοι: τα αρσενικά και τα θηλυκά έρχονται σε επαφή μόνο για να ζευγαρώσουν. Οι μητέρες μένουν με τα μωρά τους για έξι-εφτά χρόνια.
Τα χέρια των ουρακοτάγκων είναι διπλάσια από τα πόδια τους. Αυτό οφείλεται κυρίως στο μήκος της ακτίνας της ωλένης και όχι του βραχίονα. Τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών είναι κυρτά, γεγονός που τους επιτρέπει να κρατιούνται ευκολότερα από τα κλαδιά. Οι ουρακοτάγκοι έχουν λιγότερους περιορισμούς στις κινήσεις τους, χάρη στον σχηματισμό των αρθρώσεων τους. Σε αντίθεση με τους γορίλες και τους χιμπαντζήδες, οι ουρακοτάγκοι δεν στηρίζονται στις αρθρώσεις των δαχτύλων τους όταν περπατούν, αλλά περπατούν κυρίως στηριζόμενοι στις γροθιές τους.
Αν δείτε το παρακάτω βίντεο, θα «λιώσετε» από συγκίνηση... Σε αυτό πρωταγωνιστεί ένας αρσενικός ουρακοτάγκος ο οποίος έχει «υιοθετήσει» τρία μικρά τιγράκια.
Το ενήλικο ζώο, παίζει με τα μωρά, ενώ στη συνέχεια τα ταΐζει ακόμα και με το μπιμπερό!
Το βίντεο, με τον ουρακοτάγκο που κάνει babysitting, γυρίστηκε στο Myrtle Beach Safari στη νότια Καρολίνα των ΗΠΑ από κινηματογραφιστές του Discovery Family Channel για την εκπομπή «My Dog's Crazy Animal Friends».
Ουρακοτάγκος
Ένα σπάνιο απειλούμενο είδος.
Ουρακοτάγκος ονομάζεται το μόνο μέλος του γένους των μεγάλων πιθήκων που ζει σήμερα στην Ασία, δηλαδή του γένους Pongo. Αποτελεί ένα από τα πιο ευφυή πρωτεύοντα και είναι ικανό στην χρήση περίπλοκων εργαλείων. Σε γενικές γραμμές, οι ουρακοτάγκοι δεν είναι επιθετικά ζώα, αλλά ζουν κυρίως μοναχικές ζωές, αναζητώντας τροφή. Το τρίχωμα τους είναι καφέ-κόκκινο, σε αντίθεση με το τυπικό μαύρο τρίχωμα των περισσότερων άλλων πιθήκων.
Όντας ενδημικά είδη στην Ινδονησία και την Μαλαισία, οι ουρακοτάγκοι συναντούνται σήμερα μόνο στα τροπικά δάση των νησιών Βόρνεο και Σουμάτρα, αν και απολιθώματα τους έχουν βρεθεί στην Ιάβα, στη Χερσόνησο της Μαλαισίας, το Βιετνάμ και την Κίνα. Υπάρχουν μόνο δύο σωζόμενα είδη, τα οποία είναι και υπό εξαφάνιση: ο Ουρακοτάγκος του Βόρνεο (Pongo pygmaeus) και ο Ουρακοτάγκος της Σουμάτρα (Pongo abelii), ο οποίος βρίσκεται σε κρίσιμη απειλή. Η υποοικογένεια Ponginae περιλαμβάνει επίσης τα αφανισμένα γένη Gigantopithecus και Sivapithecus. Η λέξη "ουρακοτάγκος" προέρχεται από τις λέξεις "orang" (άνθρωπος) και "(h)utan" (δέντρο); δηλαδή, "ο άνθρωπος των δασών".
Το ύψος του ουρακοτάγκου κυμαίνεται κοντά στο 1,5 μέτρο. Κατά μέσον όρο, ένας ουρακοτάγκος ζυγίζει μεταξύ 33 και 82 κιλών. Το βάρος των αρσενικών μπορεί να ανέρχεται στα 110 κιλά ή περισσότερο. Τα χέρια του ουρακοτάγκου θυμίζουν αρκετά τα ανθρώπινα χέρια: έχουν τέσσερα μακριά δάχτυλα και έναν αντιτάξιμο αντίχειρα. Τα δάχτυλα των ποδιών τους έχουν σχεδόν τον ίδιο σχηματισμό. Οι ουρακοτάγκοι μπορούν να κρατούν αντικείμενα με τα χέρια ή τα πόδια τους.
Οι ουρακοτάγκοι έχουν μακρύ, ογκώδες σώμα, έναν χοντρό λαιμό, μακριά και δυνατά χέρια, κοντά και λυγισμένα πόδια και δεν έχουν ουρά. Το μακρύ τρίχωμα τους είναι κυρίως κόκκινο-καφέ, αν και διαφέρει από είδος σε είδος: Οι ουρακοτάγκοι της Σουμάτρα έχουν πιο αραιό και ανοιχτόχρωμο τρίχωμα.
Το κεφάλι των ουρακοτάγκων είναι μεγάλο, με προεξέχουσα την στοματική περιοχή. Ο μέγιστος χρόνος ζωής τους είναι γύρω στα 50 χρόνια.
Χαρακτηριστικό των ουρακοτάγκων είναι πως αποτελούν το πιο δενδρόβιο είδος μεταξύ των μεγάλων πιθήκων, καθώς ζουν σχεδόν αποκλειστικά στα δέντρα. Κάθε νύχτα φτιάχνουν μικρά "καταφύγια" για να κοιμηθούν, από δέντρα και φυτά. Είναι οι πιο μοναχικοί πίθηκοι: τα αρσενικά και τα θηλυκά έρχονται σε επαφή μόνο για να ζευγαρώσουν. Οι μητέρες μένουν με τα μωρά τους για έξι-εφτά χρόνια.
Τα χέρια των ουρακοτάγκων είναι διπλάσια από τα πόδια τους. Αυτό οφείλεται κυρίως στο μήκος της ακτίνας της ωλένης και όχι του βραχίονα. Τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών είναι κυρτά, γεγονός που τους επιτρέπει να κρατιούνται ευκολότερα από τα κλαδιά. Οι ουρακοτάγκοι έχουν λιγότερους περιορισμούς στις κινήσεις τους, χάρη στον σχηματισμό των αρθρώσεων τους. Σε αντίθεση με τους γορίλες και τους χιμπαντζήδες, οι ουρακοτάγκοι δεν στηρίζονται στις αρθρώσεις των δαχτύλων τους όταν περπατούν, αλλά περπατούν κυρίως στηριζόμενοι στις γροθιές τους.
Αν δείτε το παρακάτω βίντεο, θα «λιώσετε» από συγκίνηση... Σε αυτό πρωταγωνιστεί ένας αρσενικός ουρακοτάγκος ο οποίος έχει «υιοθετήσει» τρία μικρά τιγράκια.
Το ενήλικο ζώο, παίζει με τα μωρά, ενώ στη συνέχεια τα ταΐζει ακόμα και με το μπιμπερό!
Το βίντεο, με τον ουρακοτάγκο που κάνει babysitting, γυρίστηκε στο Myrtle Beach Safari στη νότια Καρολίνα των ΗΠΑ από κινηματογραφιστές του Discovery Family Channel για την εκπομπή «My Dog's Crazy Animal Friends».
