Quinta da Regaleira

Quinta da Regaleira
Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Το Quinta da Regaleira είναι ένα κτήμα που βρίσκεται κοντά στο ιστορικό κέντρο της Sintra στην Πορτογαλία. Κατατάσσεται ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO στα πλαίσια του «Πολιτιστικού Τοπίου της Σίντρα». Μαζί με τα άλλα παλάτια της περιοχής, όπως το Quinta do Relogio , Pena , Monserrate και Seteais, θεωρείται ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της Σίντρα. Το ακίνητο αποτελείται από ένα ρομαντικό παλάτι και εκκλησάκι, και ένα πολυτελές πάρκο που διαθέτει λίμνες, σπηλιές , φρέατα, παγκάκια, βρύσες, και μια τεράστια ποικιλία από εκλεκτές κατασκευές. Το παλάτι είναι επίσης γνωστό ως «The Palace της Monteiro ο Εκατομμυριούχος», που βασίζεται στο ψευδώνυμο από τον πιο γνωστό πρώην ιδιοκτήτη της, António Augusto Carvalho Monteiro.

Η γη που είναι τώρα η Quinta da Regaleira είχε πολλούς ιδιοκτήτες κατά τη διάρκεια των ετών. Ανήκε στην υποκόμισσα της Regaleira, μια οικογένεια πλούσιων εμπόρων από την Πόρτο , όταν πωλήθηκε το 1892 στον Carvalho Monteiro για 25.000 Reis . Ο Monteiro ήταν πρόθυμοσ να οικοδομήσει ένα απίστευτο μέρος όπου θα μπορούσε να συλλέξει τα σύμβολα που αντανακλούσαν τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες του. Με τη βοήθεια του ιταλικού αρχιτέκτονα Luigi Manini , αναδημιούργησε τα 4 στρεμμάτα. Εκτός από τα άλλα νέα χαρακτηριστικά, πρόσθεσε αινιγματικά κτίρια που φέρεται να έχουν τα σύμβολα που σχετίζονται με την αλχημεία , καθώς και με Ναϊτες  Ιππότες , και Ροδόσταυρους. 
Η αρχιτεκτονική Manini έχει στοιχεία από την ρωμαϊκή, γοτθική, αναγεννησιακή και Manueline. Η κατασκευή της σημερινής περιουσίας ξεκίνησε το 1904 και ένα μεγάλο μέρος ολοκληρώθηκε το 1910.

Η περιουσία πωλήθηκε αργότερα το 1942 στον Waldemar d'Orey, ο οποίος θα την χρησιμοποιήσει ως ιδιωτική του κατοικία καθώς και για την οικογένειά του. Διέταξε να γίνουν επισκευές και εργασίες αποκατάστασης για το ακίνητο. Το 1987, η περιουσία πωλήθηκε, για άλλη μια φορά, στην ιαπωνική Aoki Corporation και έπαψε να χρησιμεύει ως κατοικία. Η εταιρεία διατήρησε την περιουσία κλειστή για το κοινό για δέκα χρόνια, έως ότου εξαγοράστηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της Sintra το 1997. Εκτεταμένες προσπάθειες αποκατάστασης έγιναν αμέσως σε όλη την περιουσία. 

Άνοιξε επιτέλους για το κοινό τον Ιούνιο του 1998 και άρχισε να φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, το Υπουργείο Πολιτισμού της Πορτογαλίας χαρακτήρισε την περιουσία ως «ιδιοκτησία δημόσιο συμφέροντος».

Η Regaleira Palace ( πορτογαλικά : Palácio da Regaleira ) φέρει το ίδιο όνομα με το σύνολο της περιουσίας. Η δομή της πρόσοψης χαρακτηρίζεται από exuberantly γοτθικές πυραμίδες , και ένα εντυπωσιακό οκταγωνικό πύργο.

Το παλάτι περιέχει πέντε ορόφους (ισόγειο, τρεις ορόφους και ένα υπόγειο ). Το ισόγειο αποτελείται από μια σειρά από διαδρόμους που όλοι συνδέουν το σαλόνι, τραπεζαρία, μπιλιάρδο δωμάτιο, μπαλκόνι, κάποια μικρότερα δωμάτια, καθώς και πολλές σκάλες. Με τη σειρά του, ο πρώτος όροφος περιλαμβάνει υπνοδωμάτια και γκαρνταρόμπα. 

Ο δεύτερος όροφος περιλαμβάνει το γραφείο του Carvalho Monteiro, καθώς και τα υπνοδωμάτια των γυναικών υπαλλήλων. Ο τρίτος όροφος περιέχει το δωμάτιο σιδερώματος και ένα μικρότερο δωμάτιο με πρόσβαση σε μια βεράντα . Τέλος το υπόγειο περιέχει υπνοδωμάτια των αρρένων υπαλλήλων, την κουζίνα (την οποία χαρακτηρίζει ένας ανελκυστήρας για την ανύψωση των τροφίμων στο ισόγειο), και διάφορους αποθηκευτικούς χώρους.

Manhattan

Manhattan
Μανχάταν

Η όμορφη πλευρά της Νέας Υόρκης είναι εδώ.

Το κέντρο του Μανχάταν. Το ψηλότερο κτήριο που διακρίνεται στον ορίζοντα είναι το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ

Το Μανχάταν, με κίτρινο χρώμα, βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Ηστ και Χάντσον.
Το Μανχάταν είναι το σημαντικότερο από τα πέντε δημοτικά διαμερίσματα (boroughs) της Νέας Υόρκης. Βρίσκεται επί της ομώνυμης νήσου επί της συμβολής του ποταμού Χάντσον (δυτικά) και του ποταμού Ίστ (ανατολικά) λίγο πριν τις εκβολές του πρώτου στον Ατλαντικό. 

Οι γνωστές φωτογραφίες με τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης που έχουν ληφθεί από τη θάλασσα δείχνουν ακριβώς την νότια ακτή της νήσου Μανχάταν και συγκεκριμένα τη συνοικία Λόουερ Μανχάταν. Τα γεωγραφικά όριά του ταυτίζονται με αυτά της Κομητείας της Νέας Υόρκης. 

Παρ' ότι πρόκειται για το τρίτο, μόλις, σε πληθυσμό δημοτικό διαμέρισμα της Νέας Υόρκης (μετά το Μπρούκλιν και το Κουίνς), που βρίσκονται ανατολικότερα, είναι η πλέον πυκνοκατοικημένη κομητεία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το νησί του Μανχάταν αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ομώνυμης περιοχής (και κομητείας), η οποία περιλαμβάνει επίσης διάφορα μικρά νησάκια και μια μικρή έκταση στην ηπειρωτική Αμερική.

Το Μανχάταν είναι η περιοχή της Νέας Υόρκης την οποία πολλοί τουρίστες συνδέουν περισσότερο με την κυρίως πόλη. Παγκόσμιο εμπορικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο, το Μανχάταν διαθέτει πολλά διάσημα μνημεία, τουριστικές ατραξιόν, μουσεία και πανεπιστήμια. Εκεί βρίσκεται επίσης η έδρα των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και του Δήμου της Νέας Υόρκης. 
Το Μανχάταν έχει τη μεγαλύτερη κεντρική επιχειρηματική περιοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκεί εδρεύουν οι περισσότερες εταιρείες, καθώς και το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και το NASDAQ.

Μανχάταν. Το νησί που πούλησαν οι Ολλανδοί, για να έχουν το μονοπώλιο στο μοσχοκάρυδο! 
Το ιστορικό:

Τον 17ο αιώνα, το μοσχοκάρυδο ήταν πιο πολύτιμο κι απ’ το χρυσάφι για τους Ευρωπαίους. Ήταν πάντα ένα πολύτιμο μπαχαρικό, που είχαν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν μόνο οι πλούσιοι, αλλά τον 17ο αιώνα, η αξία του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πίστευαν ότι το μοσχοκάρυδο μπορούσε να θεραπεύσει την πανούκλα. Οι άνθρωποι κουβαλούσαν ένα σακουλάκι με μοσχοκάρυδο γύρω απ’ τον λαιμό τους και το ακουμπούσαν συχνά στη μύτη τους. Η έντονη μυρωδιά του μπαχαρικού, έλεγαν, εμπόδιζε τη μεταφορά της ασθένειας. Ο καρπός του μοσχοκάρυδου. Εκτός από αυτό, χρησιμοποιούνταν για τη διατήρηση των κρεάτων και ως φάρμακο για το κρυολόγημα. Το μοσχοκάρυδο προέρχεται από το φυτό «Myristica fragrans», που φύτρωνε μόνο στα νησιά Μπάντα της Ινδονησίας. Οι Ευρωπαίοι δε γνώριζαν από που προερχόταν το μοσχοκάρυδο. Την καταγωγή του θαυμάσιου μπαχαρικού ανακάλυψαν Πορτογάλοι έμποροι το 1511. Φυσικά, προσπάθησαν να κατακτήσουν τα νησιά, αλλά οι ιθαγενείς κάτοικοι πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση και τους έδιωξαν. Σειρά είχαν οι Ολλανδοί. Ολλανδικά εμπορικά πλοία. Το 1609, έμποροι απ’ την Ολλανδία έπεισαν τους γηγενείς κατοίκους των νησιών να υπογράψουν συνθήκη, που έδινε το μονοπώλιο του μοσχοκάρυδου στους Ολλανδούς. Η σφαγή των ιθαγενών Το 1621, οι Ολλανδοί κατακτητές αποφάσισαν να απαλλαγούν μια και καλή από τους ιθαγενείς. Σκότωσαν όσους άνδρες ήταν πάνω από 15 χρόνων. Οι αρχηγοί των χωριών αποκεφαλίστηκαν και τα κεφάλια τους βρίσκονταν σε κοινή θέα, ως προειδοποίηση για πιθανούς επαναστάτες. Στη συνέχεια, οι Ολλανδοί όρισαν συγκεκριμένα σημεία, που επιτρεπόταν να καλλιεργείται το μοσχοκάρυδο. Όποιος τολμούσε να φυτέψει σπόρους κάπου άλλου, ή να τους πάρει μαζί του σε ταξίδι, εκτελούνταν. Χρόνια μετά, ταξιδιώτες από τα νησιά Μπάντα. Οι καρποί του μοσχοκάρυδου αλείφονταν με λεμόνι πριν τοποθετηθούν στα πλοία. Με αυτό τον τρόπο, ο καρπός δε θα «ρίζωνε», αν κάποιος προσπαθούσε να τον καλλιεργήσει. Οι Ολλανδοί είχαν βρει τον τρόπο να διατηρήσουν το απόλυτο μονοπώλιο του υπερπολύτιμου μπαχαρικού. Οι Ολλανδοί έδωσαν το νησί του Μανχάταν στους Βρετανούς Το μόνο εμπόδιο ήταν οι Βρετανοί, οι οποίοι κατείχαν το μικροσκοπικό νησί «Ραν», που ανήκε στο σύμπλεγμα νησιών Μπάντα. Το 1615, οι Ολλανδοί επιτέθηκαν για πρώτη φορά στους Βρετανούς, για να τους διώξουν. Έγιναν συνεχόμενες μάχες, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο. Μέχρι το 1667, οι Ολλανδοί δεν είχαν καταφέρει να «ξεφορτωθούν» τους Βρετανούς. Τότε έγινε μία ιστορική ανταλλαγή. Οι Ολλανδοί έδωσαν το νησί Μανχάταν στους Βρετανούς. Ως αντάλλαγμα, οι Βρετανοί θα τους παραχωρούσαν το νησί Ραν. Το «Νέο Άμστερνταμ», όπως ονομαζόταν μέχρι τότε η Νέα Υόρκη, πέρασε στην κυριαρχία των Βρετανών για λίγο μοσχοκάρυδο. Χάρτης του Νέου Άμστερνταμ. Οι Ολλανδοί πίστευαν ότι είχαν βγει κερδισμένοι απ’ την ανταλλαγή. Το Μανχάταν ήταν ένα μακρινό και ουσιαστικά άχρηστο νησί, ενώ στο Ραν υπήρχαν οι φυτείες μοσχοκάρυδου, που θα τους έκαναν πάμπλουτους. Η «φυγάδευση» του μοσχοκάρυδου Η «χρυσή περίοδος» των Ολλανδών κράτησε μόλις ένα αιώνα. Το 1770, ο Γάλλος Πιερ Ποάβρ, κατάφερε να «φυγαδεύσει» σπόρους μοσχοκάρυδου σε γαλλικές αποικίες στην Αφρική και την Καραϊβική. Ήταν το πρώτο χτύπημα στο μονοπώλιο των Ολλανδών. Το 1778, οι μισές καλλιέργειες μοσχοκάρυδου στα νησιά Μπάντα καταστράφηκαν, μετά από ένα φοβερό τσουνάμι. Το τέλος ήρθε το 1810. Οι Βρετανοί επιτέθηκαν στα νησιά Μπάντα και μετά από μια σύντομη αλλά άγρια μάχη, οι Ολλανδοί παραδόθηκαν. Τα νησιά επανήλθαν στους Ολλανδούς το 1814, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά. Ο Πιερ Ποάβρ. Οι Βρετανοί είχαν φροντίσει να πάρουν σπόρους μοσχοκάρυδου και να τους φυτέψουν σε δικές τους αποικίες στη Σιγκαπούρη, στη Σρι Λάνκα και στη Μαλαισία. Οι Ολλανδοί είχαν χάσει το μονοπώλιο, για το οποίο είχε χυθεί τόσο αίμα. Η αξία του μοσχοκάρυδου έπεσε, όσο αυξήθηκε ο ανταγωνισμός και η προσφορά. Αντίθετα, το νησί Μανχάταν εξελίχθηκε στο οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο που ξέρουμε σήμερα.