Zhangjiajie National Forest Park Εθνικό Δασικό Πάρκο Zhangjiajie
Το Εθνικό Δασικό Πάρκο Zhangjiajie είναι το πιο διάσημο μέρος ενός από τα καλύτερα εθνικά πάρκα της Κίνας. Το πρώτο εθνικό πάρκο δάσους της Κίνας περιέχει την ουσία του τοπίου Zhangjiajie: τις πανύψηλες κολόνες ψαμμίτη, μερικές φορές σε θάλασσες από σύννεφα, με πλούσια άγρια φύση και γαλήνια ρεύματα.
Το 1982 αναγνωρίστηκε ως το πρώτο εθνικό δάσος της Κίνας με έκταση 4.810 εκταρίων (11.900 στρέμματα). Το Εθνικό Δασικό Πάρκο Zhangjiajie είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου γραφικού χώρου Wulingyuan 397,5 km 2 (153,5 τ.μ.) .
Το 1992, το Wulingyuan αναγνωρίστηκε επισήμως ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Στη συνέχεια εγκρίθηκε από το Υπουργείο Χωροταξίας και Πόρων ως (Μνημείο Παγκόσμιου Γεωπάρκου.
Τα πιο αξιοσημείωτα γεωγραφικά χαρακτηριστικά του πάρκου είναι οι σχηματισμοί που μοιάζουν με στύλους που παρατηρούνται σε όλο το πάρκο. Παρόλο που μοιάζει με το καρσικό έδαφος, η περιοχή αυτή δεν υποβαθμίζεται από ασβεστόλιθους και δεν είναι το προϊόν της χημικής διάλυσης,
χαρακτηριστικό του καρστικού ασβεστόλιθου. Είναι αποτέλεσμα πολυετούς φυσικής και όχι χημικής διάβρωσης . Πολλές από τις καιρικές συνθήκες που σχηματίζουν αυτούς τους πυλώνες είναι αποτέλεσμα της επέκτασης του πάγου το χειμώνα και των φυτών που αναπτύσσονται πάνω τους. Ο καιρός είναι υγρός όλο το χρόνο, και ως αποτέλεσμα, το φύλλωμα είναι πολύ πυκνό.
Το ξεθωριασμένο υλικό μεταφέρεται κυρίως από ρέματα. Αυτοί οι σχηματισμοί είναι ένα ξεχωριστό σήμα κατατεθέν του κινεζικού τοπίου, και μπορεί να βρεθεί σε πολλές αρχαίες Κινεζικές ζωγραφιές .
Ένας από τους πυλώνες από χαλαζία - ψαμμίτη του πάρκου , η στήλη του νότιου ουρανού, ύψους 1.080 μέτρων, είχε επίσημη ονομασία " Avatar Hallelujah Mountain " (阿凡 达 - 哈利路亚 山, pinyin: Āfándá hālìlùyà shān ) προς τιμήν της επωνύμου ταινία τον Ιανουάριο του 2010. Σύμφωνα με τους υπαλλήλους του πάρκου, φωτογραφίες από Zhangjiajie ενέπνευσαν τα πλωτά βουνά της Αλελληλιάς που εμφανίζονται στην ταινία. Οι σκηνοθέτες και οι σχεδιαστές της ταινίας ανέφεραν ότι έδιναν έμπνευση για τους πλωτούς βράχους από τα βουνά από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στην επαρχία Χουνάν.
ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ Η διάμετρος φθάνει τα 500 χιλιόμετρα και οι επιστήμονες λένε ότι τον προκάλεσε ένα ουράνιο σώμα, μια αστροβολίδα, που είχε διάμετρο περίπου 40 χιλιόμετρα.
Μια μυστηριώδης υποθαλάσσια λεκάνη στα ανοιχτά των ακτών της Ινδίας είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ποτέ υπάρξει στη Γη από πτώση ουράνιου σώματος, πολύ μεγαλύτερος από τον κρατήρα στο Γιουκατάν του Μεξικού. Και αν οι επιστήμονες που τον ανακάλυψαν έχουν δίκιο, τότε ίσως είναι υπεύθυνος για την μαζική εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν 65 εκατ. χρόνια... Κρύβει τα απομεινάρια μεγάλης καταστροφής που συνέβη πριν από εκατομμύρια χρόνια. «Κανείς στη Γη δεν έχει ξαναδεί τέτοιο πράγμα», αναφώνησαν οι επιστήμονες που πριν από λίγο καιρό ανακάλυψαν έναν τεράστιο υποθαλάσσιο κρατήρα στην Ινδία. «Η αστροβολίδα που τον δημιούργησε ίσως να εξαφάνισε τους δεινοσαύρους και όχι ο αστεροειδής που έπεσε στο Μεξικό...». Σε μια υποθαλάσσια λεκάνη, στα δυτικά της Ινδίας, ίσως να κρύβονται τα απομεινάρια ενός ιδιαίτερα καταστροφικού γεγονότος που συνέβη πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, προκαλώντας μαζικό αφανισμό ειδών, συμπεριλαμβανομένων (κατά μια εκδοχή) και των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν στον πλανήτη μας. Σε αυτήν την περιοχή του Ινδικού Ωκεανού φαίνεται πως βρίσκεται ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ανακαλυφθεί ποτέ στη Γη και ο οποίος προκλήθηκε από την πτώση κάποιου μεγάλου μετεωρίτη ή αστεροειδούς. Είναι τόσο μεγάλος ώστε στις παρυφές του η διάμετρος φθάνει τα 500 χιλιόμετρα. Οι επιστήμονες λένε ότι τον προκάλεσε ένα ουράνιο σώμα, μια αστροβολίδα, που είχε διάμετρο περίπου 40 χιλιόμετρα. Αντιθέτως, ο κρατήρας στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό, ο οποίος, σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, θεωρείται υπεύθυνος για τον αφανισμό των δεινοσαύρων πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια, προκλήθηκε από ουράνιο σώμα που η διάμετρός του ήταν από 8 έως 10 χιλιόμετρα. «Ανάφλεξη» ηφαιστείων. Οι επιστήμονες που μελέτησαν την υποθαλάσσια λεκάνη Σίβα, στα δυτικά της Ινδίας, θεωρούν ότι το ουράνιο σώμα που έπεσε στην περιοχή αυτή πυροδότησε κατακλυσμιαίες γεωλογικές διεργασίες, ανάμεσα στις οποίες και η «ανάφλεξη» των κοντινών ηφαιστείων του Ντεκάν, που φαίνεται ότι διέσπειραν στην ατμόσφαιρα ασύλληπτες ποσότητες ηφαιστειακού υλικού και αερίων αλλάζοντας σε μεγάλο βαθμό το κλίμα του πλανήτη. Επίσης, ο τεράστιος αυτός υποθαλάσσιος κρατήρας είχε ως αποτέλεσμα, όπως λένε οι ειδικοί, να διαχωρίσει το νησιώτικο σύμπλεγμα των Σεϋχελών από την ινδική τεκτονική πλάκα και να τις στείλει χιλιόμετρα πιο νοτιοδυτικά, κοντά στην Αφρική. Ο Σανκάρ Τσατερτζί από την Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τέξας και η ερευνητική του ομάδα υποστηρίζουν ότι η πρόσκρουση του ουρανίου σώματος ήταν τόσο σφοδρή ώστε στο σημείο που έπεσε εξαέρωσε τον φλοιό της γης, επιτρέποντας σε καυτό υλικό από τον μανδύα να εισχωρήσει και να αναπληρώσει τα λειωμένα πετρώματα που εκσφενδονίστηκαν προς κάθε κατεύθυνση. Τα γεωλογικά ευρήματα. Παρουσιάζοντας πριν από λίγες μέρες τα αποτελέσματα της επιτόπιας έρευνάς τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Γεωλογικής Εταιρείας στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, οι ειδικοί ανέφεραν ότι τα γεωλογικά ευρήματα που πιστοποιούν την ύπαρξη του κρατήρα, αλλά και τις επιπτώσεις που προκάλεσε η δημιουργία του, είναι συγκλονιστικά. Ο εξωτερικός δακτύλιος του κρατήρα Σίβα έχει διάμετρο περίπου 500 χιλιόμετρα και ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται βυθισμένο κάτω από την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Δυτικής Ινδίας. Στα σημεία όμως που είναι ορατός, ο κρατήρας είναι διάσπαρτος από ψηλούς γκρεμούς, ενεργά ρήγματα και καυτές πηγές. Στην περιοχή του κρατήρα οι ειδικοί εντόπισαν συμπιεσμένες δομές από χαλαζία και γυαλί και θεωρούν ότι αυτές δημιουργήθηκαν από την ξαφνική πίεση που δέχτηκαν λόγω πρόσκρουσης της αστροβολίδας. Υπήρχε επίσης η λεγόμενη «ανωμαλία του ιριδίου». Το ιρίδιο είναι ένα σπανιότατο μέταλλο που ανήκει στα πλατινοειδή και υπάρχει σε απειροελάχιστες ποσότητες στον πλανήτη μας. Αντιθέτως, υπάρχει στο Διάστημα. Όταν οι επιστήμονες εξετάζουν τη στρωματογραφία του εδάφους μιας περιοχής, μπορεί να ανιχνεύουν μικροποσότητες ιριδίου ανάλογα και με τη χρονική περίοδο που σχηματίστηκε το κάθε στρώμα εδάφους. Όταν όμως ξαφνικά σε κάποιο στρώμα ανιχνεύονται μεγαλύτερες ποσότητες ιριδίου, τότε θεωρείται ότι ο εμπλουτισμός της περιοχής από το σπάνιο μέταλλο προήλθε από κάποια εξωγενή πηγή.
Από εκρήξεις ηφαιστείων ο αφανισμός των δεινοσαύρων. Η θεωρία για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων από «εξωγήινους επισκέπτες» διατυπώθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1980 από τον φυσικό Λούις Ουόλτερ Αλβάρεζ, ο οποίος υποστήριξε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η αφθονία του ιριδίου που έχει ανευρεθεί στα γεωλογικά στρώματα του Μεξικού. Αργότερα ο γεωφυσικός Γκλεν Πένφιλντ, ανακάλυψε την ύπαρξη του μεγάλου κρατήρα στη χερσόνησο Γιουκατάν που προκλήθηκε από πτώση μετεωρίτη και η οποία υπολογίστηκε ότι συνέβη πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια την εποχή της εξαφάνισης των δεινοσαύρων. Νεώτερες έρευνες ωστόσο υποστήριξαν ότι ο αφανισμός των ειδών που σημειώθηκε παρασύροντας μαζί και τους δεινοσαύρους, προκλήθηκε εξαιτίας ηφαιστειακής δράσης. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον των ΗΠΑ ανέφεραν στο πλαίσιο παλαιότερου συνεδρίου της Αμερικανικής Γεωφυσικής Εταιρείας ότι μια σειρά από τεράστιες ηφαιστειακές εκρήξεις στην περιοχή της σημερινής Ινδίας (Ντεκάν), από 67 έως 63 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα διέσπειραν στην ατμόσφαιρα τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του θείου, ενώ οι εναποθέσεις καυτής λάβας κάλυψαν μια έκταση 1,5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στην επιφάνεια της Γης.
Dead sea H Νεκρά θάλασσα Η θάλασσα στο χαμηλότερο σημείο του πλανήτη.
Η Νεκρά θάλασσα ή Αλμυρή θάλασσα, ή Θάλασσα Αραβά, κατά την Παλαιά Διαθήκη, ή Μπαχρ Λουτ (= θάλασσα του Λωτ) κατά τους Άραβες, ή Ασφαλτίτις λίμνη κατά τους αρχαίους Έλληνες, ονομάζεται η μεγάλη λίμνη με αλμυρό νερό που βρίσκεται στα σύνορα Ιορδανίας και Ισραήλ. Έχει μήκος, από Β. προς Ν., 77 χλμ. και μέγιστο πλάτος 16 χλμ. Η επιφάνειά της βρίσκεται περίπου 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου, (αρνητικό υψόμετρο), κάτι που τη κάνει το χαμηλότερο σημείο επιφάνειας στην ηπειρωτική Γη, ενώ παρατηρείται σημαντική πτώση του επιπέδου στάθμης της, περίπου 1 μέτρο το χρόνο, κυρίως εξαιτίας της μείωσης των απορροών του Ιορδάνη ποταμού, αλλά και της έντονης ανθρώπινης δραστηριότητας.
Η ονομασία της λίμνης ως Νεκρά θάλασσα όπως την αναφέρει και ο Παυσανίας, οφείλεται στη υψηλότατη περιεκτικότητα αλατιού που έχει σαν αποτέλεσμα την παντελή έλλειψη ζωής και στα «βαριά κύματα» που δύσκολα δημιουργούνται. Τούτο βέβαια οφείλεται στο ότι περιέχει μεγάλες ποσότητες διαλυμένων ανόργανων στερεών ουσιών (χλώριο, νάτριο, μαγνήσιο, κάλιο, θειώδες οξύ), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιβιώσει κανείς μικροσκοπικός οργανισμός. Περιέχει αλάτι (χλωριούχο νάτριο - NaCl) σε ποσοστό 24%, δηλαδή μέχρι και δέκα φορές περισσότερο από το νερό της θάλασσας.
Στις όχθες της βρίσκονται δυο μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, μια στο Ισραήλ και μια στην Ιορδανία, οι οποίες εκμεταλλεύονται τα άλατα της λίμνης και παράγουν μαγνήσιο, καθώς και λιπάσματα βασισμένα σε κάλιο και άλλα προϊόντα. Έτσι η Νεκρά Θάλασσα δίνει ζωή σε ένα κατά βάση έρημο τόπο.
Η ύπαρξη αλατιού στη Νεκρά Θάλασσα οφείλεται στο γεγονός ότι όταν στα Αρχαία Χρόνια η στάθμη του νερού ήταν πολύ πιο πάνω από την τωρινή και με την πάροδο πολλών χρόνων και με την εξάτμιση η αφαλάτωση οδήγησε σε μεγάλα ποσοστά αλατιού (24%) κάτι που κάνει και την επιπλευσιμότητά της πολύ 'βαριά'. Αυτή η διαδικασία με την πάροδο των χρόνων έχει την ονομασία (όπως δόθηκε από τους επιστήμονες) Νόρεμ Ούστρουμ που σημαίνει "Αυξημένος Περιαλατισμός'
Στην παραλία της Νεκράς Θάλασσας υπάρχουν αρκετές ξενοδοχειακές μονάδες και μοτέλ και μπαράκια, δεδομένου ότι η εμπειρία της κολύμβησης εκεί είναι μοναδική. Λόγω των περιεχομένων αλάτων, το νερό της έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό της θάλασσας, που φθάνει περίπου το 1,162, συνεπώς μεγαλύτερη άνωση, μεγαλύτερη πλευστότητα, έτσι που μπορεί κανείς να επιπλέει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Κατά την Παλαιά Διαθήκη, τόσο η λίμνη αυτή όσο και η απόκρημνη κοιλάδα πέριξ αυτής ονομάζονται ομοίως Αραβά (θάλασσα Αραβά, κοιλάδα Αραβά).
Aurora borealis Σέλας Από τα ομορφότερα ουράνια φαινόμενα.
Το Σέλας είναι το φωτεινό ουράνιο φαινόμενο που λαμβάνει μέρος στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης, αλλά και στις ατμόσφαιρες άλλων πλανητών. Ονομάζεται και Πολικό Σέλας καθώς παρατηρείται κυρίως στις πολικές περιοχές τόσο στο Βόρειο όσο και στο Νότιο Ημισφαίριο, αποκαλούμενο ανάλογα Βόρειο Σέλας και Νότιο Σέλας. Το φαινόμενο αυτό είναι από τα ωραιότερα που προσφέρει η Φύση σε ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, με αιφνίδιες εμφανίσεις και με γρήγορες σχετικά μεταμορφώσεις. Η εμφάνιση του Σέλαος, αν και πολύ σπάνια για παραμεσόγειες χώρες, κίνησε το ενδιαφέρον των ανθρώπων από την αρχαιότητα και ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες. Πρώτος επιστημονικά παρατηρητής του φαινομένου φέρεται ο Αριστοτέλης που όπως αναφέρει στα Μετεωρολογικά του (Α',5): «Φαίνεται δέ ποτε συνιστάμενα νύκτωρ αἰθρίας οὔσης πολλὰ φάσματα ἐν τῷ οὐρανῷ..., ἡμέρας μὲν οὖν ὁ ἥλιος κωλύει, νυκτὸς δ' ἔξω τοῦ φοινικοῦ (δηλαδή του ιώδους), τὰ ἄλλα δι' ὁμόχροιαν οὐ φαίνεται», που σημαίνει ότι πρέπει να είχε παρατηρήσει έντονα το φαινόμενο του Σέλαος κατά τη διάρκεια αίθριας νύκτας. Η φωτοβολία της ατμόσφαιρας, πάντα κατά τον Αριστοτέλη, δεν είναι ομοιογενής αλλά τα φάσματα του φαινομένου αυτού παρουσιάζουν χάσματα. Και είναι εκείνα που παρουσιάζουν ακριβώς το Σέλας ως κυματίζουσες «ουράνιες κουρτίνες» ή «ουράνιες μπαλαρίνες», όπως χαρακτηρίζεται το φαινόμενο από τους σύγχρονους παρατηρητές. Τέτοια φαινόμενα, τα οποία γενικά ονομάζονται aurorae, δημιουργούνται από τη σύγκρουση φορτισμένων σωματιδίων, κυρίως ηλεκτρονίων αλλά και πρωτονίων, προερχόμενα από το διάστημα που παγιδεύονται στο μαγνητικό πεδίο της Γης.
Το Σέλας, τόσο το Βόρειο όσο και το Νότιο, παρατηρείται συχνότερα κατά μήκος ζώνης της οποίας το κέντρο απέχει από τους πόλους περίπου 10 μοίρες, ενώ ακριβώς πάνω από τους πόλους εμφανίζεται πολύ αραιότερα. Το κέντρο π.χ. της ζώνης εμφάνισης του Βόρειου Σέλαος βρίσκεται κοντά στη βορειοδυτική ακτή της Γροιλανδίας και άρα πιο κοντά στην Αμερικανική ήπειρο παρά στην Ευρώπη και αυτό γιατί η ζώνη αυτή εκτείνεται μέχρι γεωγραφικό πλάτος 57 περίπου μοιρών προς τον Καναδά, ενώ μέχρι 77 στην Ευρώπη. Έτσι όσο νοτιότερα απομακρυνόμαστε από αυτή τη ζώνη τόσο σπανιότερη γίνεται και η εμφάνιση του φαινομένου.
Επικρατέστερο χρώμα του Σέλαος είναι γενικά το λευκό. Όταν όμως παρατηρείται χρωματισμένο, τότε το κόκκινο επικρατεί στο χαμηλότερο άκρο των ακτίνων που πέφτουν κάθετα, το πράσινο στο ανώτερο και μεταξύ αυτών το κίτρινο που γρήγορα εξαφανίζεται. Από τη φασματοσκοπική ανάλυση του φωτός των Σελάων παρατηρήθηκαν εντός του φάσματος αυτών 150 γραμμές από τις οποίες η φωτεινότερη και σταθερότερη ανήκει στο στοιχείο κρυπτόν ως και στο οξυγόνο και στο άζωτο. Μέχρι την 10ετία του '50 υπήρχαν μόνο θεωρίες περί της αιτίας της δημιουργίας του όχι όμως και μακριά από την πραγματικότητα. Επικρατέστερη θεωρία ήταν εκείνη του Αρένιους όπου το Σέλας προέρχεται από ακτινοβολούμενο από τον Ήλιο κονιορτό από σώματα αρνητικά ηλεκτρισμένα τα οποία κατά την είσοδό τους στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας προκαλούν φωτεινά φαινόμενα ανάλογα με εκείνα που παρατηρούνται στους σωλήνες Kρούκς. Με την εξέλιξη όμως των επιστημών και των μέσων έρευνας η δεσπόζουσα θεωρία που αποδείχθηκε και πειραματικά είναι ότι γενεσιουργός αιτία καθίσταται ο βομβαρδισμός των υψηλών ατμοσφαιρικών στρωμάτων από ηλεκτρόνια που προέρχονται από τη συνεχή ροή φορτισμένων σωματίων από τον Ήλιο, που ονομάζεται ηλιακός άνεμος. Η πλειονότητα των φορτισμένων αυτών σωματίων, που είναι κυρίως πυρήνες υδρογόνου και ηλεκτρόνια, εκτρέπονται από το μαγνητικό πεδίο της Γης. Ωστόσο σημαντικό μέρος τους εισχωρεί στη γήινη μαγνητόσφαιρα, όπου επιταχύνεται σε μεγάλες ενέργειες από ηλεκτρομαγνητικά πεδία κατά τη διάρκεια μαγνητικών καταιγίδων. Ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας και μικρής γωνίας κλίσης ως προς τις μαγνητικές γραμμές φτάνουν μέχρι την ανώτερη ατμόσφαιρα, όπου διεγείρουν άτομα οξυγόνου και αζώτου. Η διέγερση επιτελείται με την μετατόπιση των ηλεκτρονίων αυτών των ατόμων σε ανώτερες ενεργειακές στοιβάδες, όπου όμως δεν μπορούν να παραμείνουν για πολύ. Με την επάνοδο στην αρχική τους κατάσταση εκπέμπουν την περίσσεια ενέργειας με τη μορφή φωτός. Το χρώμα του φωτός εξαρτάται από το είδος του ατόμου που διεγείρεται και από την ενεργειακή διαφορά των στοιβάδων διέγερσης και ηρεμίας των ηλεκτρονίων του ατόμου.
Στα σύγχρονα πειράματα εκτός εκείνο του καθηγητή Storner του Πανεπιστημίου του Όσλο που κατασκεύασε ειδική συσκευή για την απόδειξη της επικρατέστερης θεωρίας, το 1958 τότε που ακόμα δεν είχαν απαγορευθεί οι πυρηνικές δοκιμές, σχεδιάστηκε ένα πείραμα ακριβώς με χρήση τριών πυρηνικών εκρήξεων. Συγκεκριμένα το έτος εκείνο εκτοξεύθηκαν σε ύψος 500 χλμ. τρεις μικρές ατομικές βόμβες στο Νότιο Ατλαντικό ωκεανό στα γεωγραφικά πλάτη (νότια) 38° και 50°. Αμέσως μετά τις εκρήξεις και σε χρόνο μόλις ενός πρώτου λεπτού της ώρας εμφανίσθηκε στο βόρειο ημισφαίριο, σε προκαθορισμένα γεωγραφικά πλάτη, άλλο Σέλας, που σήμαινε πως τα ηλεκτρόνια της έκρηξης, μετά από ένα ταχύτατο ταξίδι σε ύψος 4000 χλμ πάνω από την επιφάνεια της Γης, ξαναγύρισαν και δημιούργησαν τεχνητό Σέλας σε απόσταση πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων από το σημείο της έκρηξης. Μάλιστα δε υπολογίσθηκε πως για αρκετές ώρες τα «τεχνητά» αυτά ηλεκτρόνια ταξίδευαν μέσα στο μαγνητικό πεδίο της Γης από τον Βόρειο στο Νότιο Πόλο και από τον Νότιο στον Βόρειο εκατομμύρια φορές. Το πείραμα αυτό εξ όσων έχουν δημοσιευθεί έχει επαναληφθεί με θεαματικότερα αποτελέσματα το 1962.
Για το 2013, το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου του Όσλο οργάνωσε το STAR Project, μια ομάδα από 50 δορυφόρους σε μέγεθος συσκευασίας γάλακτος του ενός λίτρου. Οι δορυφόροι θα κινούνται σε διαφορετικά ύψη μεταξύ των 160 και 320 χιλιομέτρων, μέσα στην ιονόσφαιρα, μαζεύοντας στοιχεία και ύστερα από 3 με 8 εβδομάδες θα πέσουν στη Γη. Ο σκοπός της αποστολής είναι η μελέτη του σέλας και των μαγνητικών καταιγίδων όταν ο Ήλιος φθάσει στη μέγιστη δραστηριότητα στον 11ετή κύκλο του το 2013.
Στη λαογραφία των βορείων λαών το Σέλας ήταν επόμενο να έχει συνδεθεί με υπερβατικές ερμηνείες. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1732 ο Anders Celsius σημείωσε στο ημερολόγιό του πως το Βόρειο Σέλας ήταν τεράστια φωτιά που κατά τις πεποιθήσεις της εποχής προερχόταν από ηφαίστεια που υπάρχουν στον Β. Πόλο, από τον Θεό, για να ζεσταίνονται οι άνθρωποι. Οι Σουηδοί πίστευαν πως ήταν αντανακλάσεις από τις δάδες που κρατούσαν οι Λάπωνες ψάχνοντας τους Ταράνδους τους. Οι Φινλανδοί ότι ήταν Άγγελοι Κυρίου που κυνηγούσαν τους δαίμονες. Οι Λάπωνες έκρυβαν γυναίκες και παιδιά, σταμάταγαν τα έλκηθρα και μάζευαν τα κουδούνια για να μη γίνουν αντιληπτοί από το Σέλας και τους πάρει. Στη δυτική ακτή της Νορβηγίας οι κάτοικοι πίστευαν μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα πως το Βόρειο Σέλας είναι γριές ανύπαντρες γυναίκες στον ουρανό που χορεύουν κουνώντας τα λευκά μαντήλια τους. Πίστευαν δε πως το Σέλας ερχόταν για να πάρει τις ανύπαντρες γυναίκες που είχαν ήδη γεράσει! «Αυτή είναι τόσο γριά που θα ΄ρθει να τη πάρει το Σέλας», έλεγαν. Αρχαιότερα πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας ήταν η αντανάκλαση των ασπίδων που κρατούσαν οι Βαλκυρίες, που ήταν νεκρές παρθένες στον ουρανό. Με αυτό τον θρύλο φαίνεται να συνδέεται και η σκοτσέζικη έκφραση "Merry Dancers" (χαρούμενοι χορευτές), με ερωτικές όμως προεκτάσεις. Οι Εσκιμώοι πίστευαν πως είναι οι ψυχές των νεκρών που αναζητούν τους δικούς τους. Έτσι κατά τη διάρκεια του φαινομένου ούτε μιλούσαν ούτε σφύριζαν φοβούμενοι μη κατέβει το Σέλας χαμηλά και τους αρπάξει αναγνωρίζοντάς τους από τη φωνή. Αλλά και οι Ινδιάνοι της Αμερικής (Καναδά) πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας ήταν οι τεράστιες φωτιές που άναβαν τα ουράνια δαιμόνια όταν μαγείρευαν φάλαινες για να φάνε! Άλλοι ινδιάνοι (οι Φοξ) πίστευαν ότι πρόκειται για μεγάλη συνάθροιση πολεμιστών, κοντά στο Βόρειο Πόλο, όπου έβραζαν τους εχθρούς τους σε μεγάλα καζάνια. Τέλος οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας πίστευαν πως οι παλιοί πρόγονοί τους έφθασαν στο Νότιο Πόλο και παγιδεύτηκαν εκεί και τώρα ανάβουν μεγάλες φωτιές για να συνεννοηθούν με τους σημερινούς απογόνους τους για να πάνε να τους ελευθερώσουν. Κατά τον Μεσαίωνα από την εκκλησιαστική τότε εξουσία το φαινόμενο αποδίδονταν ως προμήνυμα μεγάλου κακού. Πολλές γκραβούρες της εποχής παρουσιάζουν το Σέλας ως θηρίο της κόλασης με στόχο την καταστροφή.
Paul Mauriat Το φαινόμενο της μαγείας της μουσικής.
Ο Paul Mauriat ( 4 Μαρτίου 1925 - 3 Νοεμβρίου 2006) ήταν διευθυντής της γαλλικής ορχήστρας , ηγέτης του Le Grand Orchester de Paul Mauriat , ειδικευμένος στο είδος της απάτης εύκολης ακρόασης . Είναι ο καλύτερος γνωστός στις Ηνωμένες Πολιτείες για την εξαγορά του εκατομμυρίου του " Love is Blue " του André Popp , που ήταν νούμερο 1 για 5 εβδομάδες το 1968 . Άλλες ηχογραφήσεις για τις οποίες είναι γνωστός περιλαμβάνουν το El Bimbo , "Toccata", "Αγάπη σε κάθε δωμάτιο / Même si tu revenais" και "Penelope". Βιογραφία Ο Mauriat γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μασσαλία της Γαλλίας . Ο πατέρας του ήταν ταχυδρομικός επιθεωρητής που αγαπούσε να παίζει κλασσικό πιάνο και βιολί. Ο Mauriat άρχισε να παίζει μουσική στην ηλικία των τεσσάρων και εγγράφηκε στο Conservatoire της Μασσαλίας στην ηλικία των 10 ετών, αλλά από τότε που ήταν 17 ετών, ερωτεύτηκε την τζαζ και τη λαϊκή μουσική. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου , ο Mauriat ξεκίνησε το δικό του συγκρότημα χορού και ταξίδεψε σε αίθουσες συναυλιών σε όλη την Ευρώπη. Στη δεκαετία του 1950, έγινε μουσικός σκηνοθέτης σε τουλάχιστον δύο γνωστούς Γάλλους τραγουδιστές, τον Charles Aznavour και τον Maurice Chevalier , περιοδεύοντας μαζί τους αντίστοιχα.
Το 1957, ο Mauriat κυκλοφόρησε το πρώτο EP Paul Mauriat , ένα τετραπλό κομμάτι RGM. Μεταξύ 1959-1964, ο Mauriat κατέγραψε διάφορα άλμπουμ στην δισκογραφική εταιρία Bel-Air με την επωνυμία Paul Mauriat et Son Orchester , καθώς και τα διάφορα ψευδώνυμα του Richard Audrey, του Nico Papadopoulos, του Eduardo Ruo και του Willy Twist, γεύση των ηχογραφήσεων του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Mauriat κυκλοφόρησε επίσης αρκετές ηχογραφήσεις με το Les Satellites , όπου δημιούργησε φωνητική αρμονία για τέτοιου είδους άλμπουμ όπως το Slow Rock and Twist , το 1961, το A Malypense (1962) και το Les Satellites Chantent Noel (1964).
Ο Mauriat συνέθεσε τη μουσική για αρκετές γαλλικές ταινίες soundtracks (επίσης κυκλοφόρησε στην Bel-Air), συμπεριλαμβανομένων των Un Taxi Pour Tobrouk (1961), Horace 62 (1962) και Faites Sauter La Banque (1964). Έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τον André Pascal . Το 1958 βραβεύτηκαν στο Coq d'or de Chanson Française με τον Rendez-vous au Lavandou . Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο της Del Roma , ο Mauriat έπαιζε το πρώτο του διεθνές χτύπημα με το Chariot , το οποίο έγραψε σε συνεργασία με τους φίλους Franck Pourcel (συν-συνθέτης), Jacques Plante (Γαλλικοί στίχοι) και Raymond Lefèvre (ορχήστρας). Στις Ηνωμένες Πολιτείες το τραγούδι καταγράφηκε από τον Little Peggy Marchκαι έγινε το νούμερό 1 στα διαγράμματα Billboard σε όλες τις κατηγορίες για τρεις εβδομάδες το 1963. Το 1992, το τραγούδι παρουσιάστηκε εμφανώς στην ταινία Sister Act με πρωταγωνιστή τον Whoopi Goldberg . Πιο πρόσφατα, ο Eminem περιελάμβανε ένα απόσπασμα στο τραγούδι του Guilty. Μεταξύ 1967 και 1972, έγραψε πολυάριθμα τραγούδια με τον André Pascal για τον Mireille Mathieu . Mon Crédo (1.335.000 αντίτυπα που πωλήθηκαν), Viens dans ma rue , La première étoile , Géant κ.λπ. - για να αναφέρουμε λίγα - και συνέβαλαν 130 ρυθμίσεις τραγουδιών για τον Charles Aznavour . Το 1965, ο Mauriat δημιούργησε το Le Grand Orchester de Paul Mauriat και κυκλοφόρησε εκατοντάδες ηχογραφήσεις και συλλογές μέσω της ετικέτας της Philips για τα επόμενα 28 χρόνια. Το 1994, υπέγραψε με την ιαπωνική δισκογραφική εταιρεία Pony Canyon , όπου και πάλι κατέγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και έγραψε νέες συνθέσεις. Ο Mauriat κατέγραψε πολλά από αυτά τα άλμπουμ τόσο στο Παρίσι όσο και στο Λονδίνο, χρησιμοποιώντας αρκετούς άγγλους κλασικούς μουσικούς σε αυτές τις ηχογραφήσεις.
Το 1968, το τελευταίο του άλμπουμ του 1967 έντυσε την ταινία του André Popp / Pierre Cour "L'amour est ble ble" και έγινε το νούμερο 1 στις ΗΠΑ. Το τραγούδι πέρασε πέντε εβδομάδες στην κορυφή των διαγραμμάτων. Δύο άλλοι δίσκοι ξεκίνησαν επίσης τα διαγράμματα στις ΗΠΑ - "Love in Every Room / Même si tu revenais" (ηχογραφημένα το 1965, χαρτογραφημένα το 1968) και το θέμα τίτλου από την ταινία "Chitty, Chitty, Bang, Bang" . Το "Love Is Blue" ήταν το πρώτο instrumental που έπληξε τον αριθμό 1 στα διαγράμματα Billboard από τότε που ο Tornados χτύπησε με το " Telstar " το 1962 και ο μοναδικός αμερικανικός αριθμός-ένας single που θα καταγραφεί στη Γαλλία. Η επιτυχία του τραγουδιού και το άλμπουμ στο οποίο εμφανίστηκε, Blooming Hits , τοποθέτησε τον Mauriat ως διεθνές αστέρι καταγραφής.
Το 1969 ο Mauriat ξεκίνησε την πρώτη του παγκόσμια περιοδεία με την Grand Orchestra του, επισκεπτόμενος χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Βραζιλία και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στη δεκαετία του 1970 και του 1980 ο Mauriat κυκλοφόρησε ολόκληρα άλμπουμ που έδωσαν φόρο τιμής στις μουσικές της ρίζες. Το "Paul Mauriat joue Chopin", το "Classics in the Air" (τόμος 1, 2, 3) χαρακτηρίζει την κλασσική μουσική, όπως το "Grande valse brillante" του Chopin, το "Toccata and Fugue in D Minor" του Bach και το Canon του Pachelbel το γύρισμα "Mauriat". Το φαινόμενο του Paul Mauriat στην Ιαπωνία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Είναι ο μόνος διεθνής καλλιτέχνης που έπαιξε δυο sold-out shows σε μια μέρα στη περίφημη αρένα Nippon Budokan στο Τόκιο. Για αρκετές δεκαετίες, μερικές από τις συνθέσεις του Mauriat χρησίμευαν ως μουσικά κομμάτια για σοβιετικές τηλεοπτικές εκπομπές και μικρού μήκους ταινίες, όπως το Animated Polygon (ταινία) του 1977 , "Ο κόσμος των ζώων" (V mire zhivotnykh) και "Kinopanorama", μεταξύ άλλων. Ο Mauriat αποχώρησε από την εκτέλεση το 1998. Έδωσε την τελική του εμφάνιση στο Concert Sayonara, ηχογραφημένη ζωντανά στην Οσάκα της Ιαπωνίας, αλλά η ορχήστρα του συνέχισε να περιηγείται σε όλο τον κόσμο πριν από το θάνατό του το 2006. Ο πρώην πιανίστας, ο Gilles Gambus το 2000 οδήγησε επιτυχημένες περιηγήσεις στην Ιαπωνία, την Κίνα και τη Ρωσία. Ο Gambus είχε συνεργαστεί με τον Mauriat για περισσότερα από 25 χρόνια. Το 2005, ο κλασικός καλλιτέχνης του Γαλλικού Χορν, ο Jean-Jacques Justafré διεύθυνε την ορχήστρα κατά τη διάρκεια περιοδείας της Ιαπωνίας και της Κορέας. Ο Paul Mauriat πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 2006 στο Περπινιάν της Γαλλίας, σε ηλικία 81 ετών. Μετά το θάνατό του, η Παγκόσμια Ορχήστρα Paul Mauriat έπαψε επίσης να υπάρχει.
Το σπήλαιο διαθέτει δύο σημεία εισόδου (εξού και το όνομά του «Δύο μάτια»). Αποτελεί ιδανικό προορισμό για κολυμβητές και καταδύτες, ωστόσο πρέπει να είναι κανείς αρκετά έμπειρος στις καταδύσεις. Επίσης, μπορείτε να επισκεφθείτε –αν έχετε το απαραίτητο θάρρος- και τη σπηλιά των νυχτερίδων… η οποία όπως λέει και το όνομά της αποτελεί το «σπιτικό» για χιλιάδες νυχτερίδες.
Sistema Dos Ojos Ο Dos Ojos είναι ένα πλημμυρισμένο σύστημα σπηλαίων που βρίσκεται βόρεια του Tulum , στην ακτή της Καραϊβικής της χερσονήσου Yucatán , στην πολιτεία Quintana Roo του Μεξικού . Η εξερεύνηση του Dos Ojos ξεκίνησε το 1987 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η εξεταζόμενη έκταση του σπηλαιώδους συστήματος είναι 82 χιλιόμετρα (51 μίλια) και υπάρχουν 28 γνωστές είσοδοι καταβόθρων , οι οποίες τοπικά ονομάζονται cenotes . Το Dos Ojos βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό παράλληλο και βόρεια του σπηλαίου του Sac Actun . Ο Dos Ojos ανήκει στρία μεγαλύτερα υποθαλάσσια σπηλαιώδη συστήματα στον κόσμο και περιέχει το βαθύτερο γνωστό πέρασμα του σπηλαίου στο Quintana Roo με βάθος 119,1 μέτρα (391 πόδια) στο "The Pit" που ανακαλύφθηκε το 1996 από εξερευνητές σπηλαίων που ήρθαν σε όλη τη διαδρομή από την κύρια είσοδο περίπου 1.500 μέτρα (4.900 ft ) Μακριά. Τα βαθιά περάσματα περιλαμβάνουν το "Wakulla Room", το πέρασμα πέρα από την κύρια βάση (BMB), το δωμάτιο του Jill και το πέρασμα της επόμενης γενιάς. Τον Αύγουστο του 2012 ανακαλύφτηκε ότι το Dos Ojos συνδεόταν μέσω ενός στενού διαδρόμου προς το Sistema Sac Actun. Το Μάρτιο του 2014, το συνολικό μήκος που ερευνήθηκε ήταν 319 μέτρα.
Το όνομα Dos Ojos αναφέρεται σε δύο γειτονικά cenotes που συνδέονται σε μια πολύ μεγάλη ζώνη σπηλαίων που μοιράζονται μεταξύ τους. Αυτά τα δύο cenotes φαίνονται σαν δύο μεγάλα μάτια στο υπόγειο. Η αρχική εξερεύνηση του σπηλαίου άρχισε μέσω αυτών των cenotes. Το υποβρύχιο σπήλαιο Dos Ojos παρουσιάστηκε σε μια ταινία IMAX του 2002 , Journey Into Amazing Caves , και το 2006 στο BBC / Discovery Channel σειράς Planet Earth . Τμήματα της ταινίας του Χόλιγουντ το 2005 Το σπήλαιο γυρίστηκε στο σύστημα σπηλαίων Dos Ojos.
Η θερμοκρασία του νερού είναι 25 ° C ή 77 ° F καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους και το μέγιστο βάθος κοντά στο Dos Ojos cenotes είναι περίπου 10 μέτρα (33 πόδια). Το νερό είναι εξαιρετικά διαυγές ως αποτέλεσμα του βρόχινου νερού που περνάει μέσω των ασβεστολιθηκών πετρωμάτων και υπάρχει πολύ μικρή ανάπτυξη του εδάφους στην περιοχή αυτή, αφού ο ασβεστόλιθος είναι πολύ καθαρός.
Η μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου Η πυραμίδα του Χέοπα
Η Πυραμίδα του Χέοπα (επίσης γνωστή ως η Μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας ή Μεγάλη Πυραμίδα) είναι η αρχαιότερη και η μεγαλύτερη από τις τρεις πυραμίδες της Νεκρόπολης της Γκίζας, η οποία συνορεύει με τη σύγχρονη πόλη της Γκίζας στην Αίγυπτο. Είναι το αρχαιότερο από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, και το μόνο που σώζεται στις μέρες μας. Με βάση μία εγχάραξη σε έναν εσωτερικό θάλαμο της πυραμίδας που ονομάζει μια ομάδα εργασίας, και μία αναφορά στον φαραώ της 4ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου Χέοπα, οι αιγυπτιολόγοι πιστεύουν ότι η πυραμίδα χτίστηκε σαν τάφος σε διάστημα 10 με 20 χρόνων, και ολοκληρώθηκε περίπου το 2560 π. Χ. Αρχικά με ύψος 146,5 μέτρα (481 πόδια), ήταν το ψηλότερο κτήριο του κόσμου για πάνω από 3.800 χρόνια. Αρχικά η Μεγάλη Πυραμίδα ήταν καλυμμένη με πέτρες επικάλυψης οι οποίες δημιουργούσαν μία λεία και επίπεδη επιφάνεια. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η δομή από κάτω. Σήμερα, μπορούμε να δούμε κάποιες από αυτές τις πέτρες επικάλυψης σκορπισμένες γύρω από τη βάση της πυραμίδας. Υπάρχουν πολλές επιστημονικές και εναλλακτικές θεωρίες για το πώς κατασκευάστηκε η πυραμίδα. Οι πιο αποδεκτές από αυτές διατείνονται ότι χτίστηκε με τη μετακίνηση τεράστιων λίθων από το λατομείο και την τοποθέτησή τους με σύρσιμο και ανύψωση. Υπάρχουν τρεις γνωστοί θάλαμοι μέσα στην Μεγάλη Πυραμίδα. Αυτός που βρίσκεται πιο χαμηλά, είναι σκαμμένος στο βραχώδες υπόστρωμα κάτω από την πυραμίδα, και είναι ημιτελής. Οι λεγόμενοι θάλαμοι της Βασίλισσας και του Βασιλιά, είναι ψηλότερα, χτισμένοι μέσα στο εσωτερικό της πυραμίδας. Η Μεγάλη Πυραμίδα είναι η μόνη γνωστή στη Αίγυπτο που έχει διαδρόμους που και κατεβαίνουν και ανεβαίνουν. Το συγκρότημα της πυραμίδας περιλαμβάνει δύο ναούς νεκρικής λατρείας προς τιμήν του Χέοπα (έναν δίπλα στην πυραμίδα και τον άλλον κοντά στον Νείλο), τρεις μικρότερες πυραμίδες για τις γυναίκες του, καθώς και μία μικρότερη πυραμίδα "δορυφόρο", έναν στεγασμένο διάδρομο που ένωνε τους δύο ναούς, και μικρότερους τάφους μασταμπάδες οι οποίοι ανήκουν σε ευγενείς και βρίσκονται γύρω από την πυραμίδα.
Ιστορία και περιγραφή Πιστεύεται ότι η πυραμίδα χτίστηκε σαν τάφος για τον φαραώ της 4ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου Χέοπα σε ένα διάστημα 20 χρόνων. Ο Βεζίρης του Χέοπα Χεμιούνου πιστεύεται από κάποιους πως είναι ο αρχιτέκτονας της Μεγάλης Πυραμίδας. Αρχικά με ύψος 146,5 μέτρα, σήμερα λόγω της διάβρωσης και της απουσίας του πυραμιδίου της, η πυραμίδα έχει ύψος 138,8 μέτρα. Κάθε πλευρά είχε μήκος 230,4 μέτρα. Η μάζα της πυραμίδας εκτιμάται στους 5,9 εκατομμύρια τόνους. Ο δε όγκος της είναι περίπου 2.500.000 κυβικά μέτρα. Βάση αυτών των υπολογισμών, το χτίσιμο της πυραμίδας σε 20 χρόνια θα απαιτούσε την τοποθέτηση 800 τόνων πέτρας κάθε μέρα. Ομοίως, καθώς εκτιμάται ότι η πυραμίδα αποτελείται από περίπου 2,3 εκατομμύρια μονόλιθους, για 20 χρόνια απαιτείται η μετακίνηση 12 μονόλιθων την ώρα, κάθε μέρα, 24 ώρες το 24ωρο. Οι πρώτες μετρήσεις ακριβείας της πυραμίδας πραγματοποιήθηκαν από τον αιγυπτιολόγο Φλάιντερς Πέτρι το 1880-82 και δημοσιεύτηκαν στο έργο Οι Πυραμίδες και οι Ναοί της Γκίζας. Όλες σχεδόν οι αναφορές είναι βασισμένες στις μετρήσεις του. Πολλές από τις εξωτερικές πέτρες επικάλυψης καθώς και μονόλιθοι από τους εσωτερικούς θαλάμους της πυραμίδας είναι ταιριασμένοι με τέτοια ακρίβεια, ώστε ο μέσος όρος του κενού στους αρμούς είναι μόνο μισό χιλιοστό. Η πυραμίδα ήταν το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο για 3.800 χρόνια, μέχρι την ολοκλήρωση (περίπου) το 1300 του κωδωνοστασίου του Καθεδρικού του Λίνκολν. Η ακρίβεια της κατασκευής της πυραμίδας είναι τέτοια, που το μήκος των τεσσάρων πλευρών έχουν μια μέση απόκλιση μεταξύ τους μόλις 58 χιλιοστών. Η βάση είναι οριζόντια και επίπεδη με απόκλιση μόλις συν πλην 15 χιλιοστών. Οι πλευρές είναι προσανατολισμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (με απόκλιση μόλις 4 πρώτων λεπτών της μοίρας (4/60 της μοίρας)) με βάση τον γεωγραφικό Βόρειο Πόλο, και όχι τον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο, ενώ οι κάθετες γωνίες της ολοκληρωμένης τετράγωνης βάσης της, έχουν ένα μέσο όρο απόκλισης από το να είναι 90 μοίρες, μόλις 12 πρώτα λεπτά της μοίρας (12/60 της μοίρας). Οι διαστάσεις του ολοκληρωμένου έργου σύμφωνα με τον Πέτρι και επόμενες μελέτες, εκτιμάται ότι αρχικά ήταν 280 αιγυπτιακοί βασιλικοί πήχεις ύψος, με μήκος πλευρών 440 πήχεις. Η αναλογία της περιμέτρου διά το ύψος είναι 1760/280, το οποίο ισούται με 2πι, με μια ακρίβεια καλύτερη από 0,05% (που αντιστοιχεί στη γνωστή προσέγγιση της τιμής του πι 22/7). Κάποιοι αιγυπτιολόγοι θεωρούν ότι αυτή η αναλογία ήταν βάση σχεδίου. Ο Βέρνερ έχει γράψει, "Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι παρόλο που οι αρχαίοι αιγύπτιοι δεν μπορούσαν να προσδιορίσουνε με ακρίβεια τη τιμή του πι, στην πράξη το χρησιμοποιούσαν". Ο Πέτρι, συγγραφέας του Πυραμίδες και Ναοί της Γκίζας είχε συμπεράνει: "…αλλά αυτές οι αναλογίες των εμβαδών και των αναλογιών των τόξων είναι τόσο συστηματικές, που θα πρέπει να τις αποδώσουμε στο σχεδιασμό των κατασκευαστών". Άλλοι έχουν επιχειρηματολογήσει ότι οι αρχαίοι αιγύπτιοι δεν είχαν καμία γνώση του αριθμού πι και δεν θα μπορούσαν να τον είχαν περιλάβει στο σχεδιασμό των κτηρίων τους. Πιστεύουν ότι η παρατηρούμενη γωνία κλίσης της πυραμίδας μπορεί να έχει βασιστεί απλώς και μόνο στην επιλογή μιας προεπιλεγμένης γωνίας κλίσης, χωρίς να έχουν λάβει υπόψην τα συνολικά μεγέθη και οι αναλογίες του τελειωμένου κτηρίου.
Εκτιμάται ότι η Μεγάλη Πυραμίδα αποτελείται από περίπου 2,3 εκατομμύρια μονόλιθους από ασβεστόλιθο, οι περισσότεροι από τους οποίους θεωρείται ότι μετακινήθηκαν από κοντινά ορυχεία. Ο ασβεστόλιθος της Τούρα ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για την εξωτερική επικάλυψη, έχει εξορυχθεί από την απέναντι όχθη του ποταμού. Οι μεγαλύτεροι γρανιτένιοι μονόλιθοι στην πυραμίδα έχουν βρεθεί στο θάλαμο "του Βασιλιά", και ζυγίζουν από 25 μέχρι 80 τόνους, και έχουν μεταφερθεί από το Ασσουάν, το οποίο βρίσκεται 800 χιλιόμετρα μακριά. Οι αιγύπτιοι έκοβαν τα κομμάτια του βράχου στο ορυχείο με το να τοποθετούν ξύλινες σφήνες στο βράχο τις οποίες μετά μούλιαζαν με νερό. Καθώς αυτές το απορροφούσαν, διαστελλόταν, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ρωγμές στο βράχο. Όταν έκοβαν τα κομμάτια του βράχου, τα μετέφεραν μέσω του Νείλου στην πυραμίδα. Εκτιμάται ότι για το χτίσιμο της πυραμίδας χρησιμοποιήθηκαν 5,5 εκατομμύρια τόνοι ασβεστόλιθου, 8.000 τόνοι γρανίτη (φερμένοι από το Ασσουαν), και 500.000 τόνοι ασβεστοκονιάματος. Πέτρα επικάλυψης. Μετά την ολοκλήρωσή της, η Μεγάλη Πυραμίδα καλύφθηκε με πέτρες επικάλυψης λευκού ασβεστόλιθου λειασμένων στην εντέλεια. Αυτές είχαν προετοιμαστεί σε μια κλίση 5 ½ παλάμες (του αρχαίου αιγυπτιακού μετρικού συστήματος), ώστε να επιτευχθούν οι επιθυμητές διαστάσεις. Αυτό που σήμερα είναι ορατό είναι η δομή κάτω από αυτήν την επικάλυψη. Το 1300 μ.Χ. ένας καταστροφικός σεισμός χαλάρωσε πολλές από τις πέτρες επικάλυψης, οι οποίες κατόπιν αφαιρέθηκαν το 1356 από το Σουλτάνο της δυναστείας Μπάχρι An-Nasir Nasir-ad-Din al-Hasan, προκειμένου να χτιστούν τζαμιά και φρούρια στο γειτονικό Κάιρο. Σήμερα μπορεί να δει κανείς αυτές τις πέτρες ως μέρη αυτών των κτηρίων. Κατοπινοί εξερευνητές αναφέρουν τεράστιες στοίβες από εξωτερικές πέτρες που είχαν καταρρεύσει, οι οποίες μετέπειτα απομακρύνθηκαν κατά τις εργασίες ανασκαφών στο χώρο. Ακόμα και έτσι, κάποιες από τις πέτρες επικάλυψης υπάρχουν ακόμα και σήμερα in situ γύρω από τη βάση της πυραμίδας, και στις οποίες μπορούμε να παρατηρήσουμε την ακρίβεια της δουλειάς τους, η οποία έχει καταγραφεί ανά τους αιώνες. Ο Πέτρι ανακάλυψε μια διαφοροποίηση μεταξύ της κλίσης της εσωτερικής δομής της πυραμίδας και της επικάλυψης, της τάξης των 193 ± 25 εκατοστών. Σαν εξήγηση πρότεινε ότι μετά την κατασκευή της εσωτερικής δομής έγινε επαναπροσδιορισμός του προσανατολισμού προς το βορά, αλλά ο υπολογισμός ήταν λάθος, και η επικάλυψη φτιάχτηκε με διαφορετικό προσανατολισμό. Ο Πέτρι σχολίασε την ακρίβεια των πετρών της επικάλυψης ως "ισάξια του έργου ενός οπτικού, παρά μόνο σε κλίμακα εκταρίων" και επίσης, "το να τοποθετηθούν οι πέτρες με αυτήν την ακρίβεια επαφής θα αποτελούσε προσεκτική εργασία. Αλλά το να επιτευχθεί αυτό με τσιμέντο στους αρμούς, μοιάζει σχεδόν αδύνατον". Έχει προταθεί ότι το ασβεστοκονίαμα (το "τσιμέντο" του Πέτρι) ήταν αυτό που επέτρεψε την πραγματοποίηση του φαινομενικά αδύνατου έργου, παρέχοντας στους κατασκευαστές ένα υπόστρωμα για να τοποθετήσουν με ακρίβεια τις πέτρες. Θεωρίες για την κατασκευή Σφραγίδα από πηλό η οποία φέρει το όνομα του Χέοπα, από τη Μεγάλη Πυραμίδα. Μουσείο του Λούβρου. Για τις τεχνικές κατασκευής της πυραμίδας έχουν προταθεί πολλές, και συχνά αντικρουόμενες, θεωρίες. Πολλές διαφωνούν με το αν οι λίθοι σύρθηκαν, ανυψώθηκαν, ή καν μετακυλίστηκαν στο τόπο της κατασκευής. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι για την κατασκευή χρησιμοποιήθηκαν σκλάβοι, αλλά σύγχρονες ανακαλύψεις σε καταυλισμούς εργατών στην Γκίζα, υποδηλώνουν ότι η πυραμίδα χτίστηκε από δεκάδες χιλιάδων εξειδικευμένων εργατών. Ο Βέρνερ υπέθεσε ότι το εργατικό δυναμικό ήταν οργανωμένο ιεραρχικά σε δύο ομίλους των 100.000 ανδρών, οι οποίες ήταν χωρισμένες σε 5 zaa ή phyle των 20.000 ανδρών, οι οποίες διαχωρίζονταν παραπέρα ανάλογα με τις ειδικότητες των εργατών. Ένα μυστήριο για την κατασκευή της πυραμίδας είναι ο προγραμματισμός. Ο Τζον Ρόμερ ισχυρίζεται ότι χρησιμοποίησαν την ίδια μέθοδο με προηγούμενες και επόμενες κατασκευές, δηλαδή την τοποθέτηση των σχεδίων στο έδαφος με αναλογία 1 προς 1. Γράφει, "ένα τέτοιο διάγραμμα θα μπορούσε να δώσει την αρχιτεκτονική της πυραμίδας με τέτοια ακρίβεια, που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλα μέσα". Επίσης επιχειρηματολογεί ότι ο χρόνος κατασκευής της ήταν 14 χρόνια. Μια σύγχρονη κατασκευαστική μελέτη, σε συνεργασία με τον Μαρκ Λέχνερ και άλλους αιγυπτιολόγους, εκτιμά ότι το συνολικό εγχείρημα χρειάστηκε εργατικό δυναμικό αποτελούμενο από μέσο όρο 14.567 άτομα, και μέγιστο 40.000 άτομα. χωρίς τη χρήση τροχαλιών, του τροχού, και σιδερένια εργαλεία, με τη χρήση της μεθόδου κρίσιμης διαδρομής οι ερευνητές πρότειναν ότι Μεγάλη Πυραμίδα ολοκληρώθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος σε περίπου 10 χρόνια.
Εσωτερικό Η αρχική είσοδος της πυραμίδας βρισκόταν 17 μέτρα κάθετα από το έδαφος και 7,29 μέτρα ανατολικά από την κεντρική γραμμή της πυραμίδας. Από αυτήν την είσοδο ένας διάδρομος 0,96 μέτρων ύψος και 1,04 μέτρα πλάτος κατεβαίνει προς τα κάτω σε γωνία 26° 31'23" διά μέσω της πυραμίδας και μέχρι το βραχώδες υπόστρωμα που βρίσκεται από κάτω της. Μετά από 105,23 μέτρα ο διάδρομος, που είναι κατωφερής, γίνεται οριζόντιος και συνεχίζει για ακόμα 8,84 μέτρα καταλήγοντας στον κατώτατο θάλαμο, ο οποίος απ’ ό, τι φαίνεται είναι ημιτελής. Ο διάδρομος συνεχίζει και μετά τον νότιο τοίχο του θαλάμου. Στον θάλαμο επίσης υπάρχει ένας λάκκος σκαμμένος στο πάτωμά του. Κάποιοι αιγυπτιολόγοι ισχυρίζονται ότι αυτός ο υπόγειος θάλαμος προοριζόταν αρχικά ως ο νεκρικός θάλαμος, αλλά ο Χέοπας κατόπιν άλλαξε γνώμη, θέλοντας να κτιστεί ο θάλαμος ψηλότερα, μέσα στο εσωτερικό της πυραμίδας. Στα 28,2 μέτρα από την είσοδο, υπάρχει μια τετράγωνη οπή στην οροφή του Κατωφερούς Περάσματος. Αυτό αρχικά καλυπτόταν με πέτρινη πλάκα, και ήταν η αρχή του Ανωφερούς Περάσματος. Το Ανωφερές Πέρασμα έχει 39,3 μέτρα μήκος και έχει το ίδιο ύψος και πλάτος με το Κατωφερές Πέρασμα, ενώ έχει σχεδόν ακριβώς την ίδια κλίση. Το τέλος του φράσσεται από τρεις τεράστιους ογκόλιθους από γρανίτη, μήκους περίπου 1,5 μέτρων ο καθένας. Στην αρχή της Μεγάλης Γαλαρίας στην δεξιά μεριά υπάρχει μία εγκοπή στον τοίχο (που τώρα καλύπτεται από σύρμα). Αυτή είναι αρχή ενός κάθετου αγωγού ο οποίος διασχίζοντας ακανόνιστα την αρχιτεκτονική της πυραμίδας ενώνεται με το Κατωφερές Πέρασμα. Επίσης, στην αρχή της Μεγάλης Γαλαρίας υπάρχει ένα Οριζόντιο Πέρασμα το οποίο οδηγεί στο "Θάλαμο της Βασίλισσας". Το πέρασμα έχει 1,1 μέτρα ύψος στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του, αλλά κοντά στον θάλαμο υπάρχει ένα σκαλοπάτι στο πάτωμα, μετά το οποίο το πέρασμα έχει 1,73 μέτρα ύψος. Ο θάλαμος της Βασίλισσας Ο Θάλαμος της Βασίλισσας βρίσκεται ακριβώς στη μέση της απόστασης μεταξύ της βόρειας και της νότιας πλευράς της πυραμίδας, και έχει μήκος 5,75 μέτρα από βόρεια προς νότια, 5,23 μέτρα από ανατολικά προς δυτικά, και έχει οροφή με τριγωνική ύψους 6,23 μέτρων από το πάτωμα. Στην ανατολική μεριά του θαλάμου υπάρχει κόγχη ύψους 4,67 μέτρων. Το αρχικό βάθος της ήταν 1,04 μετρά, αλλά τυμβωρύχοι μεγάλωσαν το βάθος σκάβοντας. Στους νότιο και βόρειο τοίχους του θαλάμου υπάρχουν στενά φρεάτια, που αντίθετα με αυτά του θαλάμου του Βασιλιά τα οποία ανέρχονται από την αρχή τους, είναι οριζόντια για περίπου 2 μέτρα, πριν να έχουν τη κλίση προς τα επάνω. Το οριζόντιο μέρος σκάφτηκε το 1872 από τον Βρετανό μηχανικό Waynman Dixon, ο οποίος πίστευε ότι παρόμοια φρεάτια θα υπήρχαν και στο θάλαμο του Βασιλιά. Είχε δίκαιο, αλλά καθώς αυτά δεν συνδέονται με το εξωτερικό της πυραμίδας ή με το θάλαμο της Βασίλισσας, η χρήση τους είναι άγνωστη. Ο Ντίξον στο τέλος του αγωγού ανακάλυψε μία σφαίρα μαύρου διορίτη και ένα μπρούτζινο εργαλείο και τα δύο αγνώστου χρησιμότητας. Σήμερα εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο. Τα φρεάτια του Θαλάμου της Βασίλισσας εξερευνηθήκαν το 1992 από τον γερμανό μηχανικό Rudolf Gantenbrink με τη χρήση ενός ρομπότ-κάμερα που κατασκεύασε, το Upuaut 2. Μετά ανοδικής διαδρομής 65 μέτρων, ανακάλυψε ότι ένα από τα φρεάτια φραζόταν από "θύρες" από ασβεστόλιθο, οι οποίες είχαν δύο διαβρωμένα χάλκινα "χερούλια". Μερικά χρόνια μετά η National Geographic Society κατασκεύασε ένα παρόμοιο ρομπότ το οποίο άνοιξε μια μικρή τρύπα στην νότια πόρτα, απλώς για να ανακαλύψει ότι πίσω της. Το νότιο πέρασμα, το οποίο ήταν δύσκολο στην πρόσβαση λόγω ακανόνιστων στροφών και κλίσεων, βρέθηκε ομοίως να φράσσεται από πόρτα. Η έρευνα συνεχίστηκε το 2011 με το Πρόγραμμα Djedi. Καθώς έγινε αντιληπτό ότι η κάμερα του προγράμματος της National Geographic Society μπορούσε να δει μόνο ευθεία μπροστά, το πρόγραμμα Djedi χρησιμοποίησε κάμερα οπτικών ινών τύπου "φιδάκι, η οποία θα μπορούσε να δει από όλες τις γωνίες. Με αυτήν μπόρεσαν να διεισδύσουν την πρώτη πόρτα του νότιου φρέατος και να δούνε όλες τις πλευρές του μικρού θαλάμου που υπήρχε πίσω της. ανακάλυψαν ιερογλυφικά γραμμένα με κόκκινο χρώμα. Μπόρεσαν να διερευνήσουν και τα χάλκινα "χερούλια", τα οποία τώρα πιστεύουν ότι είχαν διακοσμητικό ρόλο. Επίσης, η πίσω πλευρά της "πόρτας" ήταν τελειωμένη και γυαλισμένη, το οποίο υποδεικνύει ότι δεν τοποθετήθηκε απλώς για να συγκρατεί τα μπάζα μακριά από το φρέαρ, αλλά μάλλον εξυπηρετούσε συγκεκριμένο σκοπό που θα μπορούσε να δει γύρω από τις γωνίες. Με αυτό ήταν σε θέση να διαπεράσουν την πρώτη πόρτα. Η Μεγάλη Στοά. Η Μεγάλη Στοά συνεχίζει στην κλίση του Ανωφερούς Περάσματος, έχει όμως ύψος 8,6 μέτρα και 46,8 μέτρα μήκος. Στην αρχή της έχει 2,06 μέτρα πλάτος, αλλά μετά από 2,29 μέτρα οι πέτρες στους τοίχους έχουν τοποθετηθεί βαθμιδωτά σαν σκαλοπάτια προς τα μέσα, κατά 7,6 εκατοστά σε κάθε πλευρά. Υπάρχουν επτά τέτοια "σκαλοπάτια", έτσι στο τέλος της η Στοά έχει 1,04 μέτρα πλάτος. Η οροφή της έχει φτιαχτεί με επίπεδες πλάκες με ελάχιστα πιο απότομη κλίση σε σχέση με το δάπεδο, έτσι ώστε κάθε πέτρα είναι ταιριασμένη σε εγκοπή στην οροφή σαν σε οδοντωτό τροχό. Ο σκοπός ήταν κάθε πέτρα να στηρίζεται στον τοίχο της Στοάς, παρά στην από κάτω πέτρα, το οποίο τελευταίο θα είχε συνέπεια η πίεση χαμηλά στη Στοά να ήταν εκτός ορίων. Στο ανώτερο άκρο της Στοάς στα δεξιά, υπάρχει μια οπή δίπλα στην οροφή η οποία είναι η αρχή τούνελ το οποίο καταλήγει στον χαμηλότερο από τους θαλάμους απορρόφησης πίεσης. Οι άλλοι παρόμοιοι θάλαμοι ανακαλύφθηκαν το 1837-8 από τους συνταγματάρχη Howard Vyse και τον John Perring, οι οποίοι έσκαψαν στοές προς τα επάνω κάνοντας χρήση εκρηκτικών. Το πάτωμα της Στοάς αποτελείται από "κράσπεδο" πλάτους 51 εκατοστών σε κάθε πλευρά, το οποίο αφήνει περιθώριο 1,04 μέτρα ανάμεσα. Στο κράσπεδο υπάρχεου 54 εγκοπές, 27 σε κάθε πλευρά, οι οποίες αντιστοιχούν σε κάθετες και οριζόντιες εγκοπές στους τοίχους της Στοάς. Η χρήση τους είναι άγνωστη, αλλά το γεγονός ότι ο κεντρικός διάδρομος έχεις το ίδιο πλάτος με το Ανωφερές Πέρασμα, έχει οδηγήσει σε εικασίες ότι στην Μεγάλη Στοά αποθηκεύονταν πέτρες, και οι εγκοπές έφεραν ξύλινους δοκούς που τις συγκρατούσαν. Στο πάνω μέρος της Στοάς υπάρχει ένα σκαλοπάτι που οδηγεί σε ένα οριζόντιο πέρασμα μήκους περίπου 1,02 μέτρα, όπου υπάρχουν τέσσερεις σχισμές, τρεις από τις οποίες μπορεί να είχαν αρχική χρήση να φέρουν γρανιτένιες πόρτες. Θραύσματα από γρανίτη τα οποία βρέθηκαν από τον Πέτρι στο Κατωφερές Πέρασμα μπορεί να προέρχονται από, τις τώρα χαμένες, αυτές πόρτες. Ο θάλαμος του Βασιλιά Ο Θάλαμος του Βασιλιά έχει 10,47 μέτρα μήκος από τα ανατολικά προς δυτικά, και 5,234 μέτρα μήκος από τα βόρεια προς νότια. Έχει επίπεδη οροφή, που βρίσκεται 5,974 μέτρα από το πάτωμα. Στους βόρειο και νότιο τοίχους 91 εκατοστά πάνω από το πάτωμα, υπάρχουν δύο στενά φρεάτια (σε ένα από το οποία είναι σήμερα εγκατεστημένο σύστημα εξαερισμού). Η χρήση αυτών των φρεατίων δεν είναι ξεκάθαρη. Μοιάζουν να είναι ευθυγραμμισμένα (να "στοχεύουν") σε άστρα ή κομμάτια του βόρειου και νότιου ουρανού, όμως ένα από αυτά έχει τεθλασμένη πορεία, κάτι που υποδηλώνει ότι δεν υπήρχε σχεδίαση να παρατηρούν τον ουρανό μέσω αυτών των φρεατίων. Οι αιγυπτιολόγοι για πολύ καιρό πίστευαν ότι τα στενά αυτά φρεάτια ήταν αεραγωγοί, για τον εξαερισμό της πυραμίδας, όμως τώρα αυτή η υπόθεση έχει ευρέως εγκαταλειφθεί, έναντι μιας άλλης θεωρίας που έχει κερδίσει έδαφος, και υποστηρίζει ότι τα φρεάτια είχαν τελετουργικό ρόλο, και σχετιζόταν με την ανάληψη της ψυχής του φαραώ στην ουράνια σφαίρα. Ο Θάλαμος του Βασιλιά είναι καλυμμένος εξολοκλήρου με γρανίτη. Πάνω από την οροφή, η οποία σχηματίζεται από εννιά επίπεδες πέτρινες πλάκες-μονόλιθους συνολικού βάρους περίπου 400 τόνων, υπάρχουν 5 θάλαμοι, γνωστοί ως θάλαμοι απορρόφησης πίεσης. Οι πρώτοι τέσσερεις έχουν επίπεδη οροφή, όπως ο θάλαμος του Βασιλιά, αλλά ο τελευταίος έχει τριγωνική οροφή. Ο Vyse υποψιάστηκε την ύπαρξη κι άλλον θαλάμων, όταν από μια ρωγμή στην οροφή του πρώτου θαλάμου πέρασε ένα καλάμι. Από τον χαμηλότερο προς τα επάνω, οι θάλαμοι είναι γνωστοί ως ο "Θάλαμος του Ντέιβισον", ο "Θάλαμος του Ουέλλινγκτόν", ο "Θάλαμος του Νέλσον, ο "Θάλαμος της Λαίδης Άρμπουθνοτ", και ο "Θάλαμος του Κάμπελ". Πιστεύεται ότι αυτοί οι θάλαμοι είχαν σκοπό να απορροφήσουν την πίεση, αποτρέποντας την οροφή του Θαλάμου του Βασιλιά να κατάρρευση υπό το βάρος της αρχιτεκτονικής της πυραμίδας από πάνω του. Καθώς αυτοί οι θάλαμοι δεν θα ήταν ορατοί ως μέρος του κτηρίου, δεν ήταν ολοκληρωμένοι από καμία άποψη, και κάποιες από τις πέτρες έχουν ακόμα τα σημάδια προετοιμασίας των χτιστών. Μία από τις πέτρες στο θάλαμο του Κάμπελ έχει ένα σημάδι, που απ’ ό, τι φαίνεται είναι το όνομα μιας ομάδας εργασίας, το οποίο είναι το μόνο στην πυραμίδα που αναφέρει το όνομα του Φαραώ Χέοπα. Η είσοδος της πυραμίδας. Το μόνο αντικείμενο μέσα στο Θάλαμο του Βασιλιά είναι μια παραλληλόγραμμη γρανιτένια σαρκοφάγος, μία γωνία της οποίας είναι σπασμένη. Η σαρκοφάγος είναι λίγο πιο μεγάλη από το Ανωφερές Πέρασμα, κάτι που υποδηλώνει ότι πρέπει να είχε τοποθετηθεί στο Θάλαμο πριν τοποθετηθεί η οροφή του. Αντίθετα από τους τοίχους του Θαλάμου οι οποίοι είναι τέλεια λειασμένοι, τα τοιχώματα της σαρκοφάγου είναι τραχιά, με σημάδια από πριόνια ορατά σε πολλά σημεία. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις τέλεια λειασμένες και διακοσμημένες σαρκοφάγους που βρέθηκαν σε άλλες πυραμίδες της ίδιας περιόδου. Ο Πέτρι υπέθεσε ότι αρχικά θα χρησιμοποιούσαν μια τέτοια σαρκοφάγο, αλλά χάθηκε στο ποτάμι στη διαδρομή βόρεια του Ασσουάν, και αυτή η σαρκοφάγος έγινε βιαστικά για να την αντικαταστήσει. Σύγχρονη είσοδος Σήμερα η τουρίστες μπαίνουν στην πυραμίδα από το Τούνελ του Ρόμπερς, το οποίο σκάψανε εργάτες υπό τον Χαλίφη Αλ Μαμούν n γύρω στο 820 μ. Χ. Το τούνελ είναι σκαμμένο ίσια στην αρχιτεκτονική της πυραμίδας για περίπου 27 μέτρα, και μετά στρίβει απότομα αριστερά συναντώντας της πέτρες που έφραζαν το Ανωφερές Πέρασμα. Μη μπορώντας να τις παρακάμψουνε, οι εργάτες σκάψανε απάνω και πίσω τους το μαλακό ασβεστόλιθο ώσπου φτάσανε στο Ανωφερές Πέρασμα. Από αυτό το σημείο υπάρχει η δυνατότητα να περάσει κανείς στο Κατωφερές Πέρασμα, αλλά συνήθως η είσοδος απαγορεύεται.
