Ice Caves Iceland Τα μαγικά σπήλαια Ice Caves στην Ισλανδία
Οι ντόπιοι τα ονομάζουν (κρυσταλλοσπήλαια), τα σπήλαια πάγου στους Ισλανδικούς παγετώνες και πρόκειται πραγματικά για ένα μαγευτικό θαύμα της φύσης.
Είναι μοναδικά για περιηγήσεις και μοναδικές εμπειρίες μέσα στον πάγο σε δύο βασικούς παγετώνες στην Ισλανδία. Στον παγετώνα Vatnajokull στη νοτιοανατολική Ισλανδία, και στο Langjokull στο South West.
Την εποχή του μεγάλου παγετώνα στην αρχή της σεζόν, μπορεί να δει κανείς αυτές τις εικόνες, σε ένα σπήλαιο που έχει την ιδιαιτερότητα να συγκεντρώνει τέφρα στην οροφή του, δημιουργώντας ένα μοναδικό παιχνίδι με τα χρώματα στο εσωτερικό του.
Αυτό το εκθαμβωτικό μπλε χρώμα του πάγου μπορεί να γίνει ορατό μόνο υπό ορισμένες περιόδους και περιστάσεις, όπως για παράδειγμα, μετά από μακρές περιόδους βροχής.
Stradivarius Τα μοναδικά βιολιά (έργα τέχνης) Στραντιβάριους.
Η ιστορία του Αντόνιο Στραντιβάρη (κατασκευαστή των βιολιών strantivarious, στραντιβάριους).
Πορτραίτο του Αντόνιο Στραντιβάρι. Όταν ο Στραντιβάρι ήταν 18 ετών πήγε να εργασθεί ως μαθητευόμενος στον κατασκευαστή βιολιών Νικολά Αμάτι. Ήταν τόσο καλός, με ασυνήθιστη επιδεξιότητα και ικανότητα , τόσο περίεργος για οτιδήποτε αφορούσε την κατασκευή βιολιού που ο δάσκαλος του τον άφησε να κατασκευάσει ένα βιολί μόνος του. Ο Στραντιβάρι άρχισε να αναπτύσσει δικές του ιδέες και σχέδια , πρωτότυπες τεχνικές και σκέψεις που τα βιολιά στραντιβάριους άρχισαν να έχουν πολλές διαφορές και αλλαγές σε σχέση με οτιδήποτε βιολί φτιάχνονταν πριν την εποχή του… Κατασκεύασε τόσο θαυμάσια μουσικά όργανα ώστε σε ηλικία 40 ετών ήταν ένας celebrity της εποχής του, πλούσιος και διάσημος αλλά εξακολούθησε να εργάζεται και να βελτιώνει την τέχνη του μέχρι την ηλικία των 93 ετών. Κατασκεύασε 1116 μουσικά όργανα στη διάρκεια της ζωής του από το 1737 εως το 1947, από αυτά περίπου 540 βιολιά, 50 βιολοντσέλα και 12 βιόλες υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας ,με υπογραφή stradivarious και θεωρούνται πολύτιμα και μυθικής αξίας.
Γιατί όμως τα στραντιβάριους είναι τόσο ακριβά βιολιά και πολύτιμα;
Με το όνομα Στραντιβάριους (Stradivarius) είναι γνωστό οποιοδήποτε από τα βιολιά (κυρίως), αλλά και τις βιόλες, βιολοντσέλα και άλλα έγχορδα μουσικά όργανα, που κατασκευάστηκαν από μέλη της οικογένειας Ιταλών τεχνιτών Στραντιβάρι (Stradivari), και ιδίως τον Αντόνιο Στραντιβάρι, κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με τη φήμη που τα συνοδεύει, η ποιότητα του ήχου τους δεν έχει ξεπεραστεί, ούτε ερμηνευθεί, ποτέ, παρότι αυτός ο ισχυρισμός αμφισβητείται. Το όνομα «Στραντιβάριους» έχει γίνει ένα υπερθετικό συνώνυμο της εξαιρετικής ποιότητας γενικότερα. Το ξύλο των Στραντιβάριους ήταν από έλατο (το άνω μέρος), ιτιά (το εσωτερικά χωρίσματα και επενδύσεις και σφεντάμι για το κάτω μέρος, τα πλάγια και τον λαιμό του οργάνου. Εικάζεται ότι αυτά τα ξύλα δέχονταν επεξεργασία με διάφορες ορυκτές ουσίες, όπως βόρακα, πυριτικό νάτριο και κάλιο, καθώς και λευκό βερνίκι (vernice bianca), ένα βερνίκι από αραβικό κόμμι, μέλι και ασπράδι του αυγού. Ο Στραντιβάρι έφτιαχνε τα όργανά του χρησιμοποιώντας εσωτερικό καλούπι, αντίθετα με τους Γάλλους αντιγραφείς του, όπως ο Βυγιώμ, που εφάρμοζε εξωτερικό καλούπι. Από τον αριθμό των καλουπιών στη σταδιοδρομία του Αντόνιο Στραντιβάρι αποδεικνύεται ότι πειραματίσθηκε με κάποιες από τις διαστάσεις των οργάνων του. Αρκετές μελέτες έχουν γίνει σχετικά με την πυκνότητα του ξύλου των κλασικών και των σύγχρονων βιολιών, και την επίδρασή της στην παραγωγή του ήχου τους.
Βιολιά Στραντιβάριους που κατασκευάστηκαν την εικοσαετία 1680-1700 μπορεί να πωλούνται για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, ή και αρκετά εκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές. Το «Molitor» του 1697, που κάποτε λεγόταν ότι ανήκε στον Μέγα Ναπολέοντα (το βέβαιο είναι ότι ανήκε σε έναν από τους στρατηγούς του, τον κόμη Γκαμπριέλ Ζαν Ζοζέφ Μολιτόρ), πουλήθηκε σε δημοπρασία το 2010 για 3.600.000 δολάρια, η μεγαλύτερη τιμή για βιολί μέχρι τότε. Ανάλογα με την κατάστασή τους, όργανα που κατασκευάστηκαν κατά τη «χρυσή περίοδο» του Στραντιβάρι, από το 1700 μέχρι περίπου το 1725, μπορεί επίσης να αξίζουν εκατομμύρια δολάρια. Το 2011 το βιολί «Lady Blunt» του 1721, που διατηρείται σε άριστη κατάσταση, πωλήθηκε για 9,8 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας (πήρε το όνομά του από την εγγονή του Λόρδου Βύρωνα Ανν Μπλαντ, που το κατείχε επί 30 χρόνια). Το περιοδικό Vice ανέφερε τον Μάιο του 2013 ότι «τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται αμοιβαία επενδυτικά κεφάλαια για Στραντιβάριους, ωθώντας τις ήδη αστρονομικές τιμές τους ακόμα ψηλότερα.
Πάνω από όλα, τα όργανα Στραντιβάριους είναι διάσημα για την ποιότητα του ήχου που παράγουν. Ωστόσο, τα πολλά τυφλά πειράματα, από το 1817 μέχρι σήμερα, δεν εντόπισαν ποτέ κάποια διαφορά στον ήχο ανάμεσα στα βιολιά του Στραντιβάρι και σε βιολιά υψηλής ποιότητας άλλων εποχών και κατασκευαστών, ούτε και η ακουστική τους ανάλυση εντόπισε διαφορά. Σε μία δοκιμή το 2009 ο Βρετανός βιολιστής Μάθιου Τράσλερ έπαιξε το δικό του Στραντιβάριους του 1711, αξίας σχεδόν 2 εκατομμυρίων ευρώ, και 4 σύγχρονα βιολιά του Ελβετού κατασκευαστή Michael Rhonheimer. Το ένα Rhonheimer, κατασκευασμένο με ξύλο κατεργασμένο με μύκητες από τον ερευνητή στα Ελβετικά Ομοσπονδιακά Εργαστήρια Επιστήμης και Τεχνολογίας των Υλικών Φράνσις Σβάρτσε, απέσπασε τις 90 από τις 180 ψήφους για τον καλύτερο τόνο, ενώ το Στραντιβάριους ήρθε δεύτερο με μόλις 39 ψήφους. Ωστόσο, η πλειονότητα (113) των ακροατών ταυτοποίησε λανθασμένα το βιολί που ήρθε πρώτο ως το Στραντιβάριους.
Παρότι πολλοί παγκοσμίου κλάσεως σολίστες, όπως ο Λεωνίδας Καβάκος, παίζουν βιολιά του Αντόνιο Στραντιβάρι, υπάρχουν αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Π.χ. ο Γερμανός βιολιστής Κρίστιαν Τέτσλαφ έπαιζε παλαιότερα ένα «αρκετά διάσημο Στραντιβάριους», αλλά το άλλαξε με ένα βιολί Greiner του 2002 και δηλώνει ότι ο ακροατής δεν μπορεί να διακρίνει ότι το όργανό του είναι σύγχρονο. Το θεωρεί εξαιρετικό για να παίζει Μπαχ και καλύτερο από Στραντιβάριους για τα μεγάλα ρομαντικά και μεταγενέστερα (του 20ού αιώνα) κοντσέρτα. Παρ' όλα αυτά, αρκετοί επιμένουν ότι τα καλύτερα από τα Στραντιβάριους διαθέτουν μοναδικά σημεία ανωτερότητας. Διάφορες απόπειρες έχουν γίνει για την εξήγηση αυτών των υποτιθέμενων ιδιοτήτων, αλλά τα περισσότερα αποτελέσματα υπήρξαν αποτυχημένα ή διφορούμενα. Πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί (και ανασκευαστεί) ανά τους αιώνες, όπως ότι το ξύλο τους είχε αποσπασθεί από παλαιούς καθεδρικούς ναούς. Η δενδροχρονολόγηση (προσδιορισμός της εποχής κατασκευής από τους δακτυλίους των κορμών των δέντρων) απέδειξε το εσφαλμένο αυτής της θεωρίας. Μία νεότερη θεωρία αποδίδει την ποιότητα στο υψηλότερης πυκνότητας ξύλο, που οφείλεται στη μειωμένη ανάπτυξη των δένδρων κατά την παγκοσμίως ψυχρή περίοδο, τη «Μικρή Εποχή των Παγετώνων» που συνδέεται με ασυνήθιστα μικρή ηλιακή δραστηριότητα, το λεγόμενο Ελάχιστο Μώντερ, από το 1645 ως το 1750 περίπου. Δύο ερευνητές, ο δενδροχρονολόγος του Πανεπιστημίου του Τενεσί Henri Grissino-Mayer και ο κλιματολόγος Lloyd Burckle του Πανεπιστημίου Κολούμπια, δημοσίευσαν στο περιοδικό Dendrochronologia τα συμπεράσματά τους υπέρ της παραπάνω θεωρίας. Το 2008 Ολλανδοί ερευνητές ανεκοίνωσαν και άλλες ενδείξεις ότι η πυκνότητα του ξύλου είναι η αιτία για την υψηλή ποιότητα αυτών των οργάνων: Αφού εξέτασαν αρκετά βιολιά Στραντιβάριους με ακτίνες Χ, βρήκαν ότι το ξύλο τους έχει εξαιρετικά σταθερή πυκνότητα σε ολόκληρο τον όγκο του, εξαιτίας της μικρής διακυμάνσεως στην ανάπτυξη των δέντρων που το παρήγαγαν. Μία ακόμα πιθανή εξήγηση είναι ότι το ξύλο προήλθε από τα δάση της βόρειας Κροατίας, στα οποία τα σφεντάμια έχουν ξύλο μεγάλης πυκνότητας, που οφείλεται στην αργή ανάπτυξή τους εξαιτίας των πολύ ψυχρών χειμώνων. Η κροατική ξυλεία ήταν αντικείμενο εμπορίου από Βενετούς εμπόρους της εποχής του Στραντιβάρι και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για την κατασκευή μουσικών οργάνων. Κάποιες άλλες έρευνες υποδεικνύουν τα συντηρητικά του ξύλου που χρησιμοποιούσαν οι τεχνίτες του 17ου αιώνα ως υπεύθυνα για τις ιδιότητες στην αντήχηση. Σε μία μελέτη του 2009 οι Guillemette, Spiegelman και Nagyvary κατάφεραν να εξετάσουν πριονίδια από ένα βιολί Στραντιβάριους: η καύση μικρών ποσοτήτων τους έδειξε ότι περιείχαν «βόρακα, φθοριούχες ενώσεις, χρώμιο και άλατα του σιδήρου». Διαπιστώθηκε επίσης ότι το ξύλο είχε σαπίσει λίγο, ίσως όταν ήταν αποθηκευμένο σε επαφή ή κοντά σε νερό στη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας πριν το χρησιμοποιήσει ο Στραντιβάρι. Υπάρχουν περίπου 650 γνήσια όργανα των Στραντιβάρι (βιολιά, άρπες, κιθάρες, βιόλες και βιολοντσέλα) που σώζονται σήμερα, αλλά χιλιάδες βιολιά έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με το σχέδιό τους και φέρουν ετικέτες που γράφουν «Stradivarius». Η παρουσία μιας τέτοιας ετικέτας πάνω σε ένα βιολί δεν σημαίνει ότι το όργανο είναι γνήσιο έργο του Στραντιβάρι
Flying Dutchman Τι κρύβεται πίσω από τον διάσημο ναυτικό θρύλο.
Για περισσότερα από εκατό χρόνια, ο θρύλος του Ιπτάμενου Ολλανδού «στοιχειώνει» τις συζητήσεις των ευρωπαίων ναυτικών. Ποια είναι όμως η ιστορία του πολυθρύλητου πλοίου-φάντασμα; Κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα οι ναυτικοί διηγούνταν ότι κάποτε ένα πλοίο, με κυβερνήτη τον Ολλανδό βαν ντερ Ντέκεν, ταξίδευε γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Εκεί έπεσε σε μια τρομερή καταιγίδα. Ο καπετάνιος δεν έκανε το παραμικρό προκειμένου να αποφύγει το ακραίο καιρικό φαινόμενο. Παρά τις ικεσίες του τρομοκρατημένου πληρώματος, ο Ντέκεν έδειχνε να έχει τρελαθεί και οδήγησε το πλοίο στην καρδιά της καταιγίδας.
Οι ναύτες στασίασαν αλλά ο καπετάνιος πέταξε τον επικεφαλής τους στη θάλασσα. Κρατώντας σφικτά το τιμόνι συνέχισε να περιφρονεί την καταιγίδα, τραγουδώντας και βλαστημώντας τα θεία. Τότε το πλήρωμα κατέφυγε στην προσευχή η οποία δεν άργησε να εισακουστεί. Ένα εκτυφλωτικό φως τύλιξε το πλοίο. Μέσα απ’ αυτό ξεπρόβαλλε η μορφή του Θεού που καταράστηκε τον βλάσφημο πλοίαρχο να περιπλανιέται αιώνια με το πλοίο του, εν μέσω καταιγίδας. Όσα πλοία θα τον συναντούσαν θα είχαν κακή τύχη, επομένως τον απέφευγαν όλοι.
Μετά την καταδίκη του Ντέκεν ο Θεός εξαφανίστηκε και μαζί του το πλήρωμα του πλοίου. Από τότε ο Ντέκεν ταξιδεύει αιώνια ολομόναχος στο πηδάλιο του πλοίου σκορπώντας τον θάνατο σε όποιο άτυχο πλοίο βρεθεί στο δρόμο του. Φυσικά, ο εντυπωσιακός αυτός θρύλος έχει την εξήγησή του. Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ναυτικών οι οποίοι εγκατέλειψαν το πλοίο τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι αυτό θα βυθιστεί. Πολλά σκάφη παρέμεναν ακυβέρνητα για χρόνια, έρμαια των ανέμων. Προφανώς, η συνάντηση με ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο πλοίο προκαλούσε τη φαντασία των ναυτικών.
Ο μύθος του ιπτάμενου Ολλανδού ενέπνευσε διάσημους καλλιτέχνες όπως ο Βάγκνερ Γιατί όμως ο καταραμένος κυβερνήτης είναι Ολλανδός; Κατά την επικρατέστερη άποψη ο μύθος προέρχεται από τη σκανδιναβική μυθολογία. Πρόκειται για τον «θρύλο του Στόττε». Σύμφωνα με αυτόν, ένας Βίκινγκ έκλεψε ένα πολύτιμο δακτυλίδι από τους θεούς και διέφυγε με το πλοίο του. Αργότερα όμως, βρέθηκε ο σκελετός του τυλιγμένος σε αιώνιες φλόγες πάνω στο κατάρτι ενός μαύρου πλοίου-φαντάσματος. Στα μέσα του 17ου αιώνα οι Ολλανδοί έχουν δημιουργήσει μια θαλασσοκρατορία. Μαχόμενοι εναντίον των πρώην δυναστών τους Ισπανών, επεκτάθηκαν σε μακρινές ηπείρους, δημιούργησαν σημαντικές αποικίες και απέσπασαν από τους Πορτογάλους το μονοπώλιο της εμπορίας μπαχαρικών. Όπως ήταν φυσικό ο θρύλος του υβριστή καπετάνιου ενέπνευσε και την τέχνη. Στοιχεία από το μύθο έχει η ταινία, «Οι πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τζόνι Ντεπ. Πασίγνωστη είναι η όπερα του Βάγκνερ με τίτλο «Der fliegende Hollander», στην οποία ο καταραμένος πλοίαρχος έχει το δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια να βγαίνει στην στεριά και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, προκειμένου να λυθεί η κατάρα. Ως τότε όμως, ο ντερ Ντέκεν θα τριγυρνά αιωνία στις φουρτουνιασμένες θάλασσες.
ΛΙΜΝΗ ΜΕΛΙΣΣΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Ένα μοναδικό γεωλογικό θαύμα.
Στη Κεφαλονιά ένα από τα πιο σπάνια και ωραιότερα αξιοθέατα που αξίζει να δει κανείς είναι η λίμνη της Μελισσάνης. Βρίσκεται στον Καραβόμυλο σε απόσταση μόλις 2 χλμ. από τη πόλη της Σάμης. Είναι το μοναδικό βαραθρώδες λιμνοσπήλαιο μήκους 160 μ. και πλάτους 40 μ. Το βάθος των νερών του φθάνει τα 39 μ. Οι σταλακτίτες έχουν ηλικία από 16.000 έως 20.000 χρόνων.
Το σπήλαιο διαθέτει δύο εισόδους. Η μία αποτελεί τη φυσική είσοδο του σπηλαίου, η οποία είναι κατακόρυφη και δημιουργήθηκε από την πτώση ενός τμήματος της οροφής, επιτρέποντας στο φως να εισέρχεται και να δημιουργεί όμορφους χρωματισμούς στα νερά. Η δεύτερη είναι μία τεχνητή είσοδος με σκαλοπάτια και μακρύ υπόγειο διάδρομο που καθιστά δυνατή την επίσκεψη στο σπήλαιο.
Στο κέντρο της λίμνης όπου αρχίζει το σκεπασμένο τμήμα της, υπάρχει νησάκι μήκους 30 μ., στην επιφάνεια του οποίου υπάρχουν δύο βουναλάκια ύψους 8 και 9 μ. Ένας στενός υδάτινος δρόμος ανάμεσα στο νησάκι και στα βραχώδη τοιχώματα που έχει η λίμνη οδηγεί προς το υπόλοιπο λιμνοσπήλαιο.
Στο χώρο της Μελισσάνης έχουν γίνει ανασκαφές όπου έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα κυρίως του 3ου και 4ου π.Χ αιώνα, που πιστοποιούσαν τη λατρεία του θεού Πάνα και την παρουσία γυναικείων μορφών, των γνωστών Νυμφών. Ο επισκέπτης επιβιβάζεται σε βάρκες που κάνουν τον γύρο της λίμνης και μπορεί να θαυμάσει τους υπέροχους χρωματισμούς των νερών που αλλάζουν καθώς ο ήλιος τρυπώνει απο την οροφή, δημιουργώντας μια επιβλητική ατμόσφαιρα.
