Αρχαία γιγάντια μανιτάρια

Αρχαία γιγάντια μανιτάρια

Πολύ πριν τα δέντρα, η Γη καλύφθηκε από τα γιγαντιαία μανιτάρια

Από περίπου 420 έως 350 εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν τα χερσαία φυτά εξακολουθούσαν να είναι τα σχετικά νέα παιδιά στο εξελικτικό μπλοκ και τα "ψηλότερα δέντρα στέκονταν μόλις λίγα πόδια ψηλά", γιγαντιαίοι μύκητες ξεπετάχτηκαν από τη Γη.

"Ο αρχαίος οργανισμός κατείχε κορμούς ύψους 8 μέτρων και πλάτους τριών μέτρων", δήλωσε το National Geographic το 2007. Με τη βοήθεια ενός απολιθωμένου (πετρωμένου) μανιταριού στη Σαουδική Αραβία επιστήμονες τελικά κατάλαβα τι ήταν το γιγαντιαίο πλάσμα: (ένας μύκητας).

Οι πανύψηλοι μύκητες θα είχαν διαμορφώσει ένα μοναδικά σπάνιο τοπίο, δήλωσε το New Scientist το 2007. "Ένας μύκητας 6 μέτρων θα ήταν ένα περίεργο θέαμα στον σύγχρονο κόσμο, αλλά τουλάχιστον είμαστε συνηθισμένοι στα δέντρα που είναι αρκετά μεγαλύτερα", λέει ο Boyce. "Τα φυτά εκείνη την εποχή ήταν μερικά πόδια ψηλά, τα ασπόνδυλα ζώα ήταν μικρά και δεν υπήρχαν επίγεια σπονδυλωτά. Αυτά τα απολιθώματα θα ήταν πολύ εντυπωσιακά σε ένα τόσο μικρό τοπίο. "Τα απολιθώματα των οργανισμών, γνωστών ως Πρωτοταξίτες, είχαν αναδείξει τα παλαιοντολογικά ευρήματα του περασμένου αιώνα και μισό, από τότε που ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά από έναν Καναδά το 1859.

Αλλά παρά τα απολιθωμένα αρχεία, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτά τα γιγαντιαία (σπίτια). Για τα επόμενα 130 χρόνια, η συζήτηση έπληξε. Μερικοί επιστήμονες αποκαλούσαν τα ευρήματα πρωτότατους λίπους, άλλοι έναν μύκητα, και πολλοί άλλοι προσκολλημένοι στην ιδέα ότι ήταν κάποιο είδος δέντρου. "Το πρόβλημα είναι ότι όταν κοιτάζετε πιο κοντά στην ανατομία, αυτό προκαλεί πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν διαγιγνώσκεται τίποτα", λέει ο Boyce, αναπληρωτής καθηγητής των γεωφυσικών επιστημών και της Επιτροπής για την Εξέλιξη της Βιολογίας.

Προφητεία του Γέροντα Σωφρονίου για την Κωνσταντινούπολη

Προφητεία του Γέροντα Σωφρονίου για την Κωνσταντινούπολη

Συγκλονίζει η προφητεία του Γέροντα Σωφρονίου: «Το 2020 πρωτεύουσα της Ελλάδας θα είναι η Κωνσταντινούπολη.

  

Άγιοι πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας έχουν αναφέρει γεγονότα που πρόκειται να δούμε. Γεγονότα που σχετίζονται με πολιτικές αστάθειες και πολέμους που κατά τα λεγόμενα τους πρόκειται να βρούμε μπροστά μας.

Πολλά από αυτά τα γεγονότα τα έχουμε ζήσει ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα, οι προφητείες τους επαληθεύονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια.

Ο γέροντας Σωφρόνιος βλέποντας πάντα διορατικά, έκανε μία πολύ σοβαρή αναφορά προφητεύοντας τα γεγονότα της περιόδου που διανύουμε και καλό θα είναι να κάνουμε κι εμείς μία αναφορά σε αυτή.

       

Τι ακριβώς όμως αναφέρει αυτή η συγκλονιστική προφητεία του Γέροντα Σωφρονίου του Έσσεξ;

Το μέλλον της Κωνσταντινούπολης είναι προδιαγεγραμμένο και αναπόφευκτο, σύμφωνα με τις προφητείες των γερόντων του Αγίου Όρους, ακόμα κι αν στις μέρες μας φαντάζει απίθανη μια θεαματική εξέλιξη των πραγμάτων.

Από τον άγιο Κοσμά μέχρι και σύγχρονους πατέρες του Αγίου Όρους, κοινή πεποίθηση όλων είναι ότι όταν τελειώσουν τα μεγάλα δεινά που θα προηγηθούν η Βασιλεύουσα θα περάσει -ή θα επιστρέψει, όπως λένε- στα ελληνικά χέρια.

Είναι συγκλονιστική η προφητεία για την τύχη της Πόλης των πόλεων που αναφέρεται στο 2020 και προέρχεται από έναν από τους πιο σεβάσμιους Αγιορείτες πατέρες, τον Ρώσο ιερομόναχο Σωφρόνιο Σαχάρωφ, τον οποίο επικαλούνται πολλοί γέροντες.

«Κρατάτε την Ευχή, έρχονται συγκλονιστικά γεγονότα. Θα υπάρξει (αρχικά) διοίκηση της Πόλεως από τρεις επιτρόπους, ένα Ευρωπαίο, έναν Ρώσο και έναν Έλληνα, όμως μετά από αυτό θα υποδειχθεί ο βασιλεύς.

Το 2020 πρωτεύουσα της Ελλάδος θα είναι η Κωνσταντινούπολη!» διέβλεψε ο χαρισματικός πατέρας, όπως μαρτυρούν στις μέρες μας πολλοί μοναχοί για τον Σωφρόνιο του Εσσεξ, που ίδρυσε μοναστήρι μετά την αποχώρησή του από τη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στην Αθωνική Πολιτεία.

Τα χρόνια στο Παρίσι

Ο γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ έζησε μια πολυτάραχη και γεμάτη ταξίδια ζωή. Γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1896 στη Μόσχα και αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, ενώ παραδόξως στα πρώτα του βήματα αναζήτησης είχε στραφεί προς τον βουδισμό και τον ινδουισμό, μέχρι που διαπίστωσε ότι τις απαντήσεις που έψαχνε τις έβρισκε μόνο στην Ορθοδοξία.

Στα 25 του χρόνια βρέθηκε στη Γαλλία αναζητώντας εργασία ως ζωγράφος και εντάχθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους της χώρας.

«Ήμουν στο Παρίσι, τα είχα όλα, ζούσα με τον καλλιτεχνικό κόσμο του Παρισιού και συμμετείχα σε όλες τις εκδηλώσεις. Όμως, τίποτα δεν μου έδινε χαρά και ανακούφιση. Μετά από κάθε εκδήλωση του καλλιτεχνικού κόσμου είχα μέσα μου κενό και αγωνία.

Ο λογισμός μου μού έλεγε πως κάτι πρέπει να κάμω, για να φύγω από το αδιέξοδο που με συνείχε» είχε πει ο ίδιος για εκείνη την εποχή και συνέχιζε:

«Ένα βράδυ, έπειτα από μία διασκέδαση, ανέβαινα στο σπίτι μου με σκυμμένο το κεφάλι και αργό βήμα. Έλεγα πως αυτή η ζωή είναι βάναυση, είναι ανιαρή».

Η σκέψη να γίνει μοναχός κυριάρχησε μέσα του και αρχικά εντάχθηκε στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου. Όμως εκεί, όπως έλεγε αργότερα, όταν κατέληξε στο Άγιον Όρος, «όλοι μιλούσαν για Θεό, αλλά Θεό δεν είδα, ενώ όταν πήγα στο Άγιον Όρος κανείς δεν μιλούσε για Θεό και όλα έδειχναν τον Θεό»!

Το 1929, έχοντας ήδη τέσσερα χρόνια στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος, γνώρισε τον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, ο οποίος έγινε ο πνευματικός του.

Το 1938 απομονώθηκε στα Καρούλια για αυστηρή πνευματική άσκηση έως το 1963, που αποχώρησε από το Άγιον Όρος, ταξίδεψε στο εξωτερικό και ίδρυσε μια χριστιανική αδελφότητα. Τελικά, στο Εσσεξ της Αγγλίας ανήγειρε μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και έμεινε εκεί ως την κοίμηση του το 1993, σε ηλικία 97 ετών.

Το χωριό των ζωντανών νεκρών

Το χωριό των ζωντανών νεκρών

Ινδονησία: Αυτό είναι το χωριό των «ζωντανών νεκρών»

Στο χωριό των ζωντανών νεκρών δεν γίνονται κηδείες και τα πτώματα κυκλοφορούν στους δρόμους μαζί με τους ζωντανούς. Οι κάτοικοι δεν θάβουν τους νεκρούς τους, αλλά τους κρατάνε δίπλα τους για δεκαετίες.

Όσο απίστευτο και μακάβριο κι αν φαίνεται, συμβαίνει στ’ αλήθεια. Είναι ένα έθιμο ή καλύτερα ένας τρόπος ζωής. Ένας πολύ παράξενος τρόπος ζωής μίας παντελώς ασύμβατης για την δική μας κοινωνία συμβίωσης. Βέβαια κάθε κοινωνία έχει τους κανόνες της και τους ρυθμούς της. Εδώ όμως τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς από την λογική μας.

Εάν ποτέ αποφασίσετε να επισκεφτείτε αυτό το χωριό, τότε θα χρειαστεί να εφοδιαστείτε με πολλά ηρεμιστικά και οπωσδήποτε να έχετε ένα πολύ καλό ψυχολόγο στην επιστροφή στην πατρίδα σας. Θα σας χρειαστεί οπωσδήποτε, πιστέψτε με.

Μια περίεργη συνήθεια έχουν οι κάτοικοι του χωριού Τοράχα στην Ινδονησία οι οποίοι δεν θάβουν ούτε καίνε τους νεκρούς τους, αλλά τους κρατάνε δίπλα τους για πάρα πολλά χρόνια, ίσως και για πάντα.

Συνηθίζουν να τους παίρνουν μαζί τους στις δουλειές, να τους σερβίρουν το φαγητό που έτρωγαν, τον καφέ τα τσιγάρα τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Αυτό συμβαίνει γιατί οι κάτοικοι του χωριού πιστεύουν ότι με τον θάνατο δεν πεθαίνει κάποιος και ότι η ψυχή του παραμένει στο σώμα του και θα πρέπει να συνεχίζει να κάνει ότι έκανε ενώ ζούσε.

Όταν κάποιος στο χωριό χάσει τη ζωή του, καλύπτουν το κορμί του με φορμόλη, με αποτέλεσμα οι ιστοί να διατηρούνται άφθαρτοι.

Στα σπίτια, ο νεκρός βρίσκεται στα διπλανά δωμάτια από την υπόλοιπη οικογένεια και επειδή η δυσοσμία από το χημικό είναι ισχυρή, περικυκλώνουν τη σορό με αρωματικά αποξηραμένα φυτά.

Στη συνέχεια δίπλα από το σπίτι χτίζεται εάν δεν υπάρχει, το λεγόμενο «προγονικό σπίτι» στο οποίο φυλάσσουν τη σορό.

Οι συγγενείς ντύνουν τον νεκρό καθημερινά και όταν το πτώμα «παλιώσει» και αρχίζουν να πέφτουν τα δόντια του, το πηγαίνουν σε οδοντίατρο της περιοχής ο οποίος του βάζει μασέλα.
Στους δρόμους του χωριού οι νεκροί βρίσκονται παντού. Τους βαστούν σαν κούκλες οι άνθρωποι και κυκλοφορούν μαζί τους.

Σύμφωνα με την τοπική κοινότητα, ένα πτώμα που είναι καλά διατηρημένο, φέρνει καλή τύχη στην οικογένεια γι’ αυτό το λόγο όλοι φροντίζουν τα πτώματα.
Όταν πλέον το πτώμα δεν μπορεί να «επιδιορθωθεί» τότε του κάνουν την κηδεία. Αυτό όμως μπορεί να πάρει πολλές δεκαετίες.