Οι νεκροί του όρους Έβερεστ The dead of Mount Everest

Οι νεκροί του όρους Έβερεστ

The dead of Mount Everest

Το να ανέβεις στο όρος Έβερεστ είναι πολύ δύσκολο. Το να γυρίσεις όμως από εκεί ζωντανός, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα.

Τραγικό! Πάνω από 200 πτώματα στο Έβερεστ – Τους βγάζουν ψευδώνυμα και τα κάνουν δείκτες μονοπατιών.

Η ανάβαση στο όρος Έβερεστ ποτέ δεν θεωρήθηκε εύκολη υπόθεση. Πολλές φορές ειπώθηκε ότι (είμαστε στην στεριά και όχι στον ωκεανό). Η στεριά είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Είναι όμως πραγματικά έτσι;

Θα έλεγα πως ναι. Έτσι είναι πραγματικά, με μία διαφορά όμως.

Δεν είναι όλες οι συνθήκες κατάλληλες στην στεριά για το ανθρώπινο σώμα. Το οξυγόνο στα 8000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας είναι πολύ λιγότερο από τις ανάγκες του οργανισμού μας. Οι θερμοκρασίες αγγίζουν τους μείον 50-60 βαθμούς, πολλές φορές και περισσότερο. Οι απότομες και αλλόκοτες ξαφνικές καταιγίδες έχουν τρομερά αποτελέσματα στο περιβάλλον και όσο γιά το έδαφος…..; αυτό είναι μία πραγματικά  πολύ τραγική ιστορία.

Το όρος του Θεού όπως το αποκαλούν οι Σέρπας (κάτοικοι των Ιμαλαΐων), δεν είναι τόπος αναψυχής.

Όταν πάρεις την απόφαση να το επισκεφτείς θα πρέπει να γνωρίζεις ότι οι πιθανότητες να κατέβεις από αυτό ζωντανός, δεν είναι και πολλές.

Κανένας ποτέ δεν θα έπαιζε με την ιδέα της ανάβασης του Έβερεστ.

Η ανάβαση στο Έβερεστ ήταν η τελευταία εξόρμηση για την Hannelore Schmatz.

Σε ένα διάλειμμα της, αποκοιμήθηκε στο κρύο και πάγωσε. Η σορός της έμεινε για χρόνια με τα μάτια ανοιχτά, ανέγγιχτη στο σημείο που άφησε την τελευταία της πνοή. Ήταν η πρώτη γυναίκα που πέθανε στο βουνό Έβερεστ. Η τελευταία της απόδραση ξεκίνησε το χειμώνα του 1979.

Τη συνόδευε ο άντρας της, Γκέραρντ, ο οποίος ήταν ο αρχηγός της αποστολής αλλά και ο μεγαλύτερος σε ηλικία που κατάφερνε να φτάσει στην κορυφή του Έβερεστ. Η ανάβαση τους αποτελούταν από οχτώ συνολικά ορειβάτες και πέντε μέλη της φυλής των Σέρπα. Όλοι τους κατάφεραν και έφτασαν στην κορυφή. Κατά την επιστροφή τους, η Γερμανίδα Hannelore Schmatz και η Ray Genet δεν είχαν τις αντοχές να συνεχίσουν μαζί με τους υπόλοιπους στην κατάβαση. Ωστόσο οι δύο τους παρά τις προειδοποιήσεις των Σέρπα να μην στρατοπεδεύσουν και να προχωρήσουν μαζί τους, τους αγνόησαν. Σε ύψος 8.300 μέτρων έστησαν το καταφύγιο τους για να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους μέχρι να κατέβουν στη βάση τους. Κοιμήθηκαν μέσα στους υπνόσακους τους. Ωστόσο μια ισχυρή χιονοθύελλα κατέκλυσε το υψόμετρο στο οποίο βρίσκονταν και προκάλεσε των θάνατο των δύο γυναικών ορειβατών. Η σορός της έμεινε για χρόνια με ανοιχτά μάτια στο ίδιο σημείο Η Hannelore Schmatz ήταν η πρώτη γυναίκα που πέθανε στην κορυφή του Έβερεστ. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η ορειβάτης έπεσε να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί και δεν κατάφερε να ξυπνήσει από το κρύο. Ο θάνατος της θεωρείται ότι προκλήθηκε από εξάντληση και από την έκθεση στο υπερβολικό κρύο. Μαρτυρίες από τα μέλη των Σέρπα που ήταν μαζί με τις δύο γυναίκες αποκάλυψαν πως τα τελευταία λόγια της ήταν «Νερό, νερό». Μετά τον θάνατο της μέλος της αποστολής παρέμεινε με το νεκρό σώμα, παρότι η ίδια είχε χάσει ένα δάχτυλο από τα κρυοπαγήματα. Η Τζένετ που στρατοπέδευσε μαζί της, κατέληξε από υποθερμία. Mε ανοιγμένα μάτια, φορώντας τον ορειβατικό εξοπλισμό της παρέμεινε ανέγγιχτη για χρόνια στο σημείο που πέθανε. H Hannelore Schmatz ήταν η πρώτη γυναίκα που πέθανε στο Έβερεστ Πηγή φωτογραφίας: Youtube Λίγα χρόνια αργότερα, to 1984 ένα μέλος της φυλής των Σέρπα μαζί ένα αστυνομικό επιθεωρητή, προσπάθησαν να ανασύρουν τη σορό της.

Ωστόσο στην προσπάθεια τους, πέθαναν και αυτοί στο ίδιο υψόμετρο. Από τότε κανείς δεν ξαναπροσπάθησε. Το νεκρό σώμα της παρέμεινε στην ίδια θέση για χρόνια ανέγγιχτο. Βρισκόταν παγωμένο, φορούσε τον εξοπλισμό της ανάβασης, τα μάτια της παρέμεναν ανοιχτά και τα μαλλιά της ήταν διασκορπισμένα από τον άνεμο. Η τραγωδία της Schmatz δε τελείωσε με το θάνατο της. Αυτή ήταν η περιγραφή που έδιναν οι ορειβάτες που περνούσαν από το σημείο του θανάτου της και αντίκριζαν την εικόνα της. Πολλοί ορειβάτες αναφέρονταν σε εκείνη ως» Η Γερμανίδα γυναίκα».

Η «Ζώνη Θανάτου» στο Έβερεστ Τελικά θυελλώδης άνεμος παρέσυρε τη σορό της προς την πλευρά του Kangshung Face του Έβερεστ. Το σημείο ήταν δυσπρόσιτο, τα ίχνη της χάθηκαν και έτσι κανείς δε μπόρεσε να ξαναδεί το πτώμα. Στο σημείο που πέθαναν οι δύο γυναίκες ανήκει στην επονομαζόμενη περιοχή «Zώνη Θανάτου». Εκεί έχουν θαφτεί περισσότερες από 150 σοροί ορειβατών στο Έβερεστ. Το σημείο είναι πολύ επικίνδυνο γι αυτό και τα μέλη της αποστολής προειδοποίησαν τις δύο γυναίκες να μη σταματήσουν σε τέτοιο υψόμετρο. Τα επίπεδα του οξυγόνου υπολογίζονται στο ένα τρίτο αυτών που διατηρούνται σε επίπεδο θάλασσας. Παράλληλα η βαρομετρική πίεση προκαλεί τον δεκαπλασιασμό του βάρους. Οι αλλαγές αυτές στο σώμα του ανθρώπινου οργανισμού και ο συνδυασμός τους κάνουν τους ορειβάτες να σέρνονται, να αποπροσανατολίζονται, να νιώθουν κουρασμένοι και να πονούν σε διάφορα όργανα. Γι αυτό το λόγο οι ορειβάτες δεν αντέχουν για παραπάνω από 48 ώρες σε αυτή την περιοχή. Στη «Zώνη Θανάτου» έχουν θαφτεί περισσότερες από 150 σοροί ορειβατών στο Έβερεστ. Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia Από το 1953, τότε που οι Έντμουντ Χίλαρι και Τένζινγκ Νόργκει κατέκτησαν την κορυφή του βουνού, άλλοι 4.000 ορειβάτες έχουν φτάσει στο υψηλότερο σημείο του Έβερεστ. Ωστόσο περισσότεροι από 200 δεν κατάφεραν να επιστρέψουν.

Στο Έβερεστ διατηρείται ένα είδους πρωτόκολλο το οποίο επιβάλλει οι νεκροί να μην μετακινούνται και να παραμένουν στα σημείο που πέθαναν ως σημάδια ένδειξης και προειδοποίησης του κινδύνου.

Οι σοροί δύσκολα μεταφέρονται καθώς το βουνό παρά τον πάγο και το χιόνι είναι κυρίως ξηρό σε συνθήκες σχετικής υγρασίας. Οι νεκροί ως ορόσημα κινδύνου.

Ένα από τα πιο γνωστά νεκρά σώματα του Έβερεστ, που λειτούργησαν με το ρόλο της προειδοποίησης είναι η περίπτωση του «Green Boots». Από τη σορό του έχει περάσει σχεδόν κάθε αναβάτης για να φτάσει στη περιοχή «Ζώνη Θανάτου». Η ταυτότητα του δεν είχε αποκαλυφθεί αλλά πιστεύεται ότι ανήκει στον Tsewang Paljor, έναν Ινδό ορειβάτη που πέθανε το 1996.

Έχει μείνει γνωστός ως «Grenn Boots» από τις πράσινες μπότες που φορούσε συνήθως στην ορειβασία. Πέθανε το 1996 και η σορός του παρέμεινε στη σπηλιά ως ορόσημο κινδύνου Πηγή φωτογραφίας: Wikimedia commons Πριν να ανασυρθεί το πτώμα, ήταν σωριασμένο δίπλα σε μία σπηλιά, από την οποία όλοι οι ορειβάτες περνούν για να φτάσουν στην κορυφή του βουνού. Μαρτυρίες ορειβατών επισημαίνουν μάλιστα ότι περίπου το 80% των αναβατών συνήθως ξεκουράζονται στην σπηλιά που βρίσκεται το πτώμα, οπότε είναι δύσκολο κανείς να μη το αντικρίσει. To σώμα του αποτέλεσε ένα δυσοίωνο ορόσημο, το οποίο βοηθούσε τους αναβάτες να εκτιμήσουν πόσο κοντά βρίσκονταν στην κορυφή.

Αυτά τα πτώματα κείτονται στο Όρος Έβερεστ εδώ και χρόνια, αλλά ποιος είναι ο λόγος;

H ορειβασία είναι ένα πάθος, αλλά σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, κυρίως δε όταν αφορά την αναρρίχηση στο Έβερεστ. Σε υψόμετρο περίπου 8000 μέτρων, ακόμα και η αναπνοή δεν είναι κάτι το αβίαστο και φυσικό όπως έχουμε συνηθίσει. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσετε με ψυχρούς ανέμους και κρυοπαγήματα και να κουβαλάτε και μία φιάλη.

Πολλοί ορειβάτες έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο μέχρι τη κορυφή του Έβερεστ προσπαθώντας να πετύχουν το όνειρό τους. Όπως είπε κι ο Charles Bukowski κάποτε «Βρείτε αυτό που σας αρέσει κι αφήστε το να σας σκοτώσει, επειδή απ’ όλα τα πράγματα που μπορούν να σας σκοτώσουν είτε αργά είτε γρήγορα, είναι προτιμότερο να πεθάνεις από έναν εραστή» Και όλοι γνωρίζουμε ότι η μεγαλύτερη αγάπη ενός ορειβάτη είναι η αναρρίχηση

Αλλά τα πτώματα τους εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί, παγωμένα, στο δρόμο προς την κορυφή του Έβερεστ απλούστατα επειδή είναι αδύνατον να ανακτηθούν υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες με την ατμοσφαιρική πίεση περίπου στο ένα τρίτο του επιπέδου της θάλασσας.

Είναι τόσο επικίνδυνο για την ανάκτηση αυτών των σωμάτων, ωστόσο κάποιες αποστολές κατά καιρούς εντοπίζουν και καλύπτουν τα σώματα προσφέροντάς τους έναν πιο αξιοπρεπή χώρο ανάπαυσης.

1. Tsewang Paljor a.K.a Green Boots

Ένα από τα πιο διάσημα πτώματα στο Έβερεστ είναι αυτό του «Πράσινες Μπότες» Αυτό είναι το πρώμα ενός Ινδού αναρριχητή του Tsewang Paljor που ήταν μέλος από μιας ατυχούς αποστολής αναρρίχησης της Ινδροθιβετιανής συνοριακής αστυνομίας. Η ομάδα του πιάστηκε σε μία από τις πιο θανατηφόρες καταιγίδες – Η καταστροφή στο Έβερεστ το 1996. Δυστυχώς είπε αποχωριστεί από την ομάδα και βρήκε καταφύγιο σε ένα μικρό σπήλαιο όπου άφησε την τελευταία του πνοή. Από τότε αυτό χρησιμοποιείται ως ορόσημο για άλλους ορειβάτες για να υπολογίσουν την απόσταση από την κορυφή.

2. George Mallory

Ο George ήταν ο πρώτος αναρριχητής που προσπάθησε να ανέβει το όρος Έβερεστ το 1924, αλλά το πτώμα του δεν είχε αναγνωριστεί μέχρι το 1999. Αν είχε επιζήσει μπορεί να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου.

3. Πτώμα αγνώστων στοιχείων

Αυτό το πτώμα βρίσκεται εκεί για πάρα πολύ καιρό αλλά ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί

4. Francys Astentiev

Η Francys Astentiev βρισκόταν με τον σύζυγό της για αναρρίχηση το 1999 αλλά χωρίστηκαν οι δυο τους. Καθώς αναζητούσαν ο ένας τον άλλον, ο σύζυγός της Francys σκοτώθηκε πέφτοντας από έναν βράχο, ενώ η Francys πέθανε από κρυοπαγήματα . Το πτώμα του συζύγου της ανακτήθηκε αργότερα το 2000.

Μία σημαία τοποθετήθηκε στο σώμα της από άλλους ορειβάτες.

Δύο άλλοι ορειβάτες που ήταν στην ομάδα της Francys επέστρεψαν στο Έβερεστ το 2007 και κάλυψαν τη σωρό της με μία σημαία για της προσφέρουν έναν πιο αξιοπερεπή χώρος ανάπαυσης. Η Francys ήταν η πρώτη Αμερικανίδα γυναίκα που επιχείρηση να ανέβει στο Έβερεστ χωρίς τη χρήση φιάλης οξυγόνου.

5. Πτώμα αγνώστων στοιχείων

Αυτό είναι ακόμη ένα πτώμα αγνώστων στοιχείων το οποίο ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί κι έχει σχεδόν μουμιοποιηθεί βρίσκεται εκεί για αρκετό καιρό.

6. Shriya Shah–Klorfine

Η Shriya Shah–Klorfine έφθασε στην κορυφή το 2012 και ξόδεψε περίπου 25 λεπτά γιορτάζοντας τη νίκη της. Αλλά κατεβαίνοντας από την κορυφή έμεινε από οξυγόνο και πέθανε λόγω της εξάντλησης. Το πτώμα της εξακολουθεί να βρίσκεται 300μ. κάτω από την κορυφή σκεπασμένη με την σημαία του Καναδά.

7. Πτώμα αγνώστων στοιχείων

Αυτό είναι άλλο ένα πτώμα αγνώστων στοιχείων που δεν έχει αναγνωριστεί

8. Hannelore Schmatz

Η Hannelore Schmatz ήταν Γερμανίδα αναρριχητής που πέθανε το 1976 λόγω εκτεταμένης έκθεσης στο κρύο και στα κρυοπαγήματα. Εκτιμάται ότι πήρε έναν υπνάκο στηριζόμενη στο σακίδιό της, αποκοιμήθηκε και δεν ξύπνησε ποτέ.

9. Πτώμα αγνώστων στοιχείων

Αυτό είναι άλλο ένα πτώμα αγνώστων στοιχείων το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί και βρίσκεται στο κάτω μέρος ενός επικίνδυνου βράχου.

Η ΤΑΦΡΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΙΑΝΩΝ

Mariana Trench

«Ζώνη του Άδη»

η Τάφρος των Μαριανών είναι το βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη.

Η Τάφρος των Μαριανών είναι το βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη και το χαμηλότερο σημείο της επιφάνειας του φλοιού της Γης, καθώς φτάνει στα 10.971 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό στα ανατολικά των Μαριάνων νήσων (Mariana Islands).

Η τάφρος έχει 2.550 χιλιόμετρα μήκος και μέσο πλάτος μόλις 69 χιλιόμετρα φτάνοντας το μέγιστο βάθος στην άβυσσο του Τσάλεντζερ. Εάν το Έβερεστ, η ψηλότερη κορυφή της Γης σε ύψος 8.848 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, βρισκόταν στο βαθύτερο σημείο της τάφρου τότε θα ήταν 2.995 μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Το βαθύτερο σημείο της τάφρου δεν είναι το κοντινότερο σημείο στο κέντρο της Γης, καθώς η Γη δεν είναι τέλεια σφαίρα, με αποτέλεσμα πολλά σημεία του πυθμένα του αρκτικού ωκεανού να βρίσκονται πιο κοντά στο κέντρο της Γης.

Στο κάτω μέρος της τάφρου, όπου οι πλάκες συναντιούνται, η στήλη του νερού από πάνω ασκεί μια πίεση 1.086 bar, πάνω από χίλιες φορές την κανονική ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια της θάλασσας.

Η Τάφρος των Μαριανών έχει προταθεί σαν σημείο διαχείρισης πυρηνικών αποβλήτων όπου λόγω ειδικών γεωλογικών συνθηκών (βυθιζόμενες πλάκες) τα πυρηνικά απόβλητα θα εισχωρούσαν στον μανδύα της Γης. Παρ' ότι το εγχείρημα αυτό είναι τεχνολογικά εφικτό, διεθνείς συνθήκες διαχείρισης πυρηνικών αποβλήτων απαγορεύουν την εφαρμογή του.

Το φυσικό περιβάλλον της τάφρου των Μαριανών εθεωρείτο παλαιότερα ως ακατάλληλο για να αναπτυχθούν μορφές ζωής. Τελικώς όμως, η νέα έρευνα των Δανών, Γερμανών, Βρετανών και Ιαπώνων επιστημόνων, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόνι Γκλουντ του πανεπιστημίου της Νότιας Δανίας, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό γεωεπιστημών "Nature Geoscience", σύμφωνα με το BBC και το "New Scientist", έρχεται να επιβεβαιώσει προηγούμενα στοιχεία ότι μια ποικιλία οργανισμών μπορούν να επιβιώσουν στις ακραίες αυτές συνθήκες. Παγωμένη θερμοκρασία, πίεση 1.100 μεγαλύτερη από εκείνη στην επιφάνεια της θάλασσας και πλήρες σκοτάδι διαμορφώνουν το γύρω περιβάλλον

“Αυτά τα μικρόβια αναπνέουν όπως εμείς. Υπάρχει εντυπωσιακά μεγάλη ποσότητα τροφής εκεί κάτω και μάλιστα φρέσκια και πολύ θρεπτική”, ανέφερε ο Σκωτσέζος ερευνητής δρ Ρόμπερτ Τούρνεβιτς.

Οι επιστήμονες έστειλαν, το 2010, ένα μη επανδρωμένο ρομποτικό βαθυσκάφος βάρους 600 κιλών στην τεράστια υποθαλάσσια τάφρο, από όπου συνέλλεξε δείγματα από το λασπωμένο ίζημα του βυθού σε βάθος έως 20 εκατοστών. Η μετέπειτα ανάλυση έδειξε μεγάλες ποσότητες οξυγόνου και ένα μεγάλο αριθμό μικροβίων. Κάθε κυβικό εκατοστό του ιζήματος του βυθού περιείχε γύρω στα 10 εκατ. μικρόβια.

Τα μικρόβια βρίσκουν στο βυθό της τάφρου των Μαριανών αφθονία νεκρής φυτικής και ζωικής ύλης, που καταβυθίζεται σιγά-σιγά από τα μικρότερα βάθη και αποσυντίθεται αργά όταν πια φθάσει στο βυθό και αρχίσει να μετατρέπεται σε ίζημα.

Το 2012, ο Καναδός σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον είχε γίνει ο πρώτος άνθρωπος μετά από 50 χρόνια, που μόνος του, με ένα ειδικό βαθυσκάφος, είχε κατέβει για λίγη ώρα στο βυθό της τάφρου των Μαριανών, όπου όμως δεν είχε δει ιδιαίτερα ίχνη ζωής.

8 άγνωστες αλήθειες για το βαθύτερο σημείο των ωκεανών

Ως «ζώνη του Άδη» ορίζονται τα βαθύτερα σημεία των ωκεανών μας και σε αυτήν συγκαταλέγονται όλα εκείνα τα σημεία που βρίσκονται 6.000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Γης. Η συγκεκριμένη ονομασία προήλθε από την ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα από τον θεό του κάτω κόσμου, Άδη.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η Τάφρος των Μαριανών είναι το βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη και το χαμηλότερο σημείο της επιφάνειας του φλοιού της Γης, καθώς φτάνει στα 10.971 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό στα ανατολικά των Μαριάνων νήσων και μέχρι στιγμής οι επιστήμονες γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για αυτό το μυστηριώδες και δύσβατο μέρος. Αυτά που γνωρίζουμε, ωστόσο, μέχρι σήμερα είναι εντυπωσιακά:

1. Περισσότεροι άνθρωποι έχουν φτάσει στο φεγγάρι από ό,τι στη «ζώνη του Άδη»

Για να πάρετε μία γεύση για το βάθος της Τάφρου των Μαριανών αναφέρουμε απλά ότι το Έβερεστ, η ψηλότερη κορυφή της Γης σε ύψος 8.848 μέτρα «χωρούσε» άνετα μέσα στη συγκεκριμένη τάφρο. Αυτό εξηγεί γιατί είναι τόσο δύσκολη η διερεύνηση αυτού του σημείου. Μόνο τρεις άνθρωποι έχουν φτάσει στον πυθμένα της Τάφρου των Μαριανών: δύο επιστήμονες από το Τεργέστη το 1960 και ο σκηνοθέτης James Cameron το 2012.

Οι τάφροι στη «ζώνη του Άδη» είναι βρίσκονται σε τόσο απομακρυσμένα σημεία που η μεταφορά ατόμων και εξοπλισμού σε αυτούς είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αυτό επιδεινώνεται από το γεγονός ότι περίπου 8 τόνοι νερού ανά τετραγωνική ίντσα - δηλαδή περίπου 100 ελέφαντες - είναι σαν να στέκονται πάνω από το κεφάλι όσων βρίσκονται σε αυτό το σημείο.

Οι επιστήμονες που έχουν βρεθεί μέχρι εκεί είχαν μαζί τους ειδικό εξοπλισμό που μπορούσε να αντέξει την τεράστια πίεση. Το 201 το μη επανδρωμένο υποβρύχιο Nereus πλησίασε ένα από τα βαθύτερα σημεία αλλά στη συνέχεια καταστράφηκε κατά τη διάρκεια μίας αποστολής. Το Nereus κατασκευάστηκε από το Ινστιτούτο Woods Hole Oceanographic το οποίο είχε συμμετάσχει σε πολλές αποστολές, συμπεριλαμβανομένης εκείνης το 2009 που έφτασε στον πυθμένα της Τάφρου των Μαριανών. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της τελευταίας αποστολής προσέγγισε την τάφρο Kermadec και τότε εξερράγη και διασπάστηκε σε χιλιάδες κομμάτια.

2. Τα βάθη των ωκεανών μετριούνται με TNT

Για τη μέτρηση των ωκεανών οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τη βόμβα - ήχου, μία τεχνική όπου το TNT ρίχνεται στις τάφρους και η ηχώ της καταγράφεται από μία βάρκα, επιτρέποντας στους επιστήμονες να εκτιμήσουν το βάθος. Παρόλο που οι επιστήμονες αμφισβητούν την εν λόγω μεθόδου, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Μέχρι στιγμής εκτός από την Τάφρο των Μαριανών οι τάφροι Kermadec, Kuril-Kamchatka, Philippine και Tonga εκτιμώνται ως τα βαθύτερα σημεία των ωκεανών.

3. Ο Jacques Cousteau ήταν ο πρώτος που φωτογράφισε τη «ζώνη του Άδη»

H πρώτη αποστολή που κατάφερε να συγκεντρώσει στοιχεία για τη «ζώνη του Άδη» έγινε από το 1872 έως το 1876 στο πλαίσιο μιας αποστολής που έφερε το όνομα HMS Challenger Expedition. Οι επιστήμονες πήρα δείγματα από τον πυθμένα της θάλασσας που βρισκόταν περίπου 8.000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Μέχρι τότε ωστόσο δεν μπορούσαν να επιβεβαιώσουν αν στα ευρήματά τους συμπεριλαμβάνονταν υπολείμματα ζώων. Το 1948 μία σουηδική ομάδα ερευνητών κατάφερε να συλλέξει δείγματα τα οποία κατέδειξαν την ύπαρξη πλασμάτων στη «ζώνη του Άδη».

Το 1956 ο Jacques Cousteau τράβηξε την πρώτη φωτογραφία από τη μυστηριώδη αυτή ζώνη δίνοντας στον κόσμο μία γεύση για το πώς είναι να βρίσκεται κανείς στα άδυτα των ωκεανών.

4. Επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη ζωντανών θαλάσσιων πλασμάτων

Πριν από το 2007, τα περισσότερα είδη είχαν καταγραφεί από ένα ελλιπές δείγμα που είχαν πάρει οι παλαιότεροι εξερευνητές. Το 2008 όμως έγινε ένα τεράστιο άλμα στην κατανόηση των θαλάσσιων πλασμάτων και ήρθαν στη δημοσιότητα οι πρώτες εικόνες των ζωντανών οργανισμών που ζουν στη «ζώνη του Άδη». Το ιαπωνικό ερευνητικό σκάφος Hakuho-Maru ήταν αυτό που οδήγησε στην τρομερή αυτή ανακάλυψη μέσω μίας κάμερες που έριξε στα άδυτα των ωκεανών. Οι εντυπωσιακές εικόνες έδειξαν σμήνη ζωντανών ψαριών να τρέφονται με μικροσκοπικές γαρίδες. Επιπλέον, το 2016 ένα έγγραφο επιβεβαίωσε τον εντοπισμό ζωντανών ψαριών σε βάθος 8.144 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

5. ... ωστόσο δεν γνωρίζουμε αν τα ψάρια επιβιώνουν σε βαθύτερα σημεία

Πρόσφατες εκθέσεις όπως το πρότζεκτ HADES στον Ειρηνικό Ωκεανό αναφέρουν ότι τα ψάρια δεν μπορούν να εντοπιστούν κάτω από τα 8.400 μέτρα. Ωστόσο η «ζώνη του Άδη» έχει σημεία με μεγαλύτερο βάθος. Ο βιολόγος του Whitman College marine, Paul Yancey εκτιμά ότι τα ψάρια δεν μπορούν να επιβιώσουν κάτω από τα 8.400 μέτρα καθώς εκεί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες πρωτεΐνες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την επιβίωση τους. Κάτω από τα 8.400 μέτρα ωστόσο μπορεί να υπάρχουν άλλα θαλάσσια πλάσματα όπως γαρίδες και διάφορα αμφίποδα.

6. Τόνοι τοξικών αποβλήτων διοχετεύονται στη «ζώνη του Άδη»

Στη δεκαετία του 1970, τόνοι τοξικών φαρμακευτικών αποβλήτων είχαν ριφθεί στην τάφρο του Πουέρτο Ρίκο. Εκείνη την εποχή το Πουέρτο Ρίκο είχε μία από τις μεγαλύτερες παραγωγές φαρμακευτικών προϊόντων. Αναπόφευκτα τα απόβλητα κατέληγαν στη θάλασσα και τα οικοσυστήματα υπέστησαν σοβαρές ζημιές από τους ρύπους, με μία μελέτη του 1981 να αποκαλύπτει πως υπήρξαν σαφείς αλλαγές στη θαλάσσια κοινότητα της περιοχής.

7. Η μελέτη για τη «ζώνη του Άδη» μας βοηθάει να καταλάβουμε τη ζωή στο διάστημα

Τα πλάσματα που μπορούν να επιβιώσουν σε περιβάλλοντα όπως αυτά της «ζώνης του Άδη» ονομάζονται ακρόφιλα. Αυτά τα πλάσματα μπορούν να αντέξουν σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, υψηλές πιέσεις και μπορούν να επιβιώσουν με λίγο ή καθόλου οξυγόνο, γεγονός που αποδεικνύει πώς θα ήταν η ζωή σε μέρη όπου δεν υπάρχει οξυγόνο. Μικροοργανισμοί όπως ο Pyrococcus CH1 έχουν εντοπιστεί στα βαθύτερα σημεία των ωκεανών και έχουν χαρακτηριστεί ως δώρο από τους επιστήμονες οι οποίοι εκτιμούν ότι μέσω αυτών μπορούν να προβλέψουν πώς θα είναι η ζωή σε άλλους πλανήτες.

8. Οι «υπεργίγαντες» υπάρχουν στη «ζώνη του Άδη»

Ένα από τα πιο συναρπαστικά πλάσματα που βρέθηκε στη «ζώνη του Άδη» είναι ο «υπεργίγαντας», γνωστός κι ως Alicella gigantea. Αυτό το αμφίποδο είναι 20 φορές μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα είδη του που βρίσκονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Το μεγαλύτερο μέγεθος Alicella gigantea έφτανε τα 34 εκατοστά και εντοπίστηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό.