ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε γιά πρώτη φορά στό περιοδικό (Κήρυξ Ορθοδόξων), αριθ. φύλου 132
Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει.
Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί στην Μονή τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.
Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…
Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…
Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί στην φωτιάαπό σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…
ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…
Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…
Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.
Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.
Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,
«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…
Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,
«εδώ είναι »,
Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω
«με κοροϊδεύεις;»
Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει,
«τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»
Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:
Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…
Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,
«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»
Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…
Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».
ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ
ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.
Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:
« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…
Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !
Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…
Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…
Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…
Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος.
Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει.
Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί στην Μονή τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.
Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…
Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…
Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί στην φωτιάαπό σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…
ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…
Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…
Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.
Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.
Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,
«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…
Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,
«εδώ είναι »,
Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω
«με κοροϊδεύεις;»
Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει,
«τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»
Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:
Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…
Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,
«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»
Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…
Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».
ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ
ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.
Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:
« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…
Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !
Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…
Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…
Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…
Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος.
