Ο Λύκος που Καταβροχθίζει Θεούς και η Ανθρώπινη Σκιά

Συνήθως σκεφτόμαστε τα τέρατα ως πράγματα που πρέπει να φοβόμαστε ή να καταστρέφουμε. Ωστόσο, μερικές φορές μεταφέρουν μηνύματα που δεν θα ακούγαμε σε καμία άλλη μορφή. Ο Φένριρ είναι ένα από αυτά τα τέρατα. Στους σκανδιναβικούς μύθους, είναι ένας τεράστιος λύκος, γεννημένος από τον θεό απατεώνα Λόκι, ο οποίος γίνεται πολύ ισχυρός για να τον αφήσουν μόνο του. 

Οι θεοί νιώθουν άβολα. Προσπαθούν να τον δέσουν με αλυσίδες φτιαγμένες από αδύνατα πράγματα: τον ήχο των βημάτων μιας γάτας, τη γενειάδα μιας γυναίκας, ακόμη και τις ρίζες ενός βουνού (Πεζά Έντα, Gylfaginning, κεφ. 34–51). Παρ' όλα αυτά, ο Φένριρ τελικά απελευθερώνεται και στο Ράγκναροκ καταβροχθίζει τον Όντιν, φέρνοντας χάος στον κόσμο (Ποιητική Έντα, Völuspá, στ. 51–56).

Αλλά η ιστορία στην επιφάνεια είναι μόνο ένα μέρος της. Αυτό που κρύβεται από κάτω μοιάζει παλαιότερο και πολύ πιο οικείο. Υπάρχει ένα μέρος της ανθρώπινης ψυχής που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Άγριο, αλλά όχι κακό. Περιέχει όλα όσα προσπαθούμε να διώξουμε: οργή, φόβο, λαχτάρα, όλα όσα δεν ταιριάζουν στην εκδοχή του εαυτού μας που θέλουμε να δουν οι άλλοι. Αυτός είναι ο λύκος. Και όπως ο Φένριρ, δεν μένει σιωπηλός για πάντα.

Αυτό το δοκίμιο δεν προορίζεται ως αφηρημένη θεωρία. Αφορά κάτι που εμφανίζεται ξανά και ξανά στην ανθρώπινη εμπειρία. Τι συμβαίνει όταν προσπαθούμε να δέσουμε αλυσίδες σε ό,τι δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να αποδεχτούμε για τον εαυτό μας; Και τι συμβαίνει όταν οι αλυσίδες σπάνε; Το Fenrir δεν είναι μόνο μια ιστορία για το τέλος του κόσμου. Είναι επίσης μια ιστορία για το τι συμβαίνει στο εγώ όταν αρνείται να ακούσει τον υπόλοιπο εαυτό. Αφορά το κόστος του να προσποιούμαστε ότι είμαστε μόνο τα τακτοποιημένα, ελεγχόμενα μέρη της ψυχής μας.