ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
Η διάμετρος φθάνει τα 500 χιλιόμετρα και οι επιστήμονες λένε ότι τον προκάλεσε ένα ουράνιο σώμα, μια αστροβολίδα, που είχε διάμετρο περίπου 40 χιλιόμετρα.
Μια μυστηριώδης υποθαλάσσια λεκάνη στα ανοιχτά των ακτών της Ινδίας είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ποτέ υπάρξει στη Γη από πτώση ουράνιου σώματος, πολύ μεγαλύτερος από τον κρατήρα στο Γιουκατάν του Μεξικού.
Και αν οι επιστήμονες που τον ανακάλυψαν έχουν δίκιο, τότε ίσως είναι υπεύθυνος για την μαζική εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν 65 εκατ. χρόνια...
Κρύβει τα απομεινάρια μεγάλης καταστροφής που συνέβη πριν από εκατομμύρια χρόνια.
«Κανείς στη Γη δεν έχει ξαναδεί τέτοιο πράγμα», αναφώνησαν οι επιστήμονες που πριν από λίγο καιρό ανακάλυψαν έναν τεράστιο υποθαλάσσιο κρατήρα στην Ινδία. «Η αστροβολίδα που τον δημιούργησε ίσως να εξαφάνισε τους δεινοσαύρους και όχι ο αστεροειδής που έπεσε στο Μεξικό...».
Σε μια υποθαλάσσια λεκάνη, στα δυτικά της Ινδίας, ίσως να κρύβονται τα απομεινάρια ενός ιδιαίτερα καταστροφικού γεγονότος που συνέβη πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, προκαλώντας μαζικό αφανισμό ειδών, συμπεριλαμβανομένων (κατά μια εκδοχή) και των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν στον πλανήτη μας.
Σε αυτήν την περιοχή του Ινδικού Ωκεανού φαίνεται πως βρίσκεται ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ανακαλυφθεί ποτέ στη Γη και ο οποίος προκλήθηκε από την πτώση κάποιου μεγάλου μετεωρίτη ή αστεροειδούς. Είναι τόσο μεγάλος ώστε στις παρυφές του η διάμετρος φθάνει τα 500 χιλιόμετρα. Οι επιστήμονες λένε ότι τον προκάλεσε ένα ουράνιο σώμα, μια αστροβολίδα, που είχε διάμετρο περίπου 40 χιλιόμετρα. Αντιθέτως, ο κρατήρας στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό, ο οποίος, σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, θεωρείται υπεύθυνος για τον αφανισμό των δεινοσαύρων πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια, προκλήθηκε από ουράνιο σώμα που η διάμετρός του ήταν από 8 έως 10 χιλιόμετρα.
«Ανάφλεξη» ηφαιστείων. Οι επιστήμονες που μελέτησαν την υποθαλάσσια λεκάνη Σίβα, στα δυτικά της Ινδίας, θεωρούν ότι το ουράνιο σώμα που έπεσε στην περιοχή αυτή πυροδότησε κατακλυσμιαίες γεωλογικές διεργασίες, ανάμεσα στις οποίες και η «ανάφλεξη» των κοντινών ηφαιστείων του Ντεκάν, που φαίνεται ότι διέσπειραν στην ατμόσφαιρα ασύλληπτες ποσότητες ηφαιστειακού υλικού και αερίων αλλάζοντας σε μεγάλο βαθμό το κλίμα του πλανήτη. Επίσης, ο τεράστιος αυτός υποθαλάσσιος κρατήρας είχε ως αποτέλεσμα, όπως λένε οι ειδικοί, να διαχωρίσει το νησιώτικο σύμπλεγμα των Σεϋχελών από την ινδική τεκτονική πλάκα και να τις στείλει χιλιόμετρα πιο νοτιοδυτικά, κοντά στην Αφρική.
Ο Σανκάρ Τσατερτζί από την Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τέξας και η ερευνητική του ομάδα υποστηρίζουν ότι η πρόσκρουση του ουρανίου σώματος ήταν τόσο σφοδρή ώστε στο σημείο που έπεσε εξαέρωσε τον φλοιό της γης, επιτρέποντας σε καυτό υλικό από τον μανδύα να εισχωρήσει και να αναπληρώσει τα λειωμένα πετρώματα που εκσφενδονίστηκαν προς κάθε κατεύθυνση.
Τα γεωλογικά ευρήματα. Παρουσιάζοντας πριν από λίγες μέρες τα αποτελέσματα της επιτόπιας έρευνάς τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Γεωλογικής Εταιρείας στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, οι ειδικοί ανέφεραν ότι τα γεωλογικά ευρήματα που πιστοποιούν την ύπαρξη του κρατήρα, αλλά και τις επιπτώσεις που προκάλεσε η δημιουργία του, είναι συγκλονιστικά. Ο εξωτερικός δακτύλιος του κρατήρα Σίβα έχει διάμετρο περίπου 500 χιλιόμετρα και ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται βυθισμένο κάτω από την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Δυτικής Ινδίας. Στα σημεία όμως που είναι ορατός, ο κρατήρας είναι διάσπαρτος από ψηλούς γκρεμούς, ενεργά ρήγματα και καυτές πηγές.
Στην περιοχή του κρατήρα οι ειδικοί εντόπισαν συμπιεσμένες δομές από χαλαζία και γυαλί και θεωρούν ότι αυτές δημιουργήθηκαν από την ξαφνική πίεση που δέχτηκαν λόγω πρόσκρουσης της αστροβολίδας. Υπήρχε επίσης η λεγόμενη «ανωμαλία του ιριδίου». Το ιρίδιο είναι ένα σπανιότατο μέταλλο που ανήκει στα πλατινοειδή και υπάρχει σε απειροελάχιστες ποσότητες στον πλανήτη μας. Αντιθέτως, υπάρχει στο Διάστημα.
Όταν οι επιστήμονες εξετάζουν τη στρωματογραφία του εδάφους μιας περιοχής, μπορεί να ανιχνεύουν μικροποσότητες ιριδίου ανάλογα και με τη χρονική περίοδο που σχηματίστηκε το κάθε στρώμα εδάφους. Όταν όμως ξαφνικά σε κάποιο στρώμα ανιχνεύονται μεγαλύτερες ποσότητες ιριδίου, τότε θεωρείται ότι ο εμπλουτισμός της περιοχής από το σπάνιο μέταλλο προήλθε από κάποια εξωγενή πηγή.
Από εκρήξεις ηφαιστείων ο αφανισμός των δεινοσαύρων.
Η θεωρία για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων από «εξωγήινους επισκέπτες» διατυπώθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1980 από τον φυσικό Λούις Ουόλτερ Αλβάρεζ, ο οποίος υποστήριξε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η αφθονία του ιριδίου που έχει ανευρεθεί στα γεωλογικά στρώματα του Μεξικού. Αργότερα ο γεωφυσικός Γκλεν Πένφιλντ, ανακάλυψε την ύπαρξη του μεγάλου κρατήρα στη χερσόνησο Γιουκατάν που προκλήθηκε από πτώση μετεωρίτη και η οποία υπολογίστηκε ότι συνέβη πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια την εποχή της εξαφάνισης των δεινοσαύρων.
Νεώτερες έρευνες ωστόσο υποστήριξαν ότι ο αφανισμός των ειδών που σημειώθηκε παρασύροντας μαζί και τους δεινοσαύρους, προκλήθηκε εξαιτίας ηφαιστειακής δράσης. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον των ΗΠΑ ανέφεραν στο πλαίσιο παλαιότερου συνεδρίου της Αμερικανικής Γεωφυσικής Εταιρείας ότι μια σειρά από τεράστιες ηφαιστειακές εκρήξεις στην περιοχή της σημερινής Ινδίας (Ντεκάν), από 67 έως 63 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα διέσπειραν στην ατμόσφαιρα τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του θείου, ενώ οι εναποθέσεις καυτής λάβας κάλυψαν μια έκταση 1,5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στην επιφάνεια της Γης.
Η διάμετρος φθάνει τα 500 χιλιόμετρα και οι επιστήμονες λένε ότι τον προκάλεσε ένα ουράνιο σώμα, μια αστροβολίδα, που είχε διάμετρο περίπου 40 χιλιόμετρα.
Μια μυστηριώδης υποθαλάσσια λεκάνη στα ανοιχτά των ακτών της Ινδίας είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ποτέ υπάρξει στη Γη από πτώση ουράνιου σώματος, πολύ μεγαλύτερος από τον κρατήρα στο Γιουκατάν του Μεξικού.
Και αν οι επιστήμονες που τον ανακάλυψαν έχουν δίκιο, τότε ίσως είναι υπεύθυνος για την μαζική εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν 65 εκατ. χρόνια...
Κρύβει τα απομεινάρια μεγάλης καταστροφής που συνέβη πριν από εκατομμύρια χρόνια.
«Κανείς στη Γη δεν έχει ξαναδεί τέτοιο πράγμα», αναφώνησαν οι επιστήμονες που πριν από λίγο καιρό ανακάλυψαν έναν τεράστιο υποθαλάσσιο κρατήρα στην Ινδία. «Η αστροβολίδα που τον δημιούργησε ίσως να εξαφάνισε τους δεινοσαύρους και όχι ο αστεροειδής που έπεσε στο Μεξικό...».
Σε μια υποθαλάσσια λεκάνη, στα δυτικά της Ινδίας, ίσως να κρύβονται τα απομεινάρια ενός ιδιαίτερα καταστροφικού γεγονότος που συνέβη πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, προκαλώντας μαζικό αφανισμό ειδών, συμπεριλαμβανομένων (κατά μια εκδοχή) και των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν στον πλανήτη μας.
Σε αυτήν την περιοχή του Ινδικού Ωκεανού φαίνεται πως βρίσκεται ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ανακαλυφθεί ποτέ στη Γη και ο οποίος προκλήθηκε από την πτώση κάποιου μεγάλου μετεωρίτη ή αστεροειδούς. Είναι τόσο μεγάλος ώστε στις παρυφές του η διάμετρος φθάνει τα 500 χιλιόμετρα. Οι επιστήμονες λένε ότι τον προκάλεσε ένα ουράνιο σώμα, μια αστροβολίδα, που είχε διάμετρο περίπου 40 χιλιόμετρα. Αντιθέτως, ο κρατήρας στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό, ο οποίος, σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, θεωρείται υπεύθυνος για τον αφανισμό των δεινοσαύρων πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια, προκλήθηκε από ουράνιο σώμα που η διάμετρός του ήταν από 8 έως 10 χιλιόμετρα.
«Ανάφλεξη» ηφαιστείων. Οι επιστήμονες που μελέτησαν την υποθαλάσσια λεκάνη Σίβα, στα δυτικά της Ινδίας, θεωρούν ότι το ουράνιο σώμα που έπεσε στην περιοχή αυτή πυροδότησε κατακλυσμιαίες γεωλογικές διεργασίες, ανάμεσα στις οποίες και η «ανάφλεξη» των κοντινών ηφαιστείων του Ντεκάν, που φαίνεται ότι διέσπειραν στην ατμόσφαιρα ασύλληπτες ποσότητες ηφαιστειακού υλικού και αερίων αλλάζοντας σε μεγάλο βαθμό το κλίμα του πλανήτη. Επίσης, ο τεράστιος αυτός υποθαλάσσιος κρατήρας είχε ως αποτέλεσμα, όπως λένε οι ειδικοί, να διαχωρίσει το νησιώτικο σύμπλεγμα των Σεϋχελών από την ινδική τεκτονική πλάκα και να τις στείλει χιλιόμετρα πιο νοτιοδυτικά, κοντά στην Αφρική.
Ο Σανκάρ Τσατερτζί από την Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τέξας και η ερευνητική του ομάδα υποστηρίζουν ότι η πρόσκρουση του ουρανίου σώματος ήταν τόσο σφοδρή ώστε στο σημείο που έπεσε εξαέρωσε τον φλοιό της γης, επιτρέποντας σε καυτό υλικό από τον μανδύα να εισχωρήσει και να αναπληρώσει τα λειωμένα πετρώματα που εκσφενδονίστηκαν προς κάθε κατεύθυνση.
Τα γεωλογικά ευρήματα. Παρουσιάζοντας πριν από λίγες μέρες τα αποτελέσματα της επιτόπιας έρευνάς τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Γεωλογικής Εταιρείας στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, οι ειδικοί ανέφεραν ότι τα γεωλογικά ευρήματα που πιστοποιούν την ύπαρξη του κρατήρα, αλλά και τις επιπτώσεις που προκάλεσε η δημιουργία του, είναι συγκλονιστικά. Ο εξωτερικός δακτύλιος του κρατήρα Σίβα έχει διάμετρο περίπου 500 χιλιόμετρα και ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται βυθισμένο κάτω από την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Δυτικής Ινδίας. Στα σημεία όμως που είναι ορατός, ο κρατήρας είναι διάσπαρτος από ψηλούς γκρεμούς, ενεργά ρήγματα και καυτές πηγές.
Στην περιοχή του κρατήρα οι ειδικοί εντόπισαν συμπιεσμένες δομές από χαλαζία και γυαλί και θεωρούν ότι αυτές δημιουργήθηκαν από την ξαφνική πίεση που δέχτηκαν λόγω πρόσκρουσης της αστροβολίδας. Υπήρχε επίσης η λεγόμενη «ανωμαλία του ιριδίου». Το ιρίδιο είναι ένα σπανιότατο μέταλλο που ανήκει στα πλατινοειδή και υπάρχει σε απειροελάχιστες ποσότητες στον πλανήτη μας. Αντιθέτως, υπάρχει στο Διάστημα.
Όταν οι επιστήμονες εξετάζουν τη στρωματογραφία του εδάφους μιας περιοχής, μπορεί να ανιχνεύουν μικροποσότητες ιριδίου ανάλογα και με τη χρονική περίοδο που σχηματίστηκε το κάθε στρώμα εδάφους. Όταν όμως ξαφνικά σε κάποιο στρώμα ανιχνεύονται μεγαλύτερες ποσότητες ιριδίου, τότε θεωρείται ότι ο εμπλουτισμός της περιοχής από το σπάνιο μέταλλο προήλθε από κάποια εξωγενή πηγή.
Από εκρήξεις ηφαιστείων ο αφανισμός των δεινοσαύρων.
Η θεωρία για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων από «εξωγήινους επισκέπτες» διατυπώθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1980 από τον φυσικό Λούις Ουόλτερ Αλβάρεζ, ο οποίος υποστήριξε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η αφθονία του ιριδίου που έχει ανευρεθεί στα γεωλογικά στρώματα του Μεξικού. Αργότερα ο γεωφυσικός Γκλεν Πένφιλντ, ανακάλυψε την ύπαρξη του μεγάλου κρατήρα στη χερσόνησο Γιουκατάν που προκλήθηκε από πτώση μετεωρίτη και η οποία υπολογίστηκε ότι συνέβη πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια την εποχή της εξαφάνισης των δεινοσαύρων.
Νεώτερες έρευνες ωστόσο υποστήριξαν ότι ο αφανισμός των ειδών που σημειώθηκε παρασύροντας μαζί και τους δεινοσαύρους, προκλήθηκε εξαιτίας ηφαιστειακής δράσης. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον των ΗΠΑ ανέφεραν στο πλαίσιο παλαιότερου συνεδρίου της Αμερικανικής Γεωφυσικής Εταιρείας ότι μια σειρά από τεράστιες ηφαιστειακές εκρήξεις στην περιοχή της σημερινής Ινδίας (Ντεκάν), από 67 έως 63 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα διέσπειραν στην ατμόσφαιρα τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του θείου, ενώ οι εναποθέσεις καυτής λάβας κάλυψαν μια έκταση 1,5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στην επιφάνεια της Γης.
