ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ
Ένα τραγούδι ήταν ο ήχος που ακούστηκε. Ένα χαρούμενο τραγούδι χωρίς πόνο και λύπη. Και κάθε φορά που ο ήχος ξεπρόβαλε μέσα από την μαγεία, μαζευόταν κάθε μορφή ζωής του κόσμου και αγαλλίαζε την ψυχή και την καρδιά του. Ήχοι αγάπης στην ζωή, στον έρωτα, στον δημιουργό, σε εχθρούς και φίλους. Γνωστούς και άγνωστους. Σε ανθρώπους μα,,, και σε κάθε ένπνεο και μη. Ο ήχος ερχόταν με την απαλή πνοή του ανέμου. Και είχε χρώμα. ΘΕΕ μου, είχε το χρώμα της πνοής σου. Και αυτό πάντα άλλαζε. Κάθε φορά που η αγάπη
γινόταν ένα με τα αστέρια του σύμπαντος, άλλαζες το χρώμα. Καί μαζί άλλαζες τον σκοπό. Και τότε η μαγική Φούγκα άλλαζε χορό. Ξεχύνονταν σε μαγικά λιβάδια που με αγάπη και ευχαρίστηση, στόλιζαν τα μικρά ξωτικά με άνθη και χρώματα.
Όμως ο κύκνος με την μελωδική αρμονία φωνής χάριζε πνοή χαράς μέσα από πόνο. Όλοι απολάμβαναν την γλυκιά μελωδία της ψυχής του. Όλοι απολάμβαναν την γλυκιά αύρα της καρδιάς του. Κανείς όμως δεν ήξερε μία αλήθεια. Ο ήχος της χαράς όλων των ειδών αυτής της μεγαλουργίας δεν ήταν ήχος χαράς. Ήταν τραγούδι πόνου.
'Ήταν το άκουσμα του που με διέγειρε και έτρεξα να δω. Τον είδα σε μία πράσινη συστάδα καθισμένο. Ανήμπορος πλέον να τραγουδήσει, και με το γερμένο λαιμό του ακουμπισμένο επάνω σε ένα κατάλευκο κρίνο. Είπα ΘΕΕ μου γιατί; γιατί επιτρέπεις να συμβεί αυτό; μία πνοή ανατολικού γαλάζιου ανέμου ψιθύρισε απαλά και μου είπε... εσύ γιατί το επιτρέπεις;
Γύρισα την ζωή μου πίσω και είδα τον εαυτό μου σε πολλές στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, πόνου, αγάπης, μίσους, κακίας, Είδα όλους όσους έδωσα χαρά. Μα είδα τον εαυτό μου ξαφνικά να δίνει και λύπη, πίκρα. Έκλεισα τα μάτια μου από πόνο και ντροπή. ΘΕΕ μου γιατί μου επέτρεψες να πληγώσω ζωές, δημιουργήματά σου? Δεν πήρα καμία απάντησή όμως. Άνοιξα τα μάτια μου και δάκρυα έτρεξαν. Και τότε είδα τα δύο καταγάλανα μάτια του κύκνου δακρυσμένα. Όμως δεν πρόλαβα να τα σκουπίσω με ένα πέταλο βαθύ κόκκινο του ρόδου που ευωδίαζε. Τα γλύκα εκείνα μάτια έκλεισαν. Δεν άνοιξαν ποτέ ξανά.
Ένα τραγούδι ήταν ο ήχος που ακούστηκε. Ένα χαρούμενο τραγούδι χωρίς πόνο και λύπη. Και κάθε φορά που ο ήχος ξεπρόβαλε μέσα από την μαγεία, μαζευόταν κάθε μορφή ζωής του κόσμου και αγαλλίαζε την ψυχή και την καρδιά του. Ήχοι αγάπης στην ζωή, στον έρωτα, στον δημιουργό, σε εχθρούς και φίλους. Γνωστούς και άγνωστους. Σε ανθρώπους μα,,, και σε κάθε ένπνεο και μη. Ο ήχος ερχόταν με την απαλή πνοή του ανέμου. Και είχε χρώμα. ΘΕΕ μου, είχε το χρώμα της πνοής σου. Και αυτό πάντα άλλαζε. Κάθε φορά που η αγάπη
γινόταν ένα με τα αστέρια του σύμπαντος, άλλαζες το χρώμα. Καί μαζί άλλαζες τον σκοπό. Και τότε η μαγική Φούγκα άλλαζε χορό. Ξεχύνονταν σε μαγικά λιβάδια που με αγάπη και ευχαρίστηση, στόλιζαν τα μικρά ξωτικά με άνθη και χρώματα.
Όμως ο κύκνος με την μελωδική αρμονία φωνής χάριζε πνοή χαράς μέσα από πόνο. Όλοι απολάμβαναν την γλυκιά μελωδία της ψυχής του. Όλοι απολάμβαναν την γλυκιά αύρα της καρδιάς του. Κανείς όμως δεν ήξερε μία αλήθεια. Ο ήχος της χαράς όλων των ειδών αυτής της μεγαλουργίας δεν ήταν ήχος χαράς. Ήταν τραγούδι πόνου.
'Ήταν το άκουσμα του που με διέγειρε και έτρεξα να δω. Τον είδα σε μία πράσινη συστάδα καθισμένο. Ανήμπορος πλέον να τραγουδήσει, και με το γερμένο λαιμό του ακουμπισμένο επάνω σε ένα κατάλευκο κρίνο. Είπα ΘΕΕ μου γιατί; γιατί επιτρέπεις να συμβεί αυτό; μία πνοή ανατολικού γαλάζιου ανέμου ψιθύρισε απαλά και μου είπε... εσύ γιατί το επιτρέπεις;
Γύρισα την ζωή μου πίσω και είδα τον εαυτό μου σε πολλές στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, πόνου, αγάπης, μίσους, κακίας, Είδα όλους όσους έδωσα χαρά. Μα είδα τον εαυτό μου ξαφνικά να δίνει και λύπη, πίκρα. Έκλεισα τα μάτια μου από πόνο και ντροπή. ΘΕΕ μου γιατί μου επέτρεψες να πληγώσω ζωές, δημιουργήματά σου? Δεν πήρα καμία απάντησή όμως. Άνοιξα τα μάτια μου και δάκρυα έτρεξαν. Και τότε είδα τα δύο καταγάλανα μάτια του κύκνου δακρυσμένα. Όμως δεν πρόλαβα να τα σκουπίσω με ένα πέταλο βαθύ κόκκινο του ρόδου που ευωδίαζε. Τα γλύκα εκείνα μάτια έκλεισαν. Δεν άνοιξαν ποτέ ξανά.
